[Άγριο Τοπίο]   Μια σακούλα σκουπίδια, αξίζει περισσότερο από δέκα ζωές, μετρημένες στα δάχτυλα κι ας πιάσανε στο τέλος χιλιάδες. Σπασμωδικές κινήσεις σε ένα τοπίο εκφυλισμού και σήψης. Δε νοιάστηκε καημένε ποτέ, ποιος τελικά θα ζήσει. Κέρασμα θανάτου που έρχεται με πολλούς τρόπους. Σύγχρονα καμίνια που τρέφονται με σάρκες ανθρώπινες. Ναζιστικές θηριωδίες σε αργό τέμπο, […]

Μη με διαβάζετε όταν δεν έχετε παρακολουθήσει κηδείες αγνώστων ή έστω μνημόσυνα. Όταν δεν έχετε μαντέψει τη δύναμη που κάνει την αγάπη εφάμιλλη του θανάτου. Όταν δεν αμολήσατε αϊτὸ την Καθαρή Δευτέρα χωρὶς να τον βασανίζετε τραβώντας όλο ένα το σπάγγο. Όταν δεν ξέρετε πότε μύριζε τα λουλούδια ο Νοστράδαμος. Όταν δεν πήγατε τουλάχιστο μια […]

Καταψηφίζαμε τον ήλιο. Ασταμάτητα. Ώσπου έδυε απ’ το θρόνο του. Φορούσαμε τ’ αδίστακτα απογευματινά χαμόγελά μας, ρυθμίζοντας τους χτύπους της καρδιάς στο αυτονόητο. Ανοιγοκλείναμε τα καλοκαιρινά μας μάτια με ένταση πρωτόγονη, προσβάλλοντας βάναυσα τη σιωπή των ενηλίκων. Είχαμε όλοι γεννηθεί απόγευμα, έξω από ένα ψυγείο με ΑΣΤΥ παγωτά. Οι ανάσες μας, μύριζαν γρανίτα λεμονιού. Στα […]

[Σύγχρονος τρόπος ζωής] Η ζωή έγινε μια σειρά αυτοματοποιημένες κινήσεις χάθηκε κάθε ελπίδα για κάτι σπουδαίο. Το χώμα έγινε σκόνη και κάλυψε τα πάντα. Ελπίδες της μεσαίας τάξης για κοινωνική ανέλιξη, οι ψυχές μας εγκλωβισμένες σε επίγεια φυλακή. Τα κορμιά τις περιορίζουν η όρεξη τρέφεται από την ελπίδα, χαμένη κι αυτή. Το παράθυρο έβγαλε κάγκελα, […]

Παλεύω με τα θηρία τώρα μόνος σε μια γωνιά του κόσμου που δεν ήξερα πως υπάρχει. Ο,τι και να διάβαζα γι αυτήν δεν ήξερα πως είναι κι όμως βρέθηκα εκεί γιατί τίποτα δεν θα μείνει ανεξερεύνητο. Και τώρα ρουφάω το αίμα απ’τις πληγές μα δεν το φτύνω.   Ο Μιχάλης Παπαχατζάκης γεννήθηκε το 1977. Ζει […]