Αφήνοντας κατά μέρος τους λόγους, δίνουμε προσοχή στο σωστό τρόπο του να κλαις, κατανοώντας γι αυτό ένα θρήνο που να μην καταλήγει σε σκάνδαλο, ούτε να προσβάλει το χαμόγελο με την παράλληλη και αδέξια ομοιότητά του. Ο μέσος και κανονικός θρήνος συνίσταται σε μια γενική συστολή του προσώπου κι έναν ήχο σπασμωδικό συνοδευόμενος από δάκρυα και μύξες, αυτές οι τελευταίες στο τέλος, λοιπόν ο θρήνος τελειώνει τη στιγμή κατά την οποία κάποιος ακούγεται ευεργετικά. Για να κλάψετε, κατευθύνετε την φαντασία σας σε εσάς τον ίδιο, κι αν αυτό αποδεικνύεται αδύνατο με το να έχετε αποκτήσει τη συνήθεια να πιστεύετε στον εξωτερικό κόσμο, σκεφτείτε μια πάπια γεμάτη από μυρμήγκια ή αυτούς τους κόλπους του στενού του Μαγγελάνου όπου δεν μπαίνει κανείς, ποτέ. Ερχομένου του θρήνου, θα καλυφθεί με ευπρέπεια το πρόσωπο, χρησιμοποιώντας αμφότερα τα χέρια με την παλάμη προς τα μέσα. Τα παιδιά θα κλαίνε με το μανίκι του σακακιού, πάνω στο πρόσωπο, και κατά προτίμησιν σε μια γωνιά του δωματίου. Διάρκεια μέση του θρήνου, τρία λεπτά.
Χούλιο Κορτάσαρ - Η σύνθλιψη των σταγόνων – Bibliotheque, 2015
Μετάφραση: Βασίλης Λαλιώτης
