Χρήστος Αθανασίου | Ο αρπιστής του δρόμου

 

Φωτογραφία: Debbie Fleming Caffery


Παίρνω τους δρόμους και συναντώ τον ρακένδυτο νέγρο αρπιστή στην πληγωμένη του σιωπή. Ότι και να λέει μέσα στο πλήθος σημαδεύει τη ματιά του και αφήνεται στον αρχέγονο ρυθμό των Αφρικανών.

Ο ρακένδυτος νέγρος αρπιστής με την μαντίλα στο κεφάλι, που δεν έχε δεκάρα στη τσέπη του, έσπασε λίγη κόρα ψωμιού με τα μουτζουρωμένα δάχτυλα και τραγούδησε με διαπεραστική φωνή, μια ανατολίτικη ρομάντζα που μιλούσε για στιλέτα, για λουλούδια και αστέρια.

Οι εκφράσεις του είχαν ένα τόνο διαμαρτυρίας, ένα παράπονο αδικίας ότι κανένας δεν τον προσέχει στην φωτεινή ομίχλη που πλανιέται στον δαυλό που φλέγεται. Οι χτύποι του ξύλινου κράσπεδου έκοβαν αδέξια τη επίμονη μελωδία της ονειρικής και ατέρμονης χαράς πάνω στις χορδές των κουρασμένων δευτερολέπτων.

Ο αποσβολωμένος αρπιστής της ανείπωτης θλίψης σε μια αναξιοπρεπή ατμόσφαιρα βουβής δυσμένειας και ενοχλητικής νοημοσύνης μουρμούρισε μέσα του κάποιους μελαγχολικούς σαρκαστικούς στίχους σα να βλέπει κάποιο εφιαλτικό όνειρο για να βγάλει τα απωθημένα του.

Ανοιγόκλεισε ντροπαλά τα βλέφαρα του στον διασταυρωμένο δρόμο των αδιάφορων περαστικών και έπαιζε όσο ποιο δυνατά και προσηλωμένα μπορούσε, γέρνοντας ελαφριά την στάση του ως την επιφάνεια της ασφάλτου. Όταν σταμάτησε ο υπόκωφος ήχος των φυλλωμάτων στο σκοτάδι, οι χορδές του πάλλονταν από ένα ρεύμα φρέσκου αέρα και οι ήχοι της άρπας του έμοιαζαν με λυγμούς σαρκικής κατάκτησης.

Αποφάσισα να παρακολουθήσω τον ρακένδυτο νέγρο αρπιστή στον διασταυρωμένο δρόμο των αδιάφορων περαστικών για να καταλάβω τον μοναδικό χορό ενός περήφανου και νικημένου έρωτα, που χανόταν κάτω από μια βαθύτερη επιθυμία, κάτω από μια οδυνηρή και απεριόριστη περιέργεια. Ένας σπαρακτικός χορός xωρίς καμία επίδειξη σεμνοτυφίας που εκφράζει τα αισθήματά και τον πόνο για εκείνους που πέθαναν και ποτέ δεν έφυγαν.

Ενώ εγώ έψαχνα να βρω στις τσέπες κάποια ψιλά, ο θλιμμένος αρπιστής που θρηνεί μου έριξε ένα βλέμμα απλανές και μέσα από τα μύχια της ψυχής του έβγαλε ένα βαθύ αναστεναγμό για τα παράδοξα όσων συμβαίνουν περιφρονητικά γύρω του. Πικραμένος από τις πολύχρονες αδικίες απ’ τα παλιά του τραύματα και πάντα λυπημένος για την φτώχεια που τον τσάκισε, άφησε να πέσει ένα ευρώ από το φθαρμένο κασκέτο του.

Με πλησίασε ταπεινά και ενάρετα, γιατί το πιστεύω του είναι το δέντρο που θροΐζει, ο χορός του νερό που τρέχει και το τραγούδι του μια θεσπέσια λατρευτική ραθυμία που τον λυτρώνει από όλα τα επικίνδυνα άγχη της καθημερινότητας.

Δεν ήταν η ματαιοδοξία που έσπρωξε σ’ αυτή την ελεημοσύνη τον διαμαρτυρόμενο αρπιστή μπροστά μου, αλλά μια σκέψη ευλογίας, μια πράξη φιλανθρωπίας, μια κίνηση ψυχής σχεδόν θρησκευτικής για να σβήσει ένα θησαυρό μιας κατάκτησης από ψεύτικα, γυαλιστερά σμαράγδια.


Ο Xρήστος Αθανασίου είναι απόφοιτος της Βαρβακείου Σχολής. Kάτοχος πτυχίων Υποκριτικής Θεάτρου – Κινηματογράφου του Υπουργείου Παιδείας και Υπουργείου Πολιτισμού καθώς και τίτλων Μεταπτυχιακών Σπουδών και Σεμιναρίων Υποκριτικής, Σωματικού Θεάτρου, Δημιουργίας Θεατρικού Λόγου, Κορυφωμένης και Επεισοδιακής Δραματικής Δομής – Γραφής και Σημειολογίας προς την παραστασιολογία, ως επιστήμη που αναλύει σε βάθος φαινόμενα της θεατρικής πράξεως. Ακροατής – Φοιτητής στο Μεταπτυχιακό Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστήμιου Αθηνών.

Συγγραφικό έργο:
«Λογοτεχνικές Αστραπές» (Υπό έκδοση)
«Όταν ο ηλεκτρικός σπινθήρας φωτίζει την ζωή και το όνειρο»
«Aφιερώματα στους ταξιδευτές της υποκριτικής τέχνης» (Υπό έκδοση)
 «Η Δραματική αλήθεια και το κωμικό αθώο των Ελλήνων Ηθοποιών»
«Μίμηση Πράξεως στην 7η Τέχνη του Ουρανού»
[Επεξήγηση: Aφιερώματα των εκλιπόντων Ηθοποιών από τα τέλη του 19 ου αιώνα μέχρι σήμερα σε λογοτεχνική μορφή]