Απόστολος Θηβαίος | Άμλετ

Μάνος Ελευθερίου 1938 – 2018 Επέστρεψε όταν τα φώτα είχαν πια σωπάσει και το πλήθος εκείνο το αλλοτινό, είχε περάσει πια στις τάξεις των θολών πραγμάτων. Στάθηκε στην γαλαρία της πλατείας, το χειροκρότημα άκουσε, το θυελλώδες που τόσο πολύ εχόρτασε στον βίο του τον υποκριτικό. Και ύστερα περπάτησε, όπως του διδάξανε οι σκηνοθέτες της ζωής […]

Απόστολος Θηβαίος | Τις νύχτες, τα τραγούδια

για τον Δήμο Κάποιος δοκιμάζει να γράψει δυο τρία λόγια. Έξω παγωνιά, να πλανάται λέει το όνειρο της άνοιξης που όλα θα τα ζεστάνει. Τίποτε δεν του βγαίνει. Δοκιμάζει ξανά. […Τα πράγματα όλο κυλάνε. Και οι άνθρωποι ξεφτίζουν και χάνονται και ξανάρχονται πάλι σαν ονόματα μες σε ένα παράξενο προσκλητήριο που δεν κάλεσε κανείς. Και […]

Απόστολος Θηβαίος | Μπλου Τζέρι

Διήγημα Βγήκε από το σπίτι. Το φουστάνι το ‘χε ρίξει πρόχειρα. Γαλάζιο, σαν ρετάλι ουρανού. Έξω έβρεχε και μόλις βγήκε έξω στο δρόμο, ένα παγωμένο ρεύμα αέρα του χτύπησε το πρόσωπο. Για μια στιγμή το μακιγιάζ του κοκάλωσε, ένας Ινδός από τον πάγκο εμπρός του τον κοίταξε και άγγιξε άσεμνα τον εαυτό του. Αυτά τα […]

Απόστολος Θηβαίος | Λαίκή ερωμένη προσφέρουσα άνθη

Λαίκή ερωμένη προσφέρουσα άνθη φράση γραμμένη στο περιθώριο μιας ζωγραφιάς του Νίκου Χουλιαρά Τις περισσότερες φορές οι ιστορίες μας βρίσκουν. Θα μπορούσε κανείς να τις λογαριάσει για μικρά, πολύ μικρά μυθιστορήματα. Ωστόσο δεν σημαίνουν τίποτε, μονάχα φωνές κουβαλάνε, από φίλους και εντυπώσεις και λεπτομέρειες χαμένες μέσα από τα μάτια μας. Τις αποκαλύπτει ένας υπόγειος μηχανισμός, […]

Απόστολος Θηβαίος | Ευαίσθητες οι νύχτες

Έτσι όπως αποκοιμιέμαι γαλάζια να ξυπνούν μέσα μου τα ποιήματα Θα ‘θελα να ‘χω και εγώ μια γωνιά κάπου σε αυτόν εδώ τον κόσμο.  Όχι ένα γαλάζιο στενό, μα μία κάμαρη, παλιά ίσως, με φθαρμένες ταπετσαρίες και λίγη θέα. Πόσο θα αρκούσαν αυτά τα λίγα, πόσο θα αρκούσε μια κάμαρη με το λίγο της το […]

Απόστολος Θηβαίος | Πεθαίνουν τα τζουκ μποξ;

“Σας το λέω πως μια μέρα, μια μέρα από αυτές εδώ θα κάνω μια πράξη ηρωική, ναι, μεγάλη και ανθρώπινη”, έλεγε και σηκωνόταν απάνω, περήφανος, βέβαιος πως αυτό που λέει θα γενεί. Λάμβανε την πόζα των κλασικών εκείνων πορτρέτων που αναπαράγονται κατά δεκάδες και θα τα βρεις παντού. Και ύστερα ορμούσαν οι άλλοι από τα […]

Απόστολος Θηβαίος | Ιδανικός και ανάξιος ρομποτισμός (sic)

Στην γωνιά του δρόμου λειτουργεί εδώ και μέρες ένα μικρό συνεργείο. Δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα συνηθισμένα συνεργεία, των ρεκτιφιέ και των επιδιορθώσεων, των ατέλειωτων, αποσυναρμολογημένων οχημάτων που πεθαίνουν με έναν κινητήρα καρφωμένο στα ύφαλα τους. Σε αυτό το συνεργείο οι άνθρωποι, όσοι δηλαδή έχουν τη δυνατότητα, φέρνουν τα τελευταία τους αποκτήματα. Κάτι […]

Απόστολος Θηβαίος | Η Ξύλινη Φωλιά

Κάπως μπερδεύεται μες στην ιστορία η Σόνια Ιλίνσκαγια, κάπως μπλέκουν τα λόγια της μες στο μυθιστόρημα του γαλάζιου στενού που δίχως εκείνη ή την υποψία της, θα ‘ταν φτωχότερο. Ένα σενάριο  δίχως κανένα κύρος πια. Θα μπορούσε να ‘ναι η αυτοπροσωπογραφία της  Ροζάνοβα. Ή πάλι η φιγούρα μιας κούκλας μπάμπουσκα, μιας ξύλινης φωλιάς. Μόνο που […]

Απόστολος Θηβαίος | Blue

  “έργο που δεν βρήκε ποτέ στεριά” [Άδειο δωμάτιο σπιτιού. Δεν υπάρχει τίποτε, έξω από ένα ξύλινο τραπέζι και δυο παράταιρες καρέκλες. Δυο άνθρωποι μονάχα το κατοικούν. Ο Λίο και η Μπλου, όχι πάνω από τριάντα χρονών, εκείνη ντυμένη χειμωνιάτικα, εκείνος διαλυμένος, μια υδατογραφία που δεν μπόρεσε. Όλα δείχνουν πως κάποτε ο Λίο και η […]

Απόστολος Θηβαίος | Η νύχτα του Λούσια

Έτσι για το ονόρε που λένε, από φέτος και κάθε τόσο από το γαλάζιο στενό θα περνούν, λέει  άνθρωποι που αγάπησα δίχως ποτέ να τους γνωρίσω. Άνθρωποι που έχουν τώρα πια τις συνήθειες των πουλιών και πετούν σε τόπους αλαργινούς. Άνθρωποι, σαν τον Νίκο Χουλιαρά, ποιητές που απομείνανε σαν κάτι μεγαλύτερο από έναν ψίθυρο και […]