ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΣΕ ΠΡΑΞΕΙΣ ΔΥΟ (πράξη πρώτη ) Ποτέ δεν ήτανε γλυκές/Όμως σαν ζάχαρη/σε μια γουλιά νερό/λιώσαν οι λέξεις. Α.Φ. ΟΤΑΝ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΛΙΩΝΟΥΝ ΣΑΝ ΔΑΚΡΥΑ Οι γλυκόπικρες αποχρώσες ενδείξεις της ποιητικής παλέτας του Παύλου Ανδρέου Γράφει η Αγγελική Αποστολοπούλου Γέννηση, οδύνη, εν αρχή ωδίνες. Η μοίρα του δημιουργού αιμάτινη, ποτάμι αέναο ξεχύνεται […]
Απόστολος Θηβαίος | Μικρή Καταιγίδα
[…εδώ μπαίνει η σαίτα, εκεί υφαίνει, δώθε επιστρέφει, γυρίζει, όλο επιστρέφει…] Μικρή Καταιγίδα ανάγνωσμα “Να ζήσετε ρε Γιώργη, να ζήσετε σαν τα ψηλά τα βουνά”, “καλούς απογόνους ρε!”, “τι ταιριαστό ζευγάρι Θεέ μου!” και άλλα τέτοια ακούονταν τριγύρω στη σάλα. Γραφτό ήταν, από χρόνια προγενέστερα κιόλας, να παντρευτεί η Φιλίτσα τον Γιώργη. Και ο έρωτάς […]
Δημήτρης Καρπέτης | Οι τελευταίοι ρομαντικοί
Στην τρικυμία του κόσμου τα δάκρυα των πνιγμένων επιπλέουν. Μια συγνώμη δε φτάνει για το γδύσιμο ψυχής και σώματος απ’ τους λεηλάτες των ονείρων. Η ζωή σπρώχνεται σε αδιέξοδα. Ένα τοπίο ασύλληπτο γυμνώθηκε χωρίς ντροπή με χρωματισμούς αισιόδοξους. Η καρδιά αρχίζει να πάλλεται ξανά. Έχω διανύσει χιλιόμετρα για ν ‘αποφύγω το βάραθρο της λογικής. Έβγαλα […]
Χρυσάνθη Σουκαρά | Πόσες φορές σπάει ένας βράχος;
Και τώρα που βρίσκονται στο τέλος Τώρα που ειπώθηκε ό,τι ήταν να ειπωθεί Που αναλύθηκε το καθετί Που ζυγίστηκαν οι λέξεις, τα συναισθήματα, οι στιγμές Δέκα τοις εκατό Είκοσι Τριάντα – Να το αφήσω στο 70; – Πάμε μέχρι τέλους Εκσφενδονίστηκαν από τα στόματα αλήθειες Πλήγωσαν Στέρησαν απολαύσεις Τσάκισαν κορμιά, μέχρι πρότινος υγιή Τώρα που […]
Diane Wakoski | Η χορεύτρια της κοιλιάς
Η XΟΡΕΥΤΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΛΙΑΣ Μπορούν αυτές οι κινήσεις καθ΄εαυτές να αποτελέσουν την ουσία της έλξης μου; Aπό που έρχεται αυτό το πράσινο μετάξι που καλύπτει το σώμα μου; Oπωσδήποτε κάθε γυναίκα που ντύνεται με αυτά τα υφάσματα θα κινούσε το σώμα της για να αισθάνεται το άγγιγμά τους σε κάθε σημείο του σώματος της. Ακόμη […]
Δύο ροδιές και άλλα
Αθήνα, 3η χιλιετία Σε τρία καρέ […Οι Τρύπες αναστατώνουν τριάντα χρόνια τώρα τα ερτζιανά, αφήνοντας μια τρελή, ροκ μπαλάντα να πλανάται στον αέρα…] και… …Α καρέ, “δεν υπάρχει πιο χαμηλά από εδώ” Και την ώρα που τελούνται τα άχραντα των μυστηρίων, στην οδό 3ης Σεπτεμβρίου η καρδιά της Αθήνας χτυπά σε επικίνδυνους ρυθμούς. Λίγα πράγματα […]
Απόστολος Θηβαίος | Epitaffio
…ήταν το αίμα κακός οιωνός… Νωρίς τ’ απόγευμα βγήκανε στους δρόμους. Έβλεπες παντού μαυροφορεμένες γυναίκες, σκυφτές, βιαστικές, σαν να μην ήθελαν να τις δει ανθρώπου μάτι. Ίσως μιλούσαν συνωμοτικά, κάτι αντάλλασσαν, έπειτα πιάνονταν από τα χέρια, σαν να μην επρόκειτο να συναντηθούν ξανά. Ήταν τόσο συγκινητικό να τις βλέπεις, κάθε χρόνο και λιγότερες. Δεν σου […]
Κώστας Λαζαράκης | Τώρα πια
Τώρα πια οι ποιητές κρεμούν τον εαυτό τους σε τοίχους εφαρμογών. Η αναγνώριση έγινε αυτοσκοπός ακόμα και όταν όλα γύρω καταρρέουν. Κλίκες που τροφοδοτούν το εγώ μας μετατρέπουν τα μολύβια σε υδράργυρο που καίει τα αυτιά μας για να μην ακούμε την ανάγκη να σωθούμε από την ματαιοδοξία, για να μην ακούμε την ήττα της […]
Νέα κυκλοφορία | Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος – Αρχαιολογία μιας έναρθρης ανάσας | Εκδόσεις Υψικάμινος
Η ποιητική συλλογή του Κωνσταντίνου Καραγιαννόπουλου με τίτλο «Αρχαιολογία μιας έναρθρης ανάσας» αποτελεί την υπαρξιακή καταγραφή του ποιητή μέσα από τη δομική ανάλυση των συσχετισμών ανάμεσα στο εγώ και στο εμείς, τόσο ως σύνολο, όσο και ως ατομικότητα. Επιχειρεί να αναδείξει το χώρο και το χρόνο της πράξης μέσα στην οποία το δρων υποκείμενο εντάσσεται, […]
Πινακοθήκη
Μικρό δωμάτιο με ζωγραφιές και μια ιστορία Ντα Βίντσι Άγιος Ιωάννης […έβγαινε λέει από τη σκιά, κερδίζοντας αργά τη συμμετρία του σώματός του. Φορούσε προβιά και ήταν νέος κόντρα σε κάθε προηγούμενη αναπαράσταση. Στο πρόσωπό του είχε όλη την δυνατή αφοσίωση ενός προφήτη. Πλατύτερο το χαμόγελο του, υπήρξε για πάντα η μεγάλη κατάφαση της ζωής […]