Γιώργος Δήμος | Σεληνόφως

Σκαρφάλωσα στο σκέπαστρο και ανέβηκα στο παράθυρο της κρεβατοκάμαρας. Όλα ήταν ήρεμα εκείνη τη νύχτα και το φεγγάρι έλαμπε γεμάτο στον έναστρο ουρανό. Τα φώτα ήταν σβηστά και τα κορίτσια κοιμόντουσαν ήσυχα στις κουκέτες τους. Το φως που έμπαινε από το παράθυρο αντανακλούσε στα λευκά σεντόνια και έδινε, σε όποιον το κοίταζε, μια αίσθηση γαλήνης. […]

Γεώργιος Κρεοπώλης | Υφασμάτινο Ημερολόγιο 

6 Σεπτεμβρίου  Όταν βγήκες από το διαμέρισμα μου, εκείνο ούρλιαζε ακαταστασία. Αλλά ήταν μόνο όταν έκλεισα τη πόρτα πίσω σου που μου δόθηκε ο χρόνος να κατανοήσω τον όγκο της ζημιάς που είχες προκαλέσει…Στην αρχή λύγισα τα γόνατα σέρνοντας τη πλάτη μου στη ξύλινη επένδυση της πόρτας, χάνοντας αργά ύψος, και τελικά κάθισα με τη […]

Ολυμπία Θεοδοσίου | Όνειρο σε παραληρηματικό χρόνο

Το δάσος γύρω μου γίνεται απροσπέλαστο, τα κλαδιά των δέντρων προσκυνούν το χώμα, σφραγίζουν κάθε δίοδο προς την κορυφή του βουνού. Εγώ είμαι ένα κοτσύφι δίχως φτερά, εγκλωβισμένο να ζει μέσα σε έναν χειμώνα δυνάστη. Άγριες μορφές ποδοπατούν την σκιά μου, και κατασπαράζουν τις νιφάδες χιονιού πριν εισέλθουν στο στόμα της γης. Μια γυναίκα ξεπροβάλλει […]

Αλεξάνδρα Ζώη | Διάγραμμα

Είναι κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλον. Ρούχα που μυρίζουν ναφθαλίνη, ιδρώτα, κρασί. Κάπου-κάπου κάποια κολώνια. Κάτι αυγοκοφτό που άφησε την οσμή του στα μανίκια. Γιατί στριμώχνονται; Τι περιμένουν όλοι εδώ, αναρωτιέμαι. Τι γίνεται; Κάνει κρύο. Δεν πρόλαβα να αποχαιρετήσω τις μουριές, να πάρω κάτι απ ́ την ζέστη των τετραδίων μου με τα τσακισμένα […]

Μαρία Ανδρεαδέλλη | Το πουλόβερ

Δύο μέσα μία έξω, τρεις μέσα μία έξω και πάλι από την αρχή.  Πόσες φορές να είχε επαναλάβει αυτές τις βελονιές για να ολοκληρώσει την πλέξη του πουλόβερ… Αμέτρητες. Και τώρα, να, λίγες ακόμα τελευταίες βελονιές, γρήγορες, πιο βιαστικές από ποτέ, σαν να τελείωνε ο κόσμος μαζί τους, έτρεχαν μαζί με τα δάχτυλά της… δύο […]

Γιώργος Δήμος | Κάτω από το νερό

«Εγώ θα πεθάνω στον ύπνο μου. Έτσι πέθανε η μητέρα μου και ο παππούς μου πριν από εκείνη. Είναι ο πιο ανώδυνος θάνατος…» Ο Τζον και η Άννα είχαν ήδη μοιραστεί με το γκρουπ τον τρόπο με τον οποίο θα πέθαινε ο καθένας τους. Το πάρτι είχε πια σχεδόν τελειώσει και τα φώτα στο σαλόνι […]

Μάιρα Λάττα | Το Χωράφι με τις Ελιές

Ο Φώτης κοιτάζεται στον καθρέφτη. Περνάει τα δάχτυλα ανάμεσα στα μαλλιά του, τα μπασίματα έχουν αρχίσει να φαίνονται ολοένα και περισσότερο αλλά το λοξό χαμόγελό του έχει ακόμα πέραση. Στάθηκε άτυχος την προηγούμενη Παρασκευή, τελευταία στιγμή η γκόμενα την έκανε, είχε λέει πιλάτες το πρωί και δεν το έχανε με τίποτα. Κρίμα γιατί του είχε […]

Γιώργος Δήμος | Περὶ Παιδείας

Κάθομαι σχεδόν ακίνητος πάνω στην κρύα σιδερένια καρέκλα. Γύρω μου υπάρχουν καλώδια. Εκατοντάδες καλώδια, μικρά και μεγάλα, τυλιγμένα σαν φίδια το ένα γύρω από το άλλο. Τα καλώδια προεκτείνονται και μπλοκάρουν το οπτικό πεδίο μπροστά μου. Με αφήνουν στο σκοτάδι, ανήμπορο να κουνηθώ, πάνω στο παγωμένο μου κάθισμα. Δεν ήμουν εδώ από την αρχή, κάποιος […]

Ηλίας Οικονομόπουλος | Το φάντασμα του απομεσήμερου

Καθισμένος στο παγκάκι του πάρκου εκείνη την ώρα που το φως της μέρας συνεχίζει να χαϊδεύει τον κόσμο κι ωστόσο ο ήλιος έχει χαθεί πίσω από τα ψηλότερα δέντρα κι αρχίζει να κατεβαίνει. Εσύ είσαι ξαπλωμένη στα πόδια μου, τα μαλλιά σου απλώνονται ανέμελα στο χάδι μου και το χέρι σου μπλέκεται με το δικό […]

Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης | Η μεγάλη δίκη τού βιαστή

  Εκείνο το πρωί ο X. ξύπνησε μ’ έναν φρικτό πονοκέφαλο. Παρέμεινε, όμως, στο κρεβάτι κοιτώντας επίμονα το κουρτινόξυλο που βρισκόταν τοποθετημένο ακριβώς στον απέναντι τοίχο, πάν’ απ’ το μοναδικό παράθυρο τού διαμερίσματός του. Οι κουρτίνες κάλυπταν όλο το τζάμι και λόγω της πυκνότητας τού υφάσματος, έν’ αδύναμο φως έφτανε μέσα στο υπνοδωμάτιο δημιουργώντας την […]