blues alley

εργάκι με θέμα του κάποιο δράμα επαρχιακό από όσα αφηγούνται τα κραυγαλέα πρωτοσέλιδα των καθημερινών φυλλάδων [Σαλόνι παλιού επιβατηγού πλοίου, από εκείνα που παίρνουν το δρόμο για τα νησιά και όλο ταξιδεύουν σαν τις αιωνιότητες. Σκηνικό δεκαετίας του ‘ 80 με ξεφτισμένες ταπετσαρίες και ιστορίες από παλιές γοργόνες. Είμαι βέβαιος πως καταλάβατε για τι πράγμα […]

Φραντς Κάφκα   Καμιά φορά φορά ένα φεγγάρι δρεπάνι στο πρόσωπό του. Και περνάει νύχτες ολόκληρες καρφώνοντας το κενό. Γιατί, αν δεν το ξέρεις, η νύχτα δεν τελειώνει εκεί ψηλά. Κρατάει για πάντα Του μοιάζει απαράλλαχτη μα φταίει που κάθε φορά είναι αλλιώτικη, άλλοτε λίγο φωτισμένη και πάλι, σκοτεινή σαν βάμμα.   Εκείνες τις ώρες […]

[…ανοίγω τα συρτάρια μου και βρίσκω ουρανό…] Γιάννης Κοντός   Νύχτα ήταν που έφτασε στο χωριό. Έπεφτε η νύχτα και μια σιωπή ανίκητη. Λίγα πράγματα είχαν αλλάξει. Το κοινοτικό κατάστημα, έρμο και κλειδωμένο έστεκε στην ίδια θέση.  Το κεντρικό καφενείο που ονομάζεται σαν όλα τα άλλα “Ελλάς” είχε ξεδοντιασμένη τη μαρκίζα του και κάτι παλιά […]

Διήγημα από το βιβλίο “των αδέξιων αυτοχείρων”   Τα ‘χε όλα υπολογίσει. Τις τελευταίες του σκέψεις, το γράμμα με τις οδηγίες για την καύση της σορού του, μην γεμίζει ετούτο τον κόσμο που πνίγηκε μες στο περιττό. Είχε περάσει όλη τη μέρα συγυρίζοντας τα πράγματα. Φωτογραφίες και ντοκουμέντα που μαρτυρούν πως κάποτε έζησε εδώ πέρα […]

Μικρά Μυθιστορήματα Supreme Court Είπε στον ταξιτζή να τον αφήσει εκεί. Εκτάκτως, δηλαδή, γιατί του’ χε δώσει μια άλλη διεύθυνση λίγο παρακάτω. Δεν έγραψε το ρολόι, μα του ‘πεσε βαριά εκείνη η θάλασσα, ότι σωζόταν πριν πέσει η νύχτα και μετάνιωσε για όλα. Το περισσότερο ήταν τα παιχνιδιάρικα φώτα ενός ολομόναχου φάρου, αυτόματου, όπως οι […]

Αυθαιρεσίες σε φόντο γαλαζωπό Μόνο τον ίσκιο της κοιτάζω. Τίποτε άλλο δεν έχει απομείνει στο φόντο του φεγγαριού, τίποτε έξω από του σώματός της το περίγραμμα. Και η ανάσα μου να κόβεται και η επιθυμία μου να λιμάρεται πάνω σε επιφάνειες νυχτερινές, απροσπέλαστες, καμωμένες από ένα ολοζώντανο υλικό. Θα έρθει εκείνη η στιγμή, θα δεις, […]

Διήγημα, μακριά, πολύ μακριά από το Βερολίνο Η Οφηλία κάνει παρέα με τα πιο παράξενα παιδιά. Όταν φυσικά δεν εργάζεται στο μαγερειό του Σίντνεϊ για πενταροδεκάρες είναι η αλήθεια. Καμιά φορά σαν συλλογίζεται πως αποκρίθηκε ναι, στην πρόταση εκείνου του παλιάνθρωπου απορεί είναι η αλήθεια με τον εαυτό της. Και να την τώρα, στα βάθη […]

Διήγημα Όλοι ήσαν εκεί. Οι δασκάλες της και οι φιλενάδες της, μέχρι και η καθηγήτρια του πιάνου που την αγαπούσε λιγότερο και δεν δίσταζε να της το πει. Είχαν όλοι χαραγμένοι επάνω στο πρόσωπό τους την πιο ανείπωτη θλίψη. Θα έπρεπε να δείτε μονάχοι σας για να φανταστείτε έστω στο ελάχιστο, την τραγωδία που βίωνε […]

[…διότι ο Χάρρυ Κλυνν, εικόνες παραστατικές του εαυτού μας σκάρωσε, γραφικές μα την ίδια στιγμή εξαιρετικά σθεναρές, πάει να πει αντιπροσωπευτικές…] Έτερος παρακαλώ; (σκηνές Αλαλούμ) Κάπου στην πόλη, είμαι βέβαιος, τριγυρίζει το ταξί φορτωμένο με όλες μας τις πρώτες ύλες. Λίγη θάλασσα στην οροφή του, ολίγη τρομοκρατία, μπόλικη κομματική κατήχηση και μια ψυχολογία μισοδιαλυμένη, συμπληρώνουν […]

Ως ίον εν ταλάροις* Κ. Π. Καβάφης Αλεξάνδρεια, 29 Απριλίου 1863 (ν.ημ.) – 29 Απριλίου 1933 […ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας – 
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει…] Και είχε μια αξιοπρέπεια που σου’κοβε την ανάσα. Τώρα πια το ξέρω, πως ήταν αυτή η αιτία που με συγκλόνιζε. Και ήξερε μέσα […]