Δε δέχομαι την ευτυχία εξ ορισμού. Την απορρίπτω ως στάση ζωής, σαν άθεος που ιδέες χτίζει στο δόγμα της όρασης. Δέχομαι μόνο μία ψευδαίσθηση. Δέχομαι την ενστικτώδη επανάσταση του νου στο μαύρο και την κυτταρική ανάγκη για επιβίωση. Παραστρατήματα της λογικής δέχομαι. Στρουθοκαμηλισμούς. Έρωτες. Εξαρτήσεις. Προσεγγίσεις ανυπολόγιστες. Δέχομαι τις αδυναμίες μου και τα ανθρώπινά μου […]
Χρυσοβαλάντου Τσιρώνη | Δύο ποιήματα
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Πού το πάει η αυστηρότητα αυτά τα εμπόδια που δίνουν κάτι συγκεκριμένο στην πλάνη κάθε εξυπηρέτησης ψυχής αυτό το κάτι που υπολείπεται -πού να ξέρω κανένα ποιήμα να καπνίζει σκέψη;- μεγάλη σύλληψη η απαγόρευση (είπες) -για όνομα του θεού, κοινότατη αυτή η εξακρίβωση!- έχει μια οντότητα πριν γραφτεί ξορκίζει την πρωτοβουλία την περνάει στεγνή […]
Γιώργος Αραμπατζής | Η πρώτη εικόνα
Καθόταν σε ένα μεγάλο καφέ στο κέντρο της πόλης και έπινε ένα ποτήρι λευκό κρασί όπως του άρεσε να κάνει από καιρό σε καιρό. Απολάμβανε την ησυχία και την απόσταση από τα καθημερινά, κάτι που ένιωθε ότι είχε ανάγκη ολοένα και περισσότερο τους τελευταίους μήνες. Η ζωή του είχε στερηθεί κάθε ίχνος ενθουσιασμού και ένιωθε […]
Απόστολος Θηβαίος | In Charge
Έργο για δυο μονάχα πρόσωπα σε γαλάζιο , πάντα, θέμα (Είναι κιόλας φθινόπωρο. Στην σκηνή υπάρχουν σωροί κίτρινα φύλλα και ο ήχος της βροχής. Εδώ και εκεί κάτω από τα αετώματα μπορείς να δεις τους κομπάρσους που παριστάνουν τα ερωτευμένα ζευγάρια. Φιλιούνται σε μια άκρη και εύχονται να μην σταματήσει ποτέ η καταιγίδα. Μερικοί άλλοι […]
Κωνσταντίνος Μαρκογιάννης | Τρία ποιήματα
Μνήμα Χαρές και λύπες ζήσαμε Το τέλος πλησιάζει Η σάρκα αποσυντίθεται Η μνήμη ξεθωριάζει Ματαιότης Μάταια Μάταια όλα Μάταιη η ζωή Μάταιος ο θάνατός μας Παρουσία Σαν όνειρο μες σ’ όνειρο Κυλάει η ζωή Σαν να μη ζήσαμε ποτέ Σε τούτη εδώ τη γη Ο εικαστικός-ποιητής Κωνσταντίνος Μαρκογιάννης γεννήθηκε στη Θεσ/νίκη στις […]
Δημήτρης Καρπέτης | Οφθαλμαπάτη
Τα χέρια γέμισαν χρόνια χαμένα. Οι αυταπάτες αποτελούν μια διαδρομή καθημερινή. Συνειδητοποιώ τον εγκλωβισμό σε σκέψεις αδιέξοδες. Παραμένω απόκοσμος θεατής μιας μορφής που παρακινεί τις αισθήσεις. Κουβαλώ τις θύμισες. Ένα ερέθισμα επίλεκτο, μια ανάσα προσκολλήθηκε πάνω μου. Άργησες να φανείς, η οφθαλμαπάτη σου κάλυψε τα κενά τοπία. Ο χρόνος τιμωρεί. Τα ουρλιαχτά της ψυχής, έγιναν […]
Δημήτρης Παπαλιάς | Μικρές απολαύσεις
Κάποιες φορές μου επιτρέπονται ελάχιστα μικρές απολαύσεις όπως λόγου χάριν να αγναντεύω τον ήλιο χωρίς να είναι θολό το τοπίο από την κάπνα της φωτιάς που έβαλε ο συνήθης οικοπεδοφάγος ενώ οι επαΐοντες αυτοσυγχαίρονται για τις αλλεπάλληλες αποτυχίες τους. Ρωτάω για τα νέα από το μέτωπο και συ εξακολουθείς να στριφογυρίζεις αδιάφορα αναμασώντας ξανά και […]
Η ελληνική μου φύτρα; Ένα σύντομο κριτικό σημείωμα στο σημείωμα του Κυριάκου Χαραλαμπίδη για τον Κυριάκου Ιωάννου
Γράφει ο Αναστάσης Πισσούριος Δεν είναι πρώτη φορά που εκθειάζεται ένα βιβλίο κάποιου συγγραφέα. Επίσης, δεν έχει σημασία τελικά αν ο έπαινος ενός έργου το αξίζει ή όχι. Αυτό πολύ πιθανόν θα το κρίνει ο χρόνος και η ιστορία. Ο ποιητής και φιλόλογος Κυριάκος Χαραλαμπίδης εκθειάζει με τη σειρά του το βιβλίο «Ποιός γνωρίζει αυτό […]
Μπέρμπον
Οι μνήμες να μας κοιτάζουν σαν χρυσόψαρα, όσο η ορχήστρα υπακούει σε έναν ξέφρενο ρυθμό Κατά τις πέντε οι τελευταίοι δείξανε επιτέλους προθυμία να του αδειάσουν τη γωνιά. Ορισμένοι από αυτούς έκαναν για τελευταία φορά το νούμερο τους και ορκίστηκαν να ζουν σε αιώνια θλίψη. Ο παππούς σας υπήρξε ένας άνθρωπος δοτικός και τρυφερός, […]