Author: AntonisTsokos
Αντώνης Τσόκος | Νυχτερινή ιχνογραφία
Δεν είχαμε ούτε τα προς το ζην. Χρήματα για ολόκληρο φεγγάρι δεν υπήρχαν. Μια φέτα μόνο, κι αυτή αλκοολική από το πρώτο γέμισμα. Στις τσέπες μας φούσκωναν μεταλλικά καπάκια μπίρας. Για στέγη ούτε λόγος. Μια χούφτα αστέρια φιλοδώρημα, αιώνια αφημένα στο ουράνιο στερέωμα. Οι ζωές μας έρμαιο μιας νύχτας ιδιοφυούς, που έπλαθε σώματα με κόκκινους […]
Φοίβος Σταμπολιάδης | Άνθρωποι και ποντίκια
Δεκέμβριος του 1930. Στις αχανείς πεδιάδες της Νότιας Ντακότα, ο άνεμος λυσσομανούσε διαρκώς και πυκνά σύννεφα σκόνης κάλυπταν το τοπίο. Έξι μήνες ανομβρίας είχαν στραγγίξει τη γη, το χώμα σκέτη άμμος. Το καλαμπόκι και το βαμβάκι ξεράθηκαν πριν καν βλαστήσουν. Ότι απέμεινε έπεσε βορά των πουλιών. Οι άλλοτε εύφορες εκτάσεις της Αμερικής των πρώτων […]
Νικόλας Μιτζάλης | Δύο ποιήματα
[Επίλοιπα χρόνια] Σ’ αυτή την πόλη Τι κάνουμε Άφατοι Αλαφιασμένοι Για πάντα ηττημένοι Ανεβαίνοντας κατεβαίνοντας ατελείωτα σκαλοπάτια Πέφτοντας εμμονικά σε γνωστά και άγνωστα αδιέξοδα Στριφογυρίζοντας σε σταματημένα καρουζέλ Σ’ αυτή την πόλη Τι περιμένουμε Ο ένας τον άλλον Ο ένας πλάι στον άλλον Ο ένας απέναντι στον άλλον εγκιβωτισμένοι μόνοι Με τσαλακωμένα πουκάμισα […]
Δημήτρης Καρπέτης | Δωμάτιο Σκοτεινό…
Συγκεντρώνω τις έννοιες μου σε δωμάτιο σκοτεινό ελάχιστο φως διαπερνά τις σκεβρωμένες γρίλιες δώρο από τα χτυπήματα των άγριων καιρών εδώ και χρόνια. Χαμένος σε σκέψεις που δε συμβαδίζουν με τις κοινότυπες υλιστικές αγωνίες μιας κοινωνίας που αργοπεθαίνει έχοντας σαν μόνη έννοια το χρήμα και την αναρρίχηση της με κάθε τρόπο στη λεγόμενη ελίτ. Στην […]
Απόστολος Θηβαίος | Synopsis
Σε μια παραλία, λίγο πιο έξω από την Πύλο, σώζεται σήμερα το αρχαίο λημέρι του βασιλιά Νέστορα. Εκεί λένε πάλι, βρίσκεται γραμμένο το μυστικό. Για την ακρίβεια μια απ’ τις λέξεις του, αφού ολόκληρο και ακεραιωμένο ποτέ κανείς δεν θα το δει. Κείτεται γραμμένο σ’ αρχαίες στήλες στα βάθη της σπηλιάς και είναι λίγοι, τόσο […]
Χρίστος Κασσιανής | Πως θα ονομάσουμε το να τα δίνεις όλα και να τα ζητάς όλα;
Το πρόσωπό μας καθάριο αδιάπτωτο, ποιό νόημα άραγε; σαν άχρηστο σαν παλιωμένο, ωστόσο απέραντο, ασήμαντο σαν εκείνα τ’ ασήμαντα που φτιάχνουν καμιά φορά τον εαυτό μας και τον κόσμο. Εκείνο το, «δεν εννοείς να μεγαλώσεις» έχει πάψει από καιρό να μας πικραίνει. Έτσι γίνεται πάντοτε. Δεν ξέρουμε πια πως να φερθούμε, να μιλήσουμε, σε ποιόν […]
Νικόλαος Κοντουδιός | Αλ Χάμρα – Κόκκινη πόλη
Στάζει η θάλασσα χύνεται ως τα έρημα ρείθρα της κόκκινης πόλης Λάσπη στον χρόνο που συγκρατεί τον ψημένο πηλό της χτίζει και τον γκρεμίζει με βερβέρικες λέξεις στα θρύμματα βάφει η ώχρα το αναπάντεχο γιατί του ουρανού στο κατάξερο νήμα λιποψυχεί καταμεσής η ορθωμένη αυγή της Εσαουίρα που στέκεται μόνη στην πλατεία της […]
Αλέξανδρος Αδαμόπουλος | Η κούκλα
Οι οδηγίες τού Πλοιάρχου ήταν σαφείς: Μέσα σε τρεις μήνες· το αργότερο αρχές Δεκεμβρίου, έπρεπε να ’χει τελειώσει ο έλεγχος στο Τμήμα Νοσηλίων: Κανένα ρέστο και μηδενική ανοχή πάνω σ’ αυτό. Η θέση χήρευε κάνα χρόνο και τώρα· μόλις ανέλαβα, έπρεπε να βγάλω εγώ το φίδι απ’ την τρύπα και σε τρεις μήνες να ελέγξουμε […]