Γιώργος Δήμος

Η νύχτα τύλιξε την πόλη στο σκοτεινό της πέπλο. Ο αέρας φυσούσε σαν δαιμονισμένος, όμως, παρόλα αυτά υπήρχε μια γλυκιά ηρεμία στο ημι-φωτισμένο δωμάτιο. Είχαμε όλοι καπνίσει λίγο χόρτο και το τρελό πάρτι, μέσα σε μερικά λεπτά, είχε καταλήξει σε κατατονική συζήτηση. Όλοι έμειναν σιωπηλοί και ήρεμοι, κανένας δεν μιλούσε πια. Ο αέρας ούρλιαξε ανάμεσα […]

Ξάπλωσα στο δροσερό μου κρεβάτι με ανακούφιση. Άλλο ένα ανούσιο ξενύχτι είχε φτάσει στο τέλος του. Επιτέλους, μέσα στη μέση της νύχτας, έβρισκα την ηρεμία στη σίγουρη αγκαλιά του ύπνου. Εκεί, ακόμη κι αν οι εφιάλτες διαδέχονταν ο ένας τον άλλο, δεν υπήρχε τίποτα που να μπορούσε να με βλάψει. Όχι όπως συμβαίνει στην πραγματική […]

Η βαριά βελούδινη κουρτίνα ανοίγει. Οι μεγάλοι προβολείς ανάβουν και η παράσταση αρχίζει. Μικρά παιδιά ανεβαίνουν στη σκηνή και πιάνονται χέρι-χέρι, σαν να ετοιμάζονται να χορέψουν ένα πένθιμο χορό. Εκείνο που βρίσκεται στη μέση σπάει την αλυσίδα και προχωράει μερικά βήματα μπροστά. Ένα μικρόφωνο κατεβαίνει, σαν από τους ουρανούς και σταματάει μπροστά του. Το αρπάζει […]

«Τζούλι, κόψε τις μαλακίες, μπορείς; Δεν υπάρχει κανένα πτώμα στο βάλτο κοντά στο σπίτι σου. Ψάξαμε δυο φορές, δεν υπάρχει αμφιβολία.» «Αποκλείεται, κάποιο λάθος θα έχει γίνει. Σας λέω πως το πτώμα του Άξελ είναι ακόμα εκεί μέσα! Εγώ το έσυρα ως εκεί με τα ίδια μου τα χέρια. Τι νομίζεται, ότι είμαι τρελή;» Τζούλι […]

Το όνομα μου είναι Σίβα, ο Απόλυτος. Η γυναίκα μου είναι η Κάλι, η θεά της μητρότητας και της γονιμότητας. Η ένωσή μας ήταν για τον κόσμο αυτό η ένωση των αντίθετων δυνάμεων του σύμπαντος, η νύχτα και η μέρα, το μαύρο και το άσπρο, το καλό και το κακό. Η δύναμη και των δύο […]

Σκαρφάλωσα στο σκέπαστρο και ανέβηκα στο παράθυρο της κρεβατοκάμαρας. Όλα ήταν ήρεμα εκείνη τη νύχτα και το φεγγάρι έλαμπε γεμάτο στον έναστρο ουρανό. Τα φώτα ήταν σβηστά και τα κορίτσια κοιμόντουσαν ήσυχα στις κουκέτες τους. Το φως που έμπαινε από το παράθυρο αντανακλούσε στα λευκά σεντόνια και έδινε, σε όποιον το κοίταζε, μια αίσθηση γαλήνης. […]

«Εγώ θα πεθάνω στον ύπνο μου. Έτσι πέθανε η μητέρα μου και ο παππούς μου πριν από εκείνη. Είναι ο πιο ανώδυνος θάνατος…» Ο Τζον και η Άννα είχαν ήδη μοιραστεί με το γκρουπ τον τρόπο με τον οποίο θα πέθαινε ο καθένας τους. Το πάρτι είχε πια σχεδόν τελειώσει και τα φώτα στο σαλόνι […]

Κάθομαι σχεδόν ακίνητος πάνω στην κρύα σιδερένια καρέκλα. Γύρω μου υπάρχουν καλώδια. Εκατοντάδες καλώδια, μικρά και μεγάλα, τυλιγμένα σαν φίδια το ένα γύρω από το άλλο. Τα καλώδια προεκτείνονται και μπλοκάρουν το οπτικό πεδίο μπροστά μου. Με αφήνουν στο σκοτάδι, ανήμπορο να κουνηθώ, πάνω στο παγωμένο μου κάθισμα. Δεν ήμουν εδώ από την αρχή, κάποιος […]

Ο αέρας του ιατρείου μυρίζει έντονα φάρμακο. Έτσι είναι σε όλα τα ιατρεία, σαν να τα αρωματίζουν οι ίδιοι οι γιατροί για να πείσουν τους ασθενείς ότι η κατάστασή τους είναι κρίσιμη. Ο μεσόκοπος άντρας που κάθεται αμίλητος δίπλα μου, με ένα απλανές βλέμμα και μισάνοιχτο στόμα, μοιάζει να έχει πεισθεί ότι κάτι πολύ σοβαρό […]

Ανοίγω το πακέτο με τα Marlboro και κρεμάω ένα ανάμεσα στα χείλη μου. Ανάβω τον ασημένιο αναπτήρα μου και μια ευχάριστη γεύση καπνού και νικοτίνης απλώνονται στο μυαλό μου. Κλείνω τα μάτια μου και μου έρχεται η γλυκιά ανάμνηση του ατομικού μανιταριού στο Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα. Το σύννεφο καπνού σηκώνεται χιλιόμετρα ψηλά και τελικά […]