Η πλατφόρμα του διαδικτυακού μας σινεμά άνοιξε! Επισκεφθείτε το online.olympiafestival.gr, κάντε εγγραφή, περιηγηθείτε, διάβαστε περιλήψεις, κάντε σημειώσεις και ξεκινήστε να κάνετε κρατήσεις για τις ταινίες που θέλετε να δείτε. Για την κάθε ταινία που θέλετε να δείτε, θα πρέπει να δεσμεύσετε ένα εισιτήριο πατώντας “Ενοικίαση” (είναι ΔΩΡΕΑΝ). Η ισχύς της κράτησης είναι για τρεις ημέρες. […]

Τοῦ Ρολὰν ἡ Ρομπντεσὰμπρ Μᾶς ἀρέσουν / Οἱ λέξεις φάσγανο & φάος/ Ἡ φράση ῾῾κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι᾽᾽ / Ἡ φράση (& ἡ διαδικασία) ῾῾βάζω τὰ ρεβύθια στὸ μούσκιο᾽᾽ / Τὸ καλοκαίρι (θάλπος & θέρος) / Ὁ ρομαντισμός (ὁ νέο- καὶ παλαιό- ) / Οἱ Swans / Τὰ καρμελωμένα φιρίκια / Τὸ […]

[•••] τίποτα από αυτά που μου έλεγες, δεν θα συμβεί… Τα άρβυλα διψούν για κεφάλια… δεν ξέρουν από δρόμους. Μονάχα από αίμα. Όχι, μη μου μιλάς για το ταξίδι… μες το καλούπι η θάλασσα δεν μπαίνει. Μήτε για το σωστό, δεν κλείνουν τα παράθυρα τραβώντας την κουρτίνα… Κρυώνω. Μια ζωή στην αναμονή για την φωτιά… […]

Ανακάθεται με δυσκολία στο κρεββάτι. Πονάει παντού. Ζόρικη νύχτα η χθεσινή. “Είναι να μη πέσεις στην περίπτωση…” μονολογεί και σηκώνεται. Κούκλα πτυσσόμενη. Τοίχο τοίχο φτάνει στη τουαλέτα αποφεύγοντας τον καθρέφτη. Είναι φορές που η αντανάκλαση δεν αντέχεται. “Πόσες φορές θα στο πω; Σήκωνε το καπάκι όταν κατουράς!” ακούγεται η φωνή της μάνας του από 30 […]

Κάτω απ’ τον μελανιασμένο ουρανό διαγράφονται οι ρυτίδες της αυταρέσκειας. Δραπετεύω ,κρατώντας λίγα ψίχουλα, φωνές νοσταλγίας αγκιστρωμένες στο χάος. Ξεφυλλίζοντας το αύριο στέκω μετέωρος στο χείλος της καταστροφής. Χωρίς επίγνωση κινδύνου ασελγώ με πράξεις φθαρτές. Καθισμένος στο έδαφος αγναντεύω το πανηγύρι της ζωής. Ο άνθρωπος φτιάχτηκε να στέκεται όρθιος. Ο Δημήτρης Καρπέτης γεννήθηκε στην Ορμύλια […]

Η τρυφερή ιστορία του χελιδονιού είναι η ιστορία της ζωής μας. Η αναζήτηση, η απορία, η οικογένεια, η ζωή και η απώλεια περνούν από τη συγγραφέα με απλό τρόπο μέσα από πανέμορφες εικόνες αστερόσκονης και συμπαντικής αναζήτησης. Η βελανιδιά γίνεται η μάνα γη, ο φύλακας άγγελος μαθαίνοντας στο χελιδόνι, μέσα από μυστικές συμφωνίες με το […]

Εκείνη τη στιγμή το καρβέλι έγινε ένα όχι-ψωμί. Είχε μαζεμένη μέσα του την ανάγκη όλου του κόσμου για στοργή ή στέγη (όπως κι αν αυτή φτάνει ως εμάς), τυλιγμένη σε μια εκρηκτική δύναμη. Το ένιωσε αυτό. Το ένιωσε κρατώντας αυτόž αυτό που είχε μετατραπεί από μια κολλώδη πλαδαρή ζύμη στο καρβέλι που σαν βρέφος κράταγε […]

Κοιτώ το μαχαίρι, όπως το γεύμα ο νηστικός όπως η ξαναμμένη το σκληρυμένο του αντρός και όπως ο αρσενικός τη ξέστηθη κοιτάει· με δέος και πόθο το κοιτώ κι αυτός κι ο λόγος που απορώ. Επιδέξια στο χέρι μου τ’ αριστερό το περιστρέφω και ας μην είναι το καλό, πέντε χειμώνες πια λειτουργικό τούτο μονάχα… […]

[Της Μάνας πήρε…] Της  Μάνας  πήρε  απ’ τ’ άσπρο  χέρι, το χρυσοσκάλιστο δαχτυλίδι,   λαμπρό κι ατίμητο στολίδι που οι κόρες ποθούν. Απ’ το καρτέρι των χρόνων, και από τ’ αγέρι της πεθυμιάς που τρέμιζε τα χείλη, φεγγρίζει τώρα αργυρό καντήλι στα μάτια. Η Μάνα μόνο ξέρει το μυστικό. Και σιγαλά στην  κόρη, -για ώρα εφίλα το ωραίο  θώρι- της λέει:«Θάρθει η στιγμή, νυφούλα ο χρόνος με μετάξι θα σε ντύσει! […]