[Στίχοι υπό κατασκευή]
Οι στίχοι είναι καλώδια τηλεφώνων
που μπερδεύονται οι γραμμές τους
ακούς συνεχώς παράσιτα κι ακροάσεις
και στο τέλος μια παρατεταμένη παύση
Σε ένα άλλο ποίημα είχα επισημάνει:
οι στίχοι είναι υπολείμματα σκουπιδιών
μοιάζουν περισσότερο με αποφάγια
απ’ το τραπέζι της Καθαρής Δευτέρας
νηστίσιμοι και με ελάχιστα λιπαρά
Τώρα πια έχω κατασταλάξει οριστικά:
οι στίχοι δεν είναι τίποτα άλλο από στίχοι
είναι ο εαυτός σου τη στιγμή της γραφής
[Ωσεί παρών]
Ε λοιπόν, επειδή βαρέθηκα
δεν απαντώ πια σε ερωτήσεις
του στυλ ποιος είσαι, υπάρχεις
πόσο απέχεις απ’ τον ουρανό;
Κι ούτε υποδύομαι τον φιλόσοφο
που θεωρεί την ανυπαρξία ζωή
επειδή ερωτοτροπεί με τις σκιές
Κατά βάθος διαθέτω αισθήματα
και μια Ποίηση αεροδρόμιο
που απογειώνονται ετοιμοθάνατοι
για να κρυφτούν στο υπερπέραν
Τι άλλο θέλεις πλέον να μάθεις
δεν καταλαβαίνεις ότι είμαι απών;
[Απάντηση σε σχόλιο αναγνώστη]
Όταν η ποίηση κερδίζει το λαχείο
κάποιες λέξεις χάνουν τη ζωή
Ως εδώ, αναγνώστες, τα παρατάω
καταθέτω τις συλλογές μου σε σας
ώσπου να τις διαβάσετε, θα είμαι
ένα δεκαδικό ψηφίο στον άνεμο
τζάμι παλιού αστικού λεωφορείου
Ανοίγω από σήμερα παρένθεση
κι επισυνάπτω στην παραίτησή μου
τέσσερα σύννεφα για μάρτυρες
Γιατί αλήθεια, είναι ωραία η σιωπή
όταν δεν έχεις άλλα φεγγαρόφωτα
[Αποκαθήλωση]
Ώσπου ένα πρωί οι ποιητές
βρέθηκαν καρφωμένοι
στον σταυρό των στίχων τους
με σπασμένα φωνήεντα
γύρω από τον λαιμό
Κι όλοι εμείς οι διασωθέντες
θα ξαναγεννήσουμε λέξεις
με τα ίδια πάλι νοήματα
κι οι ίδιες πάντα εξουσίες
θα ασελγήσουν πάνω τους
Όμως επί του παρόντος
αποκαθηλώνω ποιήματα
και τα κρεμώ στο τσιγκέλι
[Αναπαλαίωση]
Η εκδοχή της πρώτης φοράς
μια παραλλαγή της τελευταίας
Γιατί ασαφή είναι τα όρια
ανάμεσα σε μένα και στο κενό
ή αλλιώς ποτέ δε γεννήθηκα
κι ας λένε κάποιοι το αντίθετο
Η αμηχανία λοιπόν του τέλους
αποτυπώνεται στα χέρια μου
γράφω ολόκληρα κατεβατά
κι επιστρέφω πάλι στην αρχή
Ο κύκλος κλείνει προσωρινά:
«δεν είμαι εδώ για κανέναν
θα επανέλθω αναπαλαιωμένος»
Γιώργος Γκανέλης - Ωδίνες της ποίησης – Στίξις, 2018
