Δημήτρης Καρπέτης

    Ανάμνηση ανικανοποίητη    τα βλέφαρα που τρεμόπαιζαν.    Θορυβώδης η εκπνοή    της ανάσας καθώς συγκλίνω    προς την υπέρτατη στιγμή.    Μια εξάρτηση συναισθηματική    που οδηγεί στη σύγχυση.    Αμήχανος αποστηθίζω το βλέμμα σου,    φαντασιώνομαι το λαχάνιασμα των σωμάτων    καθώς εναλλάσσονται αέναα    απαγορεύσεις και κανόνες .    Νοιώθω […]

Αναμοχλεύω τα υπολείμματα, χαραγμένα στις γραμμές του ιδρώτα. Από τα έγκατα της νύχτας αρχίζει η επώδυνη ανάβαση. Το νέο ξεκίνημα είναι ζήτημα χρόνου. Μια εμφάνιση απρόσμενη αφόπλισε τις αντιστάσεις το ρίγος καταγράφεται. Με ανησυχούν έννοιες αλλότριες, επιλεκτικά διαχειρίζομαι τα συναισθήματα. Ολισθαίνω στην παρόρμηση, στην αβεβαιότητα της μοίρας. Έτοιμος να παραδοθώ στην αναζήτηση, σκιρτώ αντικρίζοντας το […]

Χαραμίζω τις ώρες, αδυνατώ να σε βρω. Η αίσθησή σου παντού θρυμματίζεται σε μόρια εύθραυστα. Πλησιάζω ένα σχήμα ακαθόριστο, με βηματισμό αργό κι επώδυνο. Μικροί ήχοι ξεφεύγουν απ’ τα χείλη, η ανυπομονησία ξαγρυπνά τα πρωινά χάνεται. Μια χροιά θηλυκότητας παρέμεινε σ ‘ένα δωμάτιο κλειστό. Με κλειδιά παράταιρα αναζητώ την είσοδο. Το χάραμα ψάχνω τη χαμένη […]

Οι ακραιφνείς αγύρτες συνοδεύουν το βίο μας. Παρενοχλούν τη ζωή, καθορίζουν την εξέλιξη των πεπραγμένων ασύστολα. Γράφουν το σενάριο της καθημερινότητας, ένα παραμύθι με άσχημο τέλος για μας. Αδιάσειστα τα στοιχεία της ενοχής τους. Οραματίζομαι τη στιγμή όπου μια λαιμητόμος δικαίου θα αιωρείται πάνω απ’τους συλητές των ψυχών μας. Ορίσαμε κηδεμόνα της μοίρας μας τον […]

Λόγια ακατάληπτα καθώς εκτινάσσονται μέσα σου οι πόθοι. Για μια στιγμή προσεγγίζω τη μαγεία. Στέκομαι πάνω απ’το ακάλυπτό σου σώμα απολαμβάνοντας μια ανεπανάληπτη αίσθηση, τη μοναδική απόλαυση της αφής. Αφομοιώνομαι σε δυο μάτια χλωμά. Σφίγγεσαι ελαφριά πάνω μου, μια μικρή παύση πριν την απόκρυφη ανταμοιβή. Μακρόσυρτες κραυγές συνοδεύουν δύο κορμιά που πάλλονται. Περιεργάζομαι σιωπηλός την […]

Όταν οι δείκτες παύουν ο χρόνος ξαναζεί. Ζούμε σε αναμονή μια γαλήνη που βολτάρει γύρω μας. Οι σκέψεις νεκρά φύλλα κισσού κρέμονται στους τοίχους. Να αγαπάς τις ατέλειες, να ξεχύνεσαι μέσα απ’τα ματόκλαδα, να αγγίζεις τα σφραγισμένα χείλη. Όταν ήρθε το χάραμα τρέξαμε, κρατήσαμε την αναπνοή για να ακούσουμε τη βούληση της καρδιάς. Ο χρόνος […]

Στη ζωή μας υπάρχει το σμίξιμο, άλλοτε προνόμιο και άλλοτε απλός συμβιβασμός. Έχω ξεχάσει πια το σχήμα σου, μέσα στη νύχτα άδεια ποτηράκια καφέ κυλούν στα πόδια μου, οι ριπές των ανέμων σκορπούν τα συντρίμμια του πάθους. Μια μικρή παύση να σκεφτώ την υπέρτατη στιγμή. Αυτομολώ απ’τις συμβάσεις τις κοινώς αποδεκτές. Η λυσιτελής αποδοχή της […]

Το πλιάτσικο της ψυχής εναρμονίζεται με το χάος. Ένας μορφασμός σφίγγει το πρόσωπο. Χωλαίνει η πραγματικότητα γέμισε αποστήματα ισορροπεί σε μια κλωστή κατάμαυρη. Στα σκονισμένα πεζοδρόμια τα λουλούδια εξαντλήθηκαν, μοχθούν για ένα χάδι. Οι ώρες της περισυλλογής γίνονται ώρες γιορτής σώματος και ψυχής. Στη ροή των δευτερολέπτων παρακολουθώ τις εκρήξεις του πάθους, η στέρηση των […]

Ξεχάσαμε να νοιώθουμε ζωντανοί. Η ανάγκη διαφυγής τραύμα διαμπερές που καθηλώνει. Ο χρόνος παγώνει, δυο κορμιά γυμνά σε περιδίνηση. Το βλέμμα αχόρταγο βουτά στις καμπύλες του σώματος. Μια σταγόνα έξαψης βάφει ανεξίτηλα τις φθαρτές πράξεις πάνω στο σαρκίο μας. Με ταχύτητα κεκτημένη φιλιά μέχρι πνιγμού μουδιάζουν έναν κόσμο που άρχισε να καταρρέει!   Ο Δημήτρης […]

Τα λουλούδια κείτονται πια πεταμένα. Ο μηχανισμός της ζωής παραμορφώθηκε. Με μια ματιά στο κενό αναπαριστώ τα περιστατικά των στιγμών μας. Σιωπές μεταλλικές σχίζουν το ηλιοβασίλεμα που έρχεται. Η απαίτηση της κοινωνίας είναι σαφής. Πρέπει να μείνουμε ξένοι, καταπνίγοντας το πάθος που αλυχτά στις υπόδουλες ανάσες μας. Η απόφαση πάρθηκε, ακολουθώ το γυμνό σου σχήμα. […]