Η βαριά βελούδινη κουρτίνα ανοίγει. Οι μεγάλοι προβολείς ανάβουν και η παράσταση αρχίζει. Μικρά παιδιά ανεβαίνουν στη σκηνή και πιάνονται χέρι-χέρι, σαν να ετοιμάζονται να χορέψουν ένα πένθιμο χορό. Εκείνο που βρίσκεται στη μέση σπάει την αλυσίδα και προχωράει μερικά βήματα μπροστά. Ένα μικρόφωνο κατεβαίνει, σαν από τους ουρανούς και σταματάει μπροστά του. Το αρπάζει και ένας μεγάλος προβολέας στρέφεται επάνω του.
«Κυρίες και κύριοι, καλωσορίσατε στο Club 27! Οτιδήποτε θα δείτε στη συνέχεια είναι αποκλειστικά για τη δική σας ευχαρίστηση.»
Το κοινό κάνει απόλυτη ησυχία. Μόνο ένας πνιγμένος βήχας ακούγεται από την άλλη άκρη της αίθουσας. Τα παιδιά είναι έτοιμα να ξεκινήσουν. Λίγο πριν πέσει η μουσική, ο βήχας επανέρχεται. Δυναμώνει, γίνεται ολοένα και πιο ενοχλητικός. Μοιάζει σαν κάποιος από το κοινό να έχει φυματίωση. Τα παιδιά δεν δίνουν σημασία. Πιάνουν το ένα το χέρι του άλλου και κλείνουν τα μάτια. Ο βήχας του ακροατή έχει γίνει τώρα άγριος και ανησυχητικός. Η μουσική ξεκινάει και καλύπτει τον ξερό βήχα.
Τα παιδιά αρχίζουν να τραγουδούν όλα μαζί ένα μοιρολόι. Ένα ελεγειακό τραγούδι, σαν ύμνο προς ένα νεκρό φίλο. Όλα τραγουδούν συντονισμένα και γαλήνια σαν χερουβείμ, με μια βαθιά λύπη στις ψυχές τους, λες και θρηνούν τον χαμένο τους αδερφό, εκείνον τον άγγελο που έφυγε μέσα στη νύχτα αφήνοντάς τους μόνο μια γλυκιά ανάμνηση της ύπαρξής του. Στα βλέμματά τους μπορείς να δεις την απουσία του. Στα πρόσωπά τους τη γλυκιά θλίψη και τον πόνο.
Τα πρόσωπα των παιδιών είναι όμορφα και αψεγάδιαστα, διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά εξίσου γλυκά και θλιμμένα. Ένα είναι ξανθό με ροδαλά μάγουλα και σαρκώδη χείλη. Άλλο έχει σκούρο δέρμα και σγουρά μαλλιά. Ένα κοριτσάκι έχει στρουμπουλά μάγουλα και κυματιστά μαλλιά. Εκείνο που στέκεται δίπλα του έχει λευκό πρόσωπο και μαλλιά μακριά, ως τους ώμους. Ένα άλλο έχει ξανθά μαλλιά και προβληματισμένο βλέμμα. Το τελευταίο στη σειρά είναι ένα κοριτσάκι, το μόνο μαζί με εκείνο που στέκεται τρίτο, και συνάμα το πιο θλιμμένο. Το μαλλί της είναι μαύρο σαν τον έβενο και το έχει στερεωμένο ψηλά με ένα παράξενο χτένισμα. Τα μάτια της κοιτάνε συνεχώς το πάτωμα ντροπαλά, σαν να φοβάται τη σκηνή και την πολυκοσμία.
Το κοινό παρακολουθεί ασυγκίνητο την παράσταση, καθηλωμένο σαν να παρακολουθούσε μία εκπομπή στην τηλεόραση. Ένας μάλιστα χασμουριέται για μια στιγμή, αλλά βάζει γρήγορα το χέρι του μπροστά στο στόμα για να μην φανεί. Τα παιδιά τραγουδούν όλα μαζί τον ύμνο όπως δεν έχουν τραγουδήσει ποτέ άλλοτε, λουσμένα στο δυνατό φως των προβολέων. Τόσο αγγελικά και όμορφα τραγουδούν, που νομίζεις ότι ανά πάσα στιγμή θα ανοίξουν τα πουπουλένια τους φτερά και θα ανέβουν στον Παράδεισο, όπου πραγματικά ανήκουν.
Ξαφνικά ο ύμνος τελειώνει. Τα παιδιά σιωπούν και κοιτούν ήρεμα το πάτωμα. Ένας από τους ακροατές σηκώνεται ήρεμος από τη θέση του και ανεβαίνει στη σκηνή. Τα ρούχα του είναι φτιαγμένα από βελούδο και χρυσάφι και στα χέρια του φοράει δαχτυλίδια με πολύτιμους λίθους. Στο χέρι του κρατάει ένα λαμπερό χρυσό πιστόλι. Στην κάπα του, πίσω στην πλάτη, είναι γραμμένη με χρυσά γράμματα η λέξη «ΦΗΜΗ». Ο άγνωστος πλησιάζει ήρεμος τα παιδιά και εκείνα ενθουσιάζονται με την παρουσία του.
Τα παιδιά χορεύουν χαμογελαστά, σαν να βρήκαν για πρώτη φορά τη χαρά∙ μια ηδονή διαφορετική από τις άλλες, μοναδική και με διάρκεια, κάτι το οποίο μπορούν να εμπιστευτούν. Ο ξένος αγκαλιάζει τα παιδιά, τα ανεβάζει στους ώμους του, παίζει μαζί τους και δείχνει να τα αγαπάει όλα το ίδιο. Τα παιδιά φωνάζουν και γελούν σε μια φρενίτιδα ενθουσιασμού. Ο ξένος χαμογελάει κι εκείνος τόσο φιλικά, τόσο οικεία.
Ξαφνικά το κουδούνι του θεάτρου χτυπάει. Ο ξένος κοκαλώνει στη θέση του, μα τα παιδιά δεν δείχνουν να τον παρατηρούν και συνεχίζουν το παιχνίδι. Το κουδούνι χτυπάει για δεύτερη φορά. Τώρα τα χαρακτηριστικά του ξένου σκληραίνουν και οι κόρες των ματιών του συστέλλονται, σαν να τον έχει κατακλείσει ένα ξαφνικό μίσος. Τα παιδιά αγνοούν τις αντιδράσεις του. Νιώθουν χαρούμενα όσο ποτέ άλλοτε. Κάτι έχει αλλάξει γι αυτά. Ο φόβος και η ντροπή έχουν εξαφανιστεί από τις καρδιές τους.
Το κουδούνι χτυπάει πένθιμα ακόμα μια φορά. Ο ξένος τώρα έχει πάρει ένα δολοφονικό βλέμμα. Τα παιδιά αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι κάτι έχει συμβεί, ότι εκείνος έχει οργιστεί μαζί τους. Τα παιδιά αγκαλιάζουν το ένα το άλλο και μαζεύονται σε μια γωνιά. Δεν είναι τρόμος το συναίσθημα που διαφαίνεται στα μάτια τους. Είναι ένας πικρός οίκτος, οίκτος για τους ίδιους τους εαυτούς τους, οίκτος για το κοινό που παρακολουθεί στωικά την παράσταση, βωβό και ανέκφραστο, οίκτος για αυτό το βρώμικο θέατρο με τις λερωμένες κουρτίνες. Ο ξένος δεν χάνει χρόνο. Βάζει στο χρυσό πιστόλι μια ασημένια σφαίρα που γράφει επάνω της με καλλιγραφικά γράμματα τη λέξη «ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ» και οπλίζει. Ύστερα σημαδεύει προσεκτικά τα παιδιά που κάθονται αγκαλιασμένα στην άκρη της σκηνής. Ήρεμος και με σταθερό χέρι, ο ξένος πιέζει τη σκανδάλη. Η σφαίρα φεύγει από το λαμπερό του πιστόλι και διαπερνάει τα κεφάλια όλων των παιδιών, χύνοντας το αίμα τους σε ολόκληρη τη σκηνή.
Το κοινό έχει ήδη δακρύσει. Κάποιοι μάλιστα κλαίνε με λυγμούς και σκουπίζουν τα μάτια τους με δαντελωτά μαντήλια. Τα φώτα του θεάτρου ανάβουν και ο ξένος υποκλίνεται στο κοινό. Αμέσως μια θάλασσα από χειροκροτήματα ξεσπάει. Το κοινό στέκεται όρθιο και χειροκροτεί την υπέροχη παράσταση, συγκινημένο και λυτρωμένο από την έκβαση της τραγικής ιστορίας.
Ο άγνωστος αποχωρεί από τη σκηνή και οι βαριές κόκκινες κουρτίνες κλείνουν αθόρυβα. Το κοινό σιγά-σιγά εγκαταλείπει τις θέσεις του. Η αίθουσα αδειάζει και απόλυτη ησυχία επανέρχεται στο παλιό θέατρο. Οι τοίχοι έχουν ποτίσει υγρασία και οι κουρτίνες έχουν φθαρεί. Το μόνο φρέσκο μέσα στο θέατρο είναι τα πτώματα των παιδιών που πέθαναν για χάρη της παράστασης…
Ο Γιώργος Δήμος γεννήθηκε το 1993 στην Αθήνα. Σπούδασε Δημιουργική Γραφή και Φιλοσοφία στο Pratt Institute, στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, όπου και έζησε για 8 χρόνια. Το 2019 επέστρεψε στην Ελλάδα και από τότε εκδίδει συστηματικά άρθρα και κριτικές στα περιοδικά «MAXMAG», «Artviews» και «Χάρτης», σχετικά με τον κινηματογράφο, τη λογοτεχνία, τη φωτογραφία και τα εικαστικά, καθώς και διηγήματα στο περιοδικό «Μονόκλ». Είναι μέλος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων για την Ανεξαρτησία και τη Διαφάνεια των ΜΜΕ.
