[…σαν κλάμα μακριά από παραλία…] Ντος Πάσος Άνοιξε με τα κλειδιά που είχε χάσει. Τώρα κάνανε για όλες τις πόρτες. Πρώτα η μυρωδιά και η καπελιέρα με τα βιβλία που δεν διαβάζει κανείς πια. Προχώρησε στην κουζίνα, τα βρήκε όλα ίδια. Μόνο τα πορτραίτα λείπανε, εκεί και το ραδιόφωνο, εκεί ένα χαρτί με δυο […]
Απόστολος Θηβαίος
Slim Line
Θεατρικό που παίζεται ανάμεσα στα τραπεζάκια του δημοφιλούς αναψυκτηρίου, πάντα βράδυ Κυριακής, με ένα αλλότριο κοινό, τριάντα εννέα χρόνια τώρα. Για τέτοια επιτυχία σας μιλώ. (Στούντιο ηχογράφησης. Στο φόντο της αίθουσας εγγραφής μια ολιγομελής χορωδία. Και εμπρός τους η πριμαντόνα, σαν να λέμε μια ξεχωριστή φωνή με αστραφτερό χαμόγελο. Ο μαέστρος δίνει τον τόνο και […]
Απόστολος Θηβαίος | Αντίο Κοραλία
για εκείνους που όλα τα χάσανε «Η Κοραλία», οι άλλοι σάστισαν σαν χαμήλωσε τα μάτια του. Οι παρέες που ήταν σκόρπιες και γελούσαν μεταξύ τους συγκεντρώθηκαν γύρω από τον φίλο. Είχε χλωμό το πρόσωπό του και αν η λύπη είχε μορφή θα ήταν η δική του. Επειδή καμιά φορά τα πράγματα αντλούν τις μορφές τους […]
Το επισκεπτήριο
Εδώ πολυτεχνείο, εκεί Πολυτεχνείο, πουθενά το Πολυτεχνείο. Όλα γίνηκαν ανθολογίες και αναμνήσεις. Τώρα παιανίζει η Ελλάς η διαφωτισμένη με καθυστέρηση πεντακοσίων μόλις ετών. Ο ιδεαλισμός δείχνει τον δρόμο και ας μην φτιάξαμε ακόμη την καινούρια μας μεγάλη ιδέα, αυτή που θα μας πάει ίσια ως τον κατήφορο, και ξανά προς τη δόξα τραβά, χαίρε ω […]
Απόστολος Θηβαίος | Το θεατράκι πιο πέρα, με τον γαλάζιο φωτισμό
Στην αρχή , όταν ο κύριος Χαρτ με πλησίασε νόμιζα πως θα με διώξει. Άντε δίνε του, ίσως καμιά κλωτσιά, αθέλητα, όχι από σκοπό. Θα νόμιζε πως είμαι κλέφτης και άλλωστε ποιος νοιάζεται αν ο ένας κλωτσάει τον άλλον. Η βιτρίνα να ‘ναι καλά. Όμως ο κύριος Χαρτ είχε αλλιώτικο σκοπό, θετικό που λένε. Μου […]
Πατησίων
*στην πίστα του χρόνου στέκει μοναχή της Τις Κυριακές τ’απογεύματα η Πατησίων χάνεται στα φανάρια της. Δεν την βρίσκεις πουθενά, κρύβεται μες στα Χαυτεία και ύστερα σβήνει. Μόνο το πλήθος που περνά, άρρωστο, κουρασμένο, το ερωτευμένο παράφορα πλήθος, κάτι κομπάρσοι από το χθες κιόλας, που περνούν τις ατέλειωτες οντισιόν. Και στις κάθετες οδούς μια σκοτεινή […]
Απόστολος Θηβαίος | Αυτοσχέδιες, μπλε καρδιές
[…τόσο ανεπιφύλακτα τόσο ακατάλυτα είμαι μόνος…] Ζενέ Βαρύ τσιγάρο που ‘ναι απόψε ο ουρανός, είπε και λούφαξε. Ο άλλος κοίταξε πέρα, σαν να ‘χε μεταβληθεί στον οιωνοσκόπο που διαβάζει τα σημάδια για αιώνες δίχως να μπορεί να δώσει την ετυμηγορία του. Δεν είπε τίποτε, δεν αποκρίθηκε και αυτό έκανε τη μοναξιά του άλλου πιο […]
Τα περάσματα
Χρόνης Αηδονίδης 1928 – 2023 Και ήρθε ο ύπνος. Φάνηκε μέσα από τα ρουμάνια, ήσυχα που ερχόταν να πάρει ότι είναι δικό του. Πέρασε τα χωριά και τα κατάκλειστα τα σπίτια, τα ποτάμια πέρασε και τις πηγές που κλαίνε. Σπίτι γερμένα από τον χρόνο και από τον καημό προσπέρασε. Για ποιο βλέφαρο κίνησες και πας […]
Απόστολος Θηβαίος | Ο καλός στρατιώτης Γιαν
Σκακιστική πρόζα σε γαλάζιο μινόρε Είχε ξεμείνει στην άκρη της σκακιέρας. Εμπρός του λάμβαναν χώρα σημεία και τέρατα. Άλογα νεκρά και αξιωματικοί θανάσιμα πληγωμένοι και πυργοδέσποινες αλαφιασμένες με ξέπλεκα μαλλιά να ρωτούν τη μοίρα δίχως απόκριση. Είχε κρατηθεί , ποιος ξέρει από τι σπάνια τύχη, μακριά από εκείνο το σφαγείο. Μόνο όταν πια είχαν συντριβεί […]
Η αμπιγιέζ
«να με σκέφτεσαι, όταν υποφέρεις και όταν θέλεις να κλάψεις. Και εγώ δεν θα πάψω ποτέ να συλλογιέμαι το νεανικό σου στόμα όταν ετοιμάζεται να με διδάξει την αμαρτία. Να με σκέφτεσαι, όταν νιώθεις δυστυχισμένος, θεία μου μορφή», τραγουδά ένας παλιός αυτοκράτορας Μάλλον όνειρο θα ‘ταν η μορφή της στον καθρέφτη. Επειδή τώρα πια δεν […]