Βάσω Χριστοδούλου | Ένα ποίημα

© Νικόλας Περδικάρης

Στην κουζίνα χολ σαλόνι
χορεύουν τα οστά μου γυμνά
λικνίζονται στον ήχο που κάνει το πλυντήριο
ξεγελώντας τη μοναξιά
για όσο κρατά μια γρήγορη πλύση.
Χειροκροτώ με τη σάρκα μου
και πίνω το αίμα απ’ τις φλέβες μου
να ξεδιψάσω κάτι ερωτηματικά που φυτρώνουν στο κεφάλι μου.
Έχουν ασπρίσει τα μάτια μου
απ’ το πολύ σκοτάδι ή απ’ το πολύ σε θέλω.
Θέλω να με ληστέψω
να νιώσω τη βία του εαυτού μου
πάνω μου
να γίνει ο θυμός μου αντικείμενο
να δω πόσο σου μοιάζει
να σε σπάσω
αφού πρώτα σε τυλίξω με τον πλακούντα μου
να μην κρυώνεις.
Στην κουζίνα χολ σαλόνι
ξεροσταλιάζω με τα περασμένα που δεν έζησα
νύχτες σε επανάληψη
και μου ψιθυρίζω στο αφτί
πάμε, δεν είναι εδώ το σπίτι μας.