Ένα ποδήλατο θα σταματούσε το τρένο. Το είχε υποσχεθεί στους άλλους. Θα ξάπλωνε φαρδύ πλατύ στις ράγες και με το πείσμα του θα διέκοπτε την πορεία της θηριώδους μηχανής. Μα όχι. Δεν τα κατάφερε. Παρασύρθηκε από την ορμή του τέρατος. Ό,τι έμεινε από αυτό ήταν ένα μάτσο σίδερα. Και η ιδέα του. Η υστεροφημία.
Περιοδικό Μονόκλ | Τεύχος #2
Αγγελική Κορρέ | Σιγκιρίγιες για τον ταύρο του Τερουέλ: Περί πολέμου (ανέκδοτο), απόσπασμα
Η γλώσσα μου ως αυγή, λοιπόν – τη βλέπω· δυστυχία μου! Κατάρα! Αστράφτει· κι απελπισμένος νοσταλγώ τη δύναμη του πένθους. Ω, κοίταξέ τους! Κλαίνε για μια ψυχή· και λένε: Ακούει η ψυχή. Μα κάποιοι άλλοι: Όχι! Κλαίτε και θα την παρασύρετε Στο κλάμα· κι αυτή του αγίου ακόμη δεν θα πει Πως βλάσφημοι είστε που […]
Κατερίνα Λιάτζουρα | Η πέτρα
Να αφουγκράζεσαι τον τόπο να αφουγκράζεσαι τη γη να νιώθεις τον παλμό της πέτρας να ακούς στην σιωπή τον αέρα να βλέπεις στη θάλασσα την ζωή να ακούς τον παλμό στην πέτρα ναι νομίζω σήμερα πέρασε από κοντά κάτι σαν αυτό που γνωστικοί ονομάτισαν πέτρα και πέτρωσε εντός μου και πέτρωσε εκτός μου Πόσο πολύ […]
Άννα Νιαράκη | Σιγαστήρας
Σιγά τα αίματα. Άλλος ένας πόνος ψηλά στην πλάτη. Βγαίνει μπροστά πάνω από το στήθος / νιώθεις μια τρύπα Μαύρη να καταπίνει το κενό, Να καταπίνει τα πάντα Όταν κάτι πεθαίνει το κλαις και κάποτε μαθαίνεις να ζεις χωρίς να το σκέφτεσαι Μα όταν κάτι σε διώχνει και μόνο που ξέρεις ότι ακόμα αναπνέει, σου […]
Ασημίνα Ξηρογιάννη | Είπαν πως είν’ ο διάολος
Φέρνει το κακό Επιβουλεύεται τον άνθρωπο Μάγισσα είναι Ο άντρας τη φοβάται Το κεφάλι σκύβει Στο σώμα της κοιμάται Αλλά εφιάλτες βλέπει Ψευδαίσθηση ταυτότητας Έστω κι αρνητικής Χροιά ποιητική Ουτοπική σαν φύση Παραπλανητική Εκείνη είναι πάσχουσα Πάντα εκδηλωτική Το αρσενικό γνωρίζει Μόνο αν τη σαγηνεύσει, θα σωθεί.
Λίνα Φυτιλή | Ροή
Παρατηρώ την ομορφιά στο βάθος των ματιών σου μπροστά στην όχθη της λίμνης θα πει, ρέω σε ένα παρόν όπου αμφιβάλλω εάν υπάρχω, την στιγμή που ανύποπτα φτιάχνω το αντίγραφό σου, μια τοιχογραφία από πυγολαμπίδες.
Βάσω Χριστοδούλου | Ένα ποίημα
Στην κουζίνα χολ σαλόνι χορεύουν τα οστά μου γυμνά λικνίζονται στον ήχο που κάνει το πλυντήριο ξεγελώντας τη μοναξιά για όσο κρατά μια γρήγορη πλύση. Χειροκροτώ με τη σάρκα μου και πίνω το αίμα απ’ τις φλέβες μου να ξεδιψάσω κάτι ερωτηματικά που φυτρώνουν στο κεφάλι μου. Έχουν ασπρίσει τα μάτια μου απ’ το πολύ […]
«Gorinto: Ιαπωνική, ιερή γεωμετρία, σε πλατωνική μορφή» | Κείμενο/Φωτογραφίες: Jann Williams | Χαϊκού :Μαρία Παπατζέλου
το όν ορίζει μορφές πέτρινης ύλης ένα, σε πέντε Το gorinto (παγόδα πέντε στοιχείων) είναι ένα μνημείο μεγάλης ομορφιάς και παρουσίας, μοναδικό για την Ιαπωνία. Λατρεύω την απλή, αλλά βαθιά δομή του με πέντε γεωμετρικά σχήματα, τοποθετημένα το ένα επάνω από το άλλο. Αντιπροσωπεύουν τα «godai», τα «πέντε μεγάλα» στοιχεία που απαρτίζουν το Σύμπαν και […]
Charles Bukowski | Δύο ποιήματα | Μετάφραση: Ρογήρος Δέξτερ
Η Κάρσον ΜακΚάλερς πέθανε από αλκοολισμό τυλιγμένη με μια κουβέρτα πάνω σε μια ξαπλώστρα στο κατάστρωμα ενός υπερωκεάνιου ατμόπλοιου. όλα τα βιβλία της μιλούσαν για την τρομακτική μοναξιά όλα τα βιβλία της είχαν να κάνουν με τη σκληρότητα τού έρωτα χωρίς αγάπη και αυτά ήταν όλα κι όλα όσα δικά της απέμειναν όταν ένας ταξιδιώτης […]
Βιβλιοκριτικές της Ιωάννας Πιάγκου
Ο Δον Υπαστυνόμος του Δημήτρη Καρακίτσου (εκδόσεις Αντίποδες, 2020) Γιατί τι άλλο από αρλεκίνοι του χρόνου είμαστε, φίλε Αστόλφε; Ο Αστόλφος, ένας ονειροπόλος και λιγάκι αγαθιάρης νεαρός, διορίζεται ντεντέκτιβ στην υπόθεση δολοφονίας ενός επιφανούς μέλος της τοπικής κοινωνίας, του ξυλοπόδαρου Τίο Αρμελίνο. Εντολέας του είναι ο ανιψιός του δολοφονηθέντος, Ιαβέρης, ένας υπνοβάτης που κοιμάται […]