Μάτια είναι οι πληγές, μάτια και οι ζωγραφιές Чорнобильська катастрофа Τσέρνομπιλ, 26/4/1986 […Προκοπίεφ, “Ο χορός των Ιπποτών”…] Και εδώ μπορείτε να δείτε τα απομεινάρια του αντιδραστήρα νούμερο 4, ο οποίος ευθύνεται για τη φοβερή καταστροφή. Στο εσωτερικό του πάλεψαν άνθρωποι με ονόματα και ζωές απολύτως καθημερινές. Ο Αλεξέι, ο Βόντιμιρ, ο Αντρέι και άλλοι εκατοντάδες […]
Γρηγόρης Σακαλής | Συναναστροφές
Στα μπαρ που κυκλοφορείς στα μπαρ που σέρνεσαι κάθε βράδυ μετά τα μεσάνυχτα και πίνεις ένα ποταμό αλκοόλ τι περιμένεις να βρεις όλοι οι πιωμένοι και οι μεθυσμένοι που σε περιτριγυρίζουν είναι ζωντανά ναυάγια δεν μπορούν να σου προσφέρουν τίποτα φτηνές γυναίκες σου δίνουν τα κάλλη τους έναντι αμοιβής αυτό ζητάς άραγε τον αγοραίο έρωτα […]
Ελένη Παυλίδου | Δύο ποιήματα
ΠΕΡΑΣΜΑ Δεν μίκρυνε ο δρόμος Μεγάλωσες εσύ Το χνάρι σου τ’ αβέβαιο το ξέπλυνε ο χρόνος Έτσι που τις σόλες σου έλιωσες σε ξένες λεωφόρους, έμαθες πια με ασφάλεια να διασχίζεις τα στενά, έπαψες ορόσημα να βάζεις μήπως χαθείς στον γυρισμό και δρασκελίζεις θαρρετά τις γνώριμες λακκούβες Έπαψαν όμως και τα γόνατα να τρέμουν, όταν […]
Μονόλογος σε πράξεις δύο
ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΣΕ ΠΡΑΞΕΙΣ ΔΥΟ (πράξη πρώτη ) Ποτέ δεν ήτανε γλυκές/Όμως σαν ζάχαρη/σε μια γουλιά νερό/λιώσαν οι λέξεις. Α.Φ. ΟΤΑΝ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΛΙΩΝΟΥΝ ΣΑΝ ΔΑΚΡΥΑ Οι γλυκόπικρες αποχρώσες ενδείξεις της ποιητικής παλέτας του Παύλου Ανδρέου Γράφει η Αγγελική Αποστολοπούλου Γέννηση, οδύνη, εν αρχή ωδίνες. Η μοίρα του δημιουργού αιμάτινη, ποτάμι αέναο ξεχύνεται […]
Απόστολος Θηβαίος | Μικρή Καταιγίδα
[…εδώ μπαίνει η σαίτα, εκεί υφαίνει, δώθε επιστρέφει, γυρίζει, όλο επιστρέφει…] Μικρή Καταιγίδα ανάγνωσμα “Να ζήσετε ρε Γιώργη, να ζήσετε σαν τα ψηλά τα βουνά”, “καλούς απογόνους ρε!”, “τι ταιριαστό ζευγάρι Θεέ μου!” και άλλα τέτοια ακούονταν τριγύρω στη σάλα. Γραφτό ήταν, από χρόνια προγενέστερα κιόλας, να παντρευτεί η Φιλίτσα τον Γιώργη. Και ο έρωτάς […]
Δημήτρης Καρπέτης | Οι τελευταίοι ρομαντικοί
Στην τρικυμία του κόσμου τα δάκρυα των πνιγμένων επιπλέουν. Μια συγνώμη δε φτάνει για το γδύσιμο ψυχής και σώματος απ’ τους λεηλάτες των ονείρων. Η ζωή σπρώχνεται σε αδιέξοδα. Ένα τοπίο ασύλληπτο γυμνώθηκε χωρίς ντροπή με χρωματισμούς αισιόδοξους. Η καρδιά αρχίζει να πάλλεται ξανά. Έχω διανύσει χιλιόμετρα για ν ‘αποφύγω το βάραθρο της λογικής. Έβγαλα […]
Χρυσάνθη Σουκαρά | Πόσες φορές σπάει ένας βράχος;
Και τώρα που βρίσκονται στο τέλος Τώρα που ειπώθηκε ό,τι ήταν να ειπωθεί Που αναλύθηκε το καθετί Που ζυγίστηκαν οι λέξεις, τα συναισθήματα, οι στιγμές Δέκα τοις εκατό Είκοσι Τριάντα – Να το αφήσω στο 70; – Πάμε μέχρι τέλους Εκσφενδονίστηκαν από τα στόματα αλήθειες Πλήγωσαν Στέρησαν απολαύσεις Τσάκισαν κορμιά, μέχρι πρότινος υγιή Τώρα που […]
Diane Wakoski | Η χορεύτρια της κοιλιάς
Η XΟΡΕΥΤΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΛΙΑΣ Μπορούν αυτές οι κινήσεις καθ΄εαυτές να αποτελέσουν την ουσία της έλξης μου; Aπό που έρχεται αυτό το πράσινο μετάξι που καλύπτει το σώμα μου; Oπωσδήποτε κάθε γυναίκα που ντύνεται με αυτά τα υφάσματα θα κινούσε το σώμα της για να αισθάνεται το άγγιγμά τους σε κάθε σημείο του σώματος της. Ακόμη […]
Δύο ροδιές και άλλα
Αθήνα, 3η χιλιετία Σε τρία καρέ […Οι Τρύπες αναστατώνουν τριάντα χρόνια τώρα τα ερτζιανά, αφήνοντας μια τρελή, ροκ μπαλάντα να πλανάται στον αέρα…] και… …Α καρέ, “δεν υπάρχει πιο χαμηλά από εδώ” Και την ώρα που τελούνται τα άχραντα των μυστηρίων, στην οδό 3ης Σεπτεμβρίου η καρδιά της Αθήνας χτυπά σε επικίνδυνους ρυθμούς. Λίγα πράγματα […]
Απόστολος Θηβαίος | Epitaffio
…ήταν το αίμα κακός οιωνός… Νωρίς τ’ απόγευμα βγήκανε στους δρόμους. Έβλεπες παντού μαυροφορεμένες γυναίκες, σκυφτές, βιαστικές, σαν να μην ήθελαν να τις δει ανθρώπου μάτι. Ίσως μιλούσαν συνωμοτικά, κάτι αντάλλασσαν, έπειτα πιάνονταν από τα χέρια, σαν να μην επρόκειτο να συναντηθούν ξανά. Ήταν τόσο συγκινητικό να τις βλέπεις, κάθε χρόνο και λιγότερες. Δεν σου […]