Χρίστος Κασσιανής | Don’t do that, Dorian

Η σκακιέρα έμεινε ασυμπλήρωτη. Σ’ ένα καλοκαίρι αργό, χωρίς τέλος. Σαν τ’ απέραντα χωρίς μας. Στ’ αργό απόγευμα στέκονταν βουβοί άνθρωποι που έζησαν βροχερή ημέρα Ιουνίου κι άνθρωποι στέκονται ακίνητοι με τις πολύχρωμες ομπρέλες τους ν’ ανεμίζουν. Ανεμώνες ζεστές πέφτουν με τη βροχή. –  «Ο Ρενέ σε σκέφτεται», είπε η Ληθινόη στη Σειλύνια που βαδίζει […]

Χρίστος Κασσιανής | Ο κηπουρός

– “με τι είναι αυτά που λέει;”, απορεί ο τσιρκολάνος Γκιγιώμ από το μπαλκονάκι του, σε μια παράγκα ,στη μικρή βραχώδη ακτή στη Μασσαλία, μέσα δεκαετίας 1950. “…το σπίτι γεμίζει, μα παραμένει άδειο κι ο κηπουρός ζητά από τον άγγελο Ντόριαν την άδεια να φύγει προς τον ουρανό κι ετοιμάζεται να χαϊδέψει τον ήλιο. Μα, […]

Χρίστος Κασσιανής | Πως θα ονομάσουμε το να τα δίνεις όλα και να τα ζητάς όλα;

 Το πρόσωπό μας καθάριο αδιάπτωτο, ποιό νόημα άραγε; σαν άχρηστο σαν παλιωμένο, ωστόσο απέραντο, ασήμαντο σαν εκείνα τ’ ασήμαντα που φτιάχνουν καμιά φορά τον εαυτό μας και τον κόσμο. Εκείνο το, “δεν εννοείς να μεγαλώσεις” έχει πάψει από καιρό να μας πικραίνει. Έτσι γίνεται πάντοτε. Δεν ξέρουμε πια πως να φερθούμε, να μιλήσουμε, σε ποιόν […]