Δημήτρης Καρπέτης

Καθώς αναδύομαι απ’ τα σωθικά σου στάζεις μέλι. Δέχθηκα με προθυμία τον ήχο του κορμιού σου τον αγκάλιασα. Η απαρχή μιας έλξης πλανιέται τη νύχτα. Βουτώ ξανά μέσα σου η διψασμένη γη άνθισε. Ξάγρυπνος καταπιάνομαι με την καρδιά μου, αποτινάσσω τα κοινότυπα. Την ώρα του πάθους οι θλιβερές εκφράσεις πέφτουν σε δυσμένεια. Κρατώ την ανάσα […]

Η οχλοβοή της απογοήτευσης διογκώνεται, η πορεία προς το τίποτα συνεχίζεται με βήματα γοργά. Περιφέρομαι σέρνοντας τη ζωή ένα κουφάρι άδειο. Τα γεγονότα φράσουν το δρόμο, το ύφος του σκυθρωπού ανθρώπου κυριαρχεί. Ουρλιάζουν τα λησμονημένα όνειρα προσπαθούν να ξεσηκώσουν τις πράξεις από το λήθαργο χρόνων. Δεσπόζουν οι ρυτίδες στα σκονισμένα πρόσωπα. Η βροχή μελαγχολική μαστιγώνει […]

Μια στάλα κρασί καταγράφει τις ώρες της ευτυχίας, οι ρηχότητα των εφήμερων καιρών εξαφανίζεται. Το χαμόγελο φώτισε το πρόσωπο, τα μάτια γυάλισαν από ευτυχία. Έμπρακτες οι αποδείξεις του έρωτα επιδεικνύονται στα σεντόνια των παθών, τα σώματα μιλούν, έρχονται και πάνε. Η σκιά σου καθρεφτίζεται στο φως του φεγγαριού. Διακρίνονται ανάγλυφα οι υπέροχες καμπυλότητες, τα μέρη […]

Το ένστικτο δεν δημιουργεί λανθασμένες εντυπώσεις. Ένας αόρατος κυματισμός αποσυντόνισε το αδιάφορο βλέμμα. Το χαμόγελό της πλανήθηκε στο δωμάτιο, απορρύθμισε την ηρεμία των κυττάρων. Ένοιωσα το ερέθισμα των διαφορών μας. Και μετά βασίλεψε η σιωπή, μόνο ο ήχος των φιλιών διαχέονταν στο πεδίο του έρωτα. Όλα τα βλέπει το φως, στον έρωτα τίποτα δεν πρέπει […]

Ένα ξεραμένο τριαντάφυλλο στο πορτοφόλι ξεχασμένο. Άνυδρη γη η καρδιά που χάσκει διψασμένη. Απαρχή ενός δυνατού συναισθήματος η απρόσμενη εμφάνιση. Είδα τον εαυτό μου να καθρεφτίζεται στα σκούρα υγρά μάτια. Το βλέμμα έμεινε καρφωμένο πάνω της, αδέξιο και αμήχανο απέναντι στη θηλυκότητα. Αισθάνθηκα τον χτύπο της καρδιάς που έπαλλε δυνατά. Βρήκα την ηδονή που δεν […]

Μπροστά μου το μουχλιασμένο αστικό τοπίο και ψυχές ετοιμόρροπες. Ένα κομμάτι ελεύθερης ψυχής ονειροπολεί. Απαιτώ το φως και το θρόϊσμα του ανέμου. Το άρωμα των λουλουδιών με ζάλισε, οι θολές φωτογραφίες ξεψύχησαν, θάψαμε τις καρδιές. Την αυγή άρχισε η εποχή των τροπικών μουσώνων, βουτάω ασυνείδητα σε μια αγκαλιά, συναισθάνομαι το θρήνο των αρχαγγέλων. Αναιρώντας τα […]

Τα στεγνά μου χείλη καταδυναστεύουν τα σφάλματα. Οι έρωτες χάθηκαν στα ψηλά χορτάρια του θανάτου, εκρηκτική η κραυγή τους. Ανταλλάσσουμε ματιές, εισπνέω την ηχώ τους. Τα μάτια ξεσκίζουν το πέπλο του χρόνου, θωπεύουν τα ανέγγιχτα, η ζωή ανθίζει στα κρυφά κοιλώματα της σάρκας. Καταγράφονται οι δονήσεις της καρδιάς, αναλαμπή ελπίδας μέσα στην καταχνιά των καιρών. […]

Μου πέταξες κατάμουτρα την ομορφιά, μια προστριβή ερεθιστική που ολοένα θεριεύει. Σε δωμάτιο σκοτεινό συσσωρεύονται οι πόθοι. Απ’ το ταβάνι τα πάθη κρέμονται. Κρατώ τη γεύση σου στο στόμα μου, οι ανάσες ανακατεύονται. Ένα κρεσέντο ηδονής σκίζει τα κορμιά, η γλώσσα διατρέχει τη θηλυκότητα, υγραίνει τα αποκαμωμένα μέλη. Τα δάκτυλα περιδιαβαίνουν μ’ ανατριχίλες την εσοχή […]

Ο ορίζοντας στενεύει, η εσωτερική μου άβυσσος γυμνώνεται. Μια βροχή καταρρακτώδη έφερε τις σταγόνες της έξαψης. Ξεπεράσαμε τα όρια, το λίκνισμα της ζωής, δραπετεύοντας στην ομίχλη. Ντρέπομαι ,επαιτώ, χτυπώντας τα τοιχώματα της καρδιάς για λίγες πνοές. Ψάχνω στις τσέπες τα άστρα που μάζεψα εψές να στεφανώσω τη μορφή σου. Στα νωθρά δευτερόλεπτα που ακολουθούν ανοίγεται […]

Το αίμα ιριδίζον εκπνέει στις ακτές της θαλάσσης. Εκθέτουμε τη ζωή στα καλά και συμφέροντα. Οι θαμώνες του εφήμερου κόσμου λογοκρίνουν τα παθιασμένα λόγια. Τα μικροαστικά πρέπει κατασπαράσσουν την ομορφιά, την ρίχνουν στα υγρά κελιά της λήθης. Η επικείμενη απελευθέρωση της ανησυχεί τη συνάθροιση των απαθών. Δυο μάτια εκφραστικά απλοποιούν τις παράξενες λεπτομέρειες αναγεννούν τους […]