Πλαστικά κορμιά και άδεια μάτια. Όλη η κάλπικη φωτεινότητα, τεμαχισμένη σε μικρά σακουλάκια ζωής, τώρα, να που φαίνεται.
Μια μικρή σπίθα. Μια μικρή σπίθα που έγινε φωτίτσα δώδεκα χρόνων, είναι πλέον ικανή να κάψει. Τα πάντα. Και με μαθηματική ακρίβεια να καεί.
Φούσκες. Φούσκες ύπαρξης πάλλονται στον αέρα. Αποξηραμένα γονίδια μιας άλλης εποχής, μπλέκονται μέσα στον ανταριασμένο ουρανό του.
Τι να φταίει; Τι να φταίει άραγε;
Ένα απογυμνωμένο ψέμα στην απόχρωση του ροζ, κάθεται σιωπηλά και τον κοιτάει δώδεκα χρόνια τώρα.
Παραμορφωμένες λαγνείες τον αγγίζουν χωρίς να το καταλαβαίνει, συνεχώς. Από έξω προς τα μέσα. Από έξω προς τα μέσα. Του παίρνουν το χρώμα, το αίμα, το μεδούλι.
Όσο δε ξέρουν οι ίδιες πού στέκονται και πού πατούν, ποιες είναι και ποιες δεν είναι, τι νομίζουν και τι δε νομίζουν, άλλο τόσο και περισσότερο δε μπορεί να ξέρει ούτε κι αυτός. Κι είναι πολύ νωρίς ακόμα. Και ίσως … και πολύ αργά.
Γιατί η καλύτερη απ’ αυτές τα κουβαλάει όλα. Όλα.
Είναι η μάγισσα. Του τα δίνει ύπουλα. Κι αυτός τα παίρνει.
Η μεγαλύτερη φούσκα που του παγώνει τη ζωή. Τη σκέψη. Την πράξη. Την ανάσα. Τη ζωή. Όλη.
Έχει πάρει ένα μπαλόνι, φτιαγμένο από άλλα μπαλόνια, φτιαγμένα από άλλα μάτια, φτιαγμένα από άλλα σπλάχνα, φτιαγμένα από άλλες γύμνιες, φτιαγμένες από άλλους… Όχι αυτούς. Όχι τους εαυτούς. Όχι τις εαυτές.
Γυμνές λοιπόν! Ποζάρουν για κάτι που δεν είναι. Για κάτι που δεν ξέρουν. Πως δεν υπάρχει! Δε θα υπάρξει!
Κι αυτός, εκεί, μπλεγμένος με τα μπαλόνια του. Να τις κοιτάει. Να τις ρουφάει. Μέχρι μέσα. Και να ’ξερε… Πού να ’ξερε;
Μέχρι που τα μπαλόνια του θα γίνουν μια φούσκα μεγάλη. Θα μπει μέσα τους. Θα προσπαθήσει να τη σπάσει. Θα θελήσει, την καλύτερη απ’ αυτές, να τον βοηθήσει. Θα εκλιπαρήσει σιωπηλά. Βουβά. Με τα μάτια. Γεμάτα. Πόνο; Δάκρυ; Άρνηση; Απειλή; Ποιος ξέρει;
Μέχρι που όλα τα ψέματα να γίνουν μια αλήθεια, η πόρτα της ζήσης θα σκοινοβατεί στα όρια. Του τίποτα και του όλα.
Θα περιμένει. Μισάνοιχτη.
Θα περιμένει την κάποια στιγμή, που τα βλέμματα κι οι γύμνιες θα ντυθούν τη ζεστή παρηγοριά.
Κάποια στιγμή… Ίσως…
Ο Απόστολος Λύγδας γεννήθηκε στη Λάρισα το 1969. Αποφοίτησε από τη Σχολή Ικάρων το 1991. Εργάστηκε για 27 χρόνια στην Πολεμική Αεροπορία, στην αρχή ως Ιπτάμενος και στη συνέχεια με την ειδικότητα του Μετεωρολόγου.
Παράλληλα, ασχολήθηκε ενεργά με τη μουσική και το τραγούδι. Κυρίως όμως ασχολήθηκε με το θέατρο, ως ηθοποιός, συμμετέχοντας σε σεμινάρια αξιόλογων σκηνοθετών , όπως ο Σωτήρης Χατζάκης, η Δήμητρα Λαρεντζάκη, η Ρόζα Προδρόμου και η Ελένη Ευθυμίου, καθώς και σε εκπαιδευτικές Ακαδημίες στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό.
Έπαιξε σε θεατρικές παραγωγές για μεγάλους, όπως «Ένα παράξενο ζώο – Επτά μονόπρακτα» του Α. Τσέχοφ και «Μήδεια» του Μπόστ σε σκηνοθεσία Γιώργου Κρασαδάκη, «Ματωμένος Γάμος» του Φ. Γκ. Λόρκα σε σκηνοθεσία Νίκου Νίκα κ.ά, καθώς και σε θεατρικές παραγωγές για παιδιά, όπως «Περπατώ εις το δάσος» και «Ιζαντόρα Ντακ» της Στέλλας Μιχαηλίδου σε σκηνοθεσία Δέσποινας Μπουνίτση, «Ο Τάκης Τεταρτάκης και οι φίλοι του» , «Ο Φλας και ο Μπακ» της Κατερίνας Βασδέκη, «Η Ρακωδία των σκουπιδιών» του Κώστα Λαμπρούλη κ.ά.
Από το 2001 μέχρι και σήμερα, είναι ενεργό μέλος του Συνεργείου Μουσικού Θεάτρου (Σ.Μου.Θ.) www.smouth.com , παίζοντας σε όλες τις παραγωγές του, όπως «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Γουίλιαμ Σαίξπηρ, «Παραμυφικό» και «Πολίται» του Κ. Λαμπρούλη κ.ά., «Μέσα σ’ ένα πηγάδι», «Το μικρό Παν», «Τα πάντα ροή» της Δέσποινας Μπουνίτση κ.ά.
Σκηνοθέτησε και τραγούδησε στην δική του μουσική παράσταση «Ρεσιτάλ Πρόβας σε ΦΑΣΙ Ελάσσονα» .
Επίσης διετέλεσε βοηθός σκηνοθέτη στις όπερες «Ο κουρέας της Σεβίλλης» του Γ. Ροσσίνι, «Οι γάμοι του Φίγγαρο» του Β.Α. Μότσαρτ και «Φιντέλιο» του Λ.Β.Μπετόβεν, σε μουσική διεύθυνση Χρήστου Κτιστάκη και σκηνοθεσία Κ. Λαμπρούλη, και υπεύθυνος τεχνικής υποστήριξης στην παράσταση «Un-Label» στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, σε σκηνοθεσία Κ. Λαμπρούλη.
email: aplygdas@gmail.com