Χειμωνιά, η πρώτη της μεταπολίτευσης. Οι καμπάνες της εκκλησιάς σήμαναν τρεις ακριβώς. Στην πλατεία του χωριού μόνο το ποτάμι χτυπούσε τις πέτρες και μονολογούσε. Η κάπνα απ’ τα τζάκια σκέπαζε την ευωδιά των κρίνων στον αέρα. Γέμιζε ως μέσα βαθιά τα ρουθούνια της. Ο ήλιος κυλούσε μες στις αυλακιές του προσώπου της. Η υγρασία την τρύπαγε ως το κόκκαλο. Εκείνη η καπαρντίνα η μαύρη είχε γίνει ένα με το κορμί της. Όπως τότε. Είχε φτάσει νωρίς. Έτσι ήθελε. Όπως τότε. Για να γευτούν τα χείλη της το πρώτο φιλί. Σ’ εκείνο το παγκάκι. Το καφέ. Πέρασε την πόρτα της εκκλησιάς. Οι φλόγες των κεριών τρεμόπαιζαν. Άναψε ένα. Γι’ αυτήν. Άναψε κι άλλο. Γι’ αυτόν που τόσο αγαπούσε. Μια αγάπη που γεννήθηκε με το πρώτο βλέμμα κι ήταν ακόμα εδώ είκοσι χειμώνες μετά. Τα βήματά της θορύβησαν το ιερό. Τον είδε. Κοιμόταν. Σκέπασε το στέρνο του με κρίνα. Εκείνα τα κρίνα. Όπως τότε που τα κρατούσε στα δυο του χέρια. Γι’ αυτήν. Ζέστανε τα χείλη του με το πρώτο φιλί. Έσυρε τον βηματισμό της ως το παγκάκι. Εκείνο το παγκάκι. Το δικό τους. Το καφέ, το ξεθωριασμένο πλέον καφέ. Για τελευταία φορά.
◊
Ο Κωνσταντίνος Σταύρου γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1992. Από τα 5 του, ζει μόνιμα στην ανατολική Αττική. Είμαι απόφοιτος του τμήματος ΠΤΔΕ του ΕΚΠΑ και εργάζεται ως εκπαιδευτικός από το 2015. Φέτος, θα ολοκληρώσει το διιδρυματικό μεταπτυχιακό πρόγραμμα “Δημιουργική Γραφή στην Εκπαίδευση” του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας (Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών) και του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Τμήμα Κινηματογράφου). Στον ελεύθερό του χρόνο τού αρέσει να διαβάζει παιδική λογοτεχνία, μυθιστορήματα και να σκαρώνει παιδικές ιστορίες και διηγήματα.
