Χρήστος Αθανασίου | Σκοτεινό πέπλο

Εδώ στην άκρη του βράχου, μπροστά στο νήμα της ζωής, βρίσκεται ξαπλωμένη μια απουσία απόλυτα ελεύθερη που πεθαίνει. Είναι απουσία αφανέρωτη που κρύβεται σ’ εκείνους που φυσούν τη στάχτη στη θύμηση κάθε μέρας. Μια απουσία σιωπηλή που την καρδιά μου ματώνει σαν την πιο άσπλαχνη φάρσα της ζωής. Απουσία απροσδιόριστη για να βρεις μακριά την […]

Xρήστος Αθανασίου | Ομαδική υστερία

Πρέπει να πιστέψουμε, πως για την ώρα, ο κόσμος είναι φτιαγμένος από σπέρμα και αίμα…και σας ομολογώ πως τώρα, αποτελείται από ανθρώπους απάνθρωπους και ακρωτηριασμένους. Ανάπηρους από την άποψη της μεταφυσικής και του θρησκευτικού συναισθήματος, όπου με γάντια φονιά και με κουκούλα : Παρουσιάζονται χωρίς σκοπό και νόημα. Ουρλιάζουν χωρίς παραλήρημα. Κοιτάζουν καμαρώνοντας μέσα σε […]

Χρήστος Αθανασίου | Θηλυπρέπεια στο μπαλέτο

Τα πόδια σου Cecile, έχουν ανασηκωθεί, θέλουν κάτι να μου πουν, να μου αποκαλύψουν ίσως κάτι! Χορεύεις Cecile, με πόδια που γυρίζουν, με πόδια από άσπρο σατέν, με πόδια μέσα σε μάλλινες κλωστές και μεταξωτές κορδέλες. Όταν χορεύεις Cecile τα πόδια σου γυρίζουν τόσο γρήγορα, όπου νομίζω ότι είναι δυο μεγάλα λευκά σύννεφα, δυο αγαπημένα […]

Χρήστος Αθανασίου | Μάριον της ψυχής και της φαντασίας

Η Μάριον ήταν η νεότερη και ωραιότερη του διαμερίσματος των γυναικών. Η Μάριον ήταν η ωραιότερη ανάμεσα σ’ όλες τις γυναίκες της πόλης. Η πιο ωραία που ο νους του ανθρώπου μπορεί να φανταστεί. Ασύλληπτη δια γυμνού οφθαλμού στα μάτια των άλλων. Γυναίκα που ρίχνει στην ψυχή την ταραχή. Τελείως διαφορετική γύρω απ’ το λαιμό […]

Χρήστος Αθανασίου | Ζει ανάμεσά μας

Ποτέ δεν είχα κοιτάξει το πρόσωπό που κρύφτηκε σαν μάσκα αρχαίας τραγωδίας από τόσο κοντά. Είναι πρόσωπο γέννημα της δικής του διάνοιας σε εσωτερικούς ρόλους και διαδρόμους μέχρι να κλείσει τα μάτια του και να γίνει μνήμη στα χαώδη ημερολόγια και σημειωματάρια της εποχής. Πρόσωπο συναισθηματικά κλεισμένο στο πιο αβάσταχτο φορτίο του «εγώ», που παραπλανά […]

Χρήστος Αθανασίου | Ο αρπιστής του δρόμου

  Παίρνω τους δρόμους και συναντώ τον ρακένδυτο νέγρο αρπιστή στην πληγωμένη του σιωπή. Ότι και να λέει μέσα στο πλήθος σημαδεύει τη ματιά του και αφήνεται στον αρχέγονο ρυθμό των Αφρικανών. Ο ρακένδυτος νέγρος αρπιστής με την μαντίλα στο κεφάλι, που δεν έχε δεκάρα στη τσέπη του, έσπασε λίγη κόρα ψωμιού με τα μουτζουρωμένα […]