Κατερίνα Λιάτζουρα | Η πέτρα

© Γεωργία Τσόκου

Να αφουγκράζεσαι τον τόπο να αφουγκράζεσαι τη γη να νιώθεις τον παλμό της πέτρας να ακούς στην σιωπή τον αέρα να βλέπεις στη θάλασσα την ζωή να ακούς τον παλμό στην πέτρα ναι νομίζω σήμερα πέρασε από κοντά κάτι σαν αυτό που γνωστικοί ονομάτισαν πέτρα και πέτρωσε εντός μου και πέτρωσε εκτός μου

Πόσο πολύ αρέσκεται την ώρα
που ο ήλιος πλαγιάζει
και δίνει θαλπωρή στην πέτρα
και λάμψη στην αιχμή
ώστε κάποιος εύλογα να απορεί
αν εκείνη εντέλει
το όπλο ήτανε
ή/και το προσκέφαλο
στην πτώση

πόσες χαρές και πόσες λύπες να πετρώσει πόσες πέτρες να αντέξει πέτρα αγνώστων εμπειριών έγινε κάποιες κηδείες μπορεί μα και κάποια πέτρινα χαρμόσυνα που ξάφνιασαν τον χρόνο κι μόλις είχε στεγνώσει το μελάνι στο πέτρινο σταυρό της μνήμης

μπλε εξ αρχής την γεύτηκα
ήταν αργά
σαν μου εκμυστηρεύτηκε τα μυστικά
της τοιχοποιίας την απόλαυση
το αθάνατο το μπλε το θάνατο
πέτρινη γεύση στο στόμα
η πτώση μού αφήνει

δεν βαριέσαι κοτρόνα μου, είπε και προσχώρησε στη λήθη