Ποίηση

Λίγες λέξεις ακόμα και το ποίημα έχει τελειώσει. Οι στίχοι άψογοι, θα πεις. Το νόημα κι αυτό εμπνευσμένο. Πόσοι διαβάζοντας αύριο θ’ ανακαλύπτουν έκθαμβοι με τι πάθος τραγούδησες τα ολάνθιστα κάλλη της κοπελιάς, με τι πόθο τρύγησες τόσα θερμά φιλιά και τόσα χάδια, ενώ εσύ, ποζάροντας καμαρωτός, θα προσπαθείς όσο μπορείς να ξεχνάς την αβάσταχτη […]

Δολιχοδρομώ στα σκαμπανεβάσματα των διαθέσεων ανοιγοκλείνοντας σαν βεντάλιες τους στίχους. * Σαν πληγιασμένες αορτές διατρέχουν τις μέρες μου οι σελίδες… * Χειρουργός ο χρόνος κατακρεουργεί τον καρκινικό εαυτό μου. * Ποιο απ’ όλα μου τα πρόσωπα δάγκωσε το μήλο; Ο όφις νίπτει τα χείρας του κι ο κλειδούχος απομακρύνθηκε ήδη από το ταμείο. Ουδέν λάθος […]

Δε δέχομαι την ευτυχία εξ ορισμού. Την απορρίπτω ως στάση ζωής, σαν άθεος που ιδέες χτίζει στο δόγμα της όρασης. Δέχομαι μόνο μία ψευδαίσθηση. Δέχομαι την ενστικτώδη επανάσταση του νου στο μαύρο και την κυτταρική ανάγκη για επιβίωση. Παραστρατήματα της λογικής δέχομαι. Στρουθοκαμηλισμούς. Έρωτες. Εξαρτήσεις. Προσεγγίσεις ανυπολόγιστες. Δέχομαι τις αδυναμίες μου και τα ανθρώπινά μου […]

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Πού το πάει η αυστηρότητα αυτά τα εμπόδια που δίνουν κάτι συγκεκριμένο στην πλάνη κάθε εξυπηρέτησης ψυχής αυτό το κάτι που υπολείπεται -πού να ξέρω κανένα ποιήμα να καπνίζει σκέψη;- μεγάλη σύλληψη η απαγόρευση (είπες) -για όνομα του θεού, κοινότατη αυτή η εξακρίβωση!- έχει μια οντότητα πριν γραφτεί ξορκίζει την πρωτοβουλία την περνάει στεγνή […]

Μνήμα Χαρές και λύπες ζήσαμε Το τέλος πλησιάζει Η σάρκα αποσυντίθεται Η μνήμη ξεθωριάζει     Ματαιότης Μάταια Μάταια όλα Μάταιη η ζωή Μάταιος ο θάνατός μας Παρουσία Σαν όνειρο μες σ’ όνειρο Κυλάει η ζωή Σαν να μη ζήσαμε ποτέ Σε τούτη εδώ τη γη   Ο εικαστικός-ποιητής Κωνσταντίνος Μαρκογιάννης γεννήθηκε στη Θεσ/νίκη στις […]

Τα χέρια γέμισαν χρόνια χαμένα. Οι αυταπάτες αποτελούν μια διαδρομή καθημερινή. Συνειδητοποιώ τον εγκλωβισμό σε σκέψεις αδιέξοδες. Παραμένω απόκοσμος θεατής μιας μορφής που παρακινεί τις αισθήσεις. Κουβαλώ τις θύμισες. Ένα ερέθισμα επίλεκτο, μια ανάσα προσκολλήθηκε πάνω μου. Άργησες να φανείς, η οφθαλμαπάτη σου κάλυψε τα κενά τοπία. Ο χρόνος τιμωρεί. Τα ουρλιαχτά της ψυχής, έγιναν […]

Κάποιες φορές μου επιτρέπονται ελάχιστα μικρές απολαύσεις όπως λόγου χάριν να αγναντεύω τον ήλιο χωρίς να είναι θολό το τοπίο από την κάπνα της φωτιάς που έβαλε ο συνήθης οικοπεδοφάγος ενώ οι επαΐοντες αυτοσυγχαίρονται για τις αλλεπάλληλες αποτυχίες τους. Ρωτάω για τα νέα από το μέτωπο και συ εξακολουθείς να στριφογυρίζεις αδιάφορα αναμασώντας ξανά και […]

Πέφτει ο ήλιος, χρώματα του χύνονται στο δρόμο στη Σαντορίνη σούρουπο ν’ αναπαυθεί το άσπρο   Ο  Άγγελος Ερατεινός γεννήθηκε στη Χίο το 1950. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: Κινάθισμα (1982), Της Καρδιώτισσας (1988), Το σκοτάδι πίσω (2017),   Στίχος με στίχο (2019), Ενδοχώρας Αμάραντα (2023).  

Ο απογευματινός ήλιος λίγο-λίγο με εγκαταλείπει, οι άσπρες πέτρες του καλοκαιριού, ένα κομμάτι πεταλούδες, ένα νεκρό κοχύλι, ένας αιώνας ανάμεσα στο σώμα και την σκέψη σου, μέσα σε ένα ψάρι που κολυμπάει ανάποδα. Μεγάλες μέρες με κομμάτια ζέστης στο αφόρητο τραγούδι των πουλιών, Η ηρεμία των κυμάτων στον βασιλικό μαζί με τα γεράνια, τα ματιά […]

  Κοιμάσαι πάντα με πόρτα ξεκλείδωτη, λείπουν οι κλέφτες· κι ο Χάρος μπαίνει μόνο από τις χαραμάδες Σαύρες κι αράχνες φωλιές χτίζουν στις πέτρες του σπιτικού μας· σιμά δειπνούν στο τζάκι σαν παλιοί συγκάτοικοι Μετράς τη μέρα στα δυο ηλιοτρόπια που ‘χεις για μάτια· και στ’ όνειρό σου βλέπεις να σε μετρά η μέρα Απ’ […]