Νέοι δημιουργοί

Εικόνα μιας ψεύτικης ζωής Κάποτε ίσως βρεθείς σε μία ζούγκλα με μεταξωτούς κήπους, δίχως να χρειάζεται να προσαρμοστείς σε έναν κόσμο που δεν σου ανήκει, με φύλακες και φυλακισμένους. Φοβάμαι μην σε κρατάω από κακία στο πλευρό μου, διότι πίσω από τα κάγκελα αντικατοπτρίζεται άριστα η δική μου ελευθερία. Θεωρώ πως θα πρέπει να οργανώσεις […]

 «Ο πατέρας λάτρευε το καλοκαίρι. Παλιά, θυμάμαι έλεγε πως θέλει να ζήσει κάπου που θα έχει πάντα ζέστη και πάντα φως….δεν ήθελε να νυχτώνει, δεν ήθελε να βρέχει, ήθελε να ζει κάτω από το φως του ήλιου διαρκώς… » Εκείνη την μέρα, στις τρεις Δεκεμβρίου του 2018, το φως του ήλιου πάνω από την Αθήνα […]

“Θέλω να μου αλλάξεις φακούς βλέψης. Δείξε μου νέους τρόπους να αντιληφθώ τα πράγματα, γιατί σιχάθηκα να περιορίζω την όμορφη αυτή αίσθηση σε ό,τι μας διδάξαν ως πραγματικό και λογικό”.  Δίστασα. Πώς κάνει κανείς τόσο εύκολα το κόσμο να μυρίζει διαφορετικά, να αποκτά αλλιώτικες αποχρώσεις; -αλλιώτικο περιβάλλον- “Σκέψου τις λαμαρίνες αυτές ως παγωμένα κύματα: η […]

ΙΙΙ Τα δέντρα που όπως στέκονται αμέριμνα να τους χαϊδεύει ο αέρας τα φυλλώματα τη βραδινή αταραξία διακόπτουν και φέρνουνε στη θύμηση όλους εκείνους που μονάχοι περπατούν με βλέμμα στυλωμένο ευθύ και βάδισμα συγκεκριμένο συνήθως μεταμεσονύκτιοι από μπροστά μου να περνούν κι’ εγώ ν’ αναρωτιέμαι πού πηγαίνουν καθώς και πώς συμβαίνει τη στιγμή ακριβώς που […]

Φρενήρης Αύγουστος Ψυχές αλαφιασμένες Στα φλογισμένα μάτια δεν είδαμε τον όλεθρο; Τ´ αλύχτισμα του δάσους δεν τα’ ακούσαμε; Ασήμαντοι περαστικοί στα μονοπάτια του την πίκρα περπατήσαμε Μάθαμε στη χαρά να κελαηδά τη λύπη αποκοιμίσαμε να αντέχει τους χειμώνες Εκποιητές των δώρων του μια νύχτα ξάγρυπνη τ’ απαρνηθήκαμε «Εγκαταλείψτε όσα ζήσατε» Μετέωρη προστακτική κι εμείς το […]

Εκεί στα ψηλά εκκενωμένος, αγνοούμενος, μονάχος μάλλον σφαδάζει στην εκπύρωσή του «Μην ανησυχείς, είσαι μακριά» έτσι κι αλλιώς εκεί στα ψηλά δεν θα μπορούσε κανείς να τον ακούσει Ασύρματοι άνθρωποι σκεβρωμένοι στις αναθυμιάσεις νοτίζονται με τις στάχτες του τόπου τους με την ανάσα τους να αρχίζει να αιωρείται «Μη δίνεις σημασία, δεν είναι για σένα» […]

Όταν τελειώνω είτε από μια υποχρέωση είτε από κάποια έξοδο, μ’ αρέσει να περπατώ μπλέκοντας μεσ’ το βήμα μου διάφορους δρόμους κατά βάση ολιγοσύχναστους. Έτσι έχω τη δυνατότητα να σηκώνω ψηλά το βλέμμα μου και να παρατηρώ σε ολόκληρο το μπόι τους τα κτίρια που στριμωχτά το ένα στο άλλο στέκονται. Υπάρχει μια ορισμένη ποικιλομορφία […]

Σαν έρθει το φως, φως γίνε. Κρύψου,σε μικρές χαραμάδες και βγες με χρώματα. Λάμψε και ταξίδεψε τόσο γρήγορα, πιο γρήγορα κι απ’ τη σκέψη. Γίνε λέξεις με δύναμη. Στοιχίσου. Δε σκορπάς πλέον. Γίνε νόημα και κύκλος γίνε,δυνατός. Γύρνα και ξαναγύρνα,μέχρι να καεί ο αέρας. Σα μηχανή ασταμάτητη η ψυχή. Και φτάσε εκεί,που τα όνειρα μοσχομυρίζουν. […]

Όταν η ανάγκη γίνεται φως, δίπλα στην άμμο, όταν ο προορισμός σου, γίνεται στόχος και φλόγα, ορκίσου, πάνω σε μια παλέτα,  ότι τα ταξίδια σου, λιμάνι δε θα βρουν. Η άγκυρα σου σκουριασμένη πια και κολλημένη, στο δικό σου χρόνο. Ας μην πέσει ποτέ. Και οι Λαιστρυγόνες σου, ήταν πάντα, τόσο δα μικροί. Πάρε ανάσα. […]

Κόμποι, κόμποι αποδομημένη ευτυχία. Έσκυψες να πιεις νερό από το γόνατό μου ιδρώτα βρήκες άλας και όνειρο. Το γόνατό μου έχει μια τρύπα το χέρι σου περνάει από την άλλη μηνύματα ξεχασμένα. Κάτω από μια σκιά αν ξαποστάσω λίγο το σώμα μου θα αναστηθεί και θα με λένε Λάζαρο θαμμένο σε κατασκευασμένη σταύρωση ελευθερίας. Κουβαλάω […]