Author: AntonisTsokos
Ρογήρος Δέξτερ | Σχεδία
“Pseudo-Blues of a damn fool” ή “Η αλήθεια δεν είναι ποτέ πραγματική”(Β’) [Prose song “written on a toilet roll”] Μέχρι που ήρθε εκείνη Ότι οι ζωντανοί δε ζουν και Οι νεκροί δεν πεθαίνουν Έτσι πίστευε Την ώρα που είχε στραβώσει τόσο η ζωή του (Και τον έφεραν στα ίσια Οι στεναγμοί και τα γλυκόλογα […]
Δημήτρης Καρπέτης | Πλαστογραφία
Πλαστογραφώντας τα χρώματα του ήλιου γινόμαστε άφαντοι. Πεταμένα στον καιάδα του παρόντος χρόνου τα φεγγάρια που λαβώθηκαν απ’ το μαχαίρι της φθοράς. Η αλήθεια άρχισε να σβήνει μέσα από το ψέμα, μόνο τα ίχνη της αφημένα στο σώμα απομένουν πειστήρια κάποιων δευτερολέπτων ζωής πραγματικής. Πλαστογραφώντας τη φωνή της σιωπής η ανθρωπότητα αρκείται στο σκοτάδι. Η […]
Ολυμπία Θεοδοσίου | Τέσσερα χαϊκού
Βροχή έπνιξε τις ανθρώπινες σάρκες δάση άνθισαν. ◊ Χιόνι τύλιξε την αστρόφεγγη νύχτα ευχές μάταιες. ◊ Ριπές ανέμου διαβαίνουν τα σοκάκια έρημη ζωή. ◊ Κλεψύδρα κενή ο χρόνος δραπέτευσε θύματα παντού. Η Ολυμπία Θεοδοσίου γεννήθηκε το 1982 στον Πειραιά. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την συγγραφή διηγημάτων και ποιημάτων αναζητώντας τις διαφορετικές εκδοχές του […]
Απόστολος Θηβαίος | Καταρίνα
Απόψε γεννιέται Ένας μικρός θεός Τα ροδάνια πάψανε Και οι γέροι Που γελούν Με τα ανεμιστά τους Γένια νιώθουν ξανά Την ζωή Απόψε Ρέι! Μην αργήσεις! Θα βρεθούμε στης Καταρίνα, μα έπειτα οι εργάτες της ζάχαρης κατάκλυσαν την λεωφόρο. Διαμαρτύρονταν για τις χαμηλές αμοιβές, βάδιζαν ο ένας κοντά στον άλλο και τραβούσαν, ποιος ξέρει […]
Αντώνης Μπουντούρης | Εκμαγεία ανέμων
Ι στο κρύο μάρμαρο της φωνής της ακούμπησα την τελευταία μου ανθοδέσμη ΙΙ Θροΐζει στην τσέπη το δάκρυ που κρατώ για φυλαχτό και πατώ τον ίσκιο του σύννεφου που με ακολουθεί. Μια ραβδωτή σκιά-δισταγμός και φόβος* μαζί. Ένα βλέμμα γυρτό και βύθιο. Στυλώνω τα μάτια και τα κρατώ εκεί ακριβώς εκεί που τα κρατάς κι […]
Αργύρης Κόσκορος | Πεντάκορφο
Πριν φως προβάλει τη μέρα μας συνθέτουν τα πετεινάρια· κοιλοπονά η αυγή τον βασιλιά των άστρων Στον αυλόγυρο μια κούνια λικνίζεται απ’ τον αγέρα· κρατά τις απουσίες ένα βωβό κουδούνι Γρίλιες σηκώνεις με φως λούζεις στον τοίχο τους περασμένους· τη σέπια ξεθωριάζουν οι πρωινές αχτίδες Στον αργαλειό σου ανθούς υφαίνεις κι άστρα που τα χαρίζεις· […]
Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος | Το γράμμα
Κατέβηκες τις σκάλες αργά, γνέφοντας του ταχυδρόμου ν’ αφήσει το γράμμα στην εξώθυρα. Προχώρησες και βγήκες, αφήνοντάς το εκεί, ξεχνώντας ακόμα και να πεις “ες αύριον”, χωρίς το πάθημα εκείνου του προγόνου σου να σε φοβίζει. ΄Ο,τι περίμενες από παλιά δεν ήρθε. Με τον καιρό το ξέχασες κι ούτε που θέλεις πια να το θυμάσαι […]
Θεοδώρα Βαγιώτη | Phóbos
Χθες μου είπες μυστικά, Φανερά ανίδεος χρησμοδότης κι όμως προφήτεψε το τέλος του κάθε προορισμού μου Σαν επισκέπτης διάβασα το είναι στη σιωπή του· το έκανα νιαούρισμα του πεινασμένου γάτου πέτρα που έσπασε παίζοντας πεσσούς πάνω στο κύμα δυο ποτηράκια γυάλινα που τσούγκρισαν σκορπώντας δηλητήριο στην υγειά μας πιόνια που παραδόθηκαν από νωρίς αγέλαστα στο […]