Δημήτρης Καρπέτης

Στα σκαλιά του ανέμου πεσμένος, υποφέρω τις δύσκολες νύχτες. Μια θέληση αδύναμη στροβιλίζεται, ένα πέπλο καλύπτει την ανήσυχη ψυχή. Το φως της αυγής φωτίζει τη θολότητα των ονείρων. Προκαλεί ίλιγγο η πλάνη στην εσωτερική μου έρημο. Φορτωμένος με πόθους, αναμένω ένα νεύμα να χορέψω μαζί σου. Το αμήχανο άγγιγμα στην τρεμάμενη θάλασσα του κορμιού προκαλεί […]

Η ψυχή πολιορκείται από ένα φως αχνό. Επιλέγουμε όνειρα, μια αναγκαιότητα απαραίτητη να αφανίσουμε τα δύσκολα. Μέσα στη νωθρότητα των καιρών με σημάδεψαν τα αφρόντιστα μαλλιά σου. Οι στάλες του πάθους στόχευσαν στην καρδιά. Η πολύωρη αναμονή για ένα χαμόγελο, μέρος του ονείρου που επέλεξα. Ίσως ήρθε η ώρα να διεγείρω της σάρκας το ανάγλυφο. […]

Ο αέρας σέρνει την επιβίωση για μια μέρα ακόμα. Μέσα απ’ τις ρωγμές των χειλιών, απ’ τις γεύσεις των φιλιών η ψυχή αυτονομείται. Σαν αποδημητικό φεύγει σε άγνωστο προορισμό, επέλεξε να ζει στα ανεκπλήρωτα. Μέσα στη σκόνη του χρόνου πάνω στο σώμα μου συλλέγω τα δακτυλικά σου αποτυπώματα. Ανακτώ την ισορροπία μου, στο λιγοστό φεγγάρι […]

Στα χάσματα του γυμνού σου κορμιού το πεπρωμένο μεταλλάσσεται, η ψυχή χρωματίζεται. Στο άπειρο του χρόνου τεμαχίσαμε τον εαυτό μας σε κομμάτια, τα ανταλλάξαμε στα σεντόνια της σφοδρής επιθυμίας. Στη θολερή φυλλωσιά του συναισθήματος σμιλεύω τα ακρωτηριασμένα μέλη σου. Η αληθινή έλξη τρεμουλιάζει το περίγραμμα του σώματος. Η υπερένταση που κανείς δεν έλαβε υπόψιν αυλακώνει […]

Ο ορίζοντας στενεύει και σβήνει. Μια βροχή καταρρακτώδη μελάνιασε τον ουρανό, κυριαρχεί η παρακμή. Δυο κορμιά γυμνά βολτάρουν κι απόψε ανταλλάσσουν τα χνώτα τους. Το άδηλο αύριο στριμώχνεται ως την χαραυγή. Προσπαθούμε να χωρέσουμε τα τόσα όνειρα σε ένα χρόνο αδιέξοδο. Σκεπάζω το σώμα σου με τα βήματα των χεριών μου. Στα δηλητήρια που παραμονεύουν […]

Αναμοχλεύω τα πιο κρυφά σημεία της ύπαρξής μου, ανακτώ την ισορροπία. Φορτωμένος με πόθους ακατέργαστους υποκύπτω στον εναγκαλισμό σε δυο μάτια λαίμαργα. Νεύματα προσμονής να διασχίσουμε τα επικίνδυνα. Οι ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά εμάς τους διερχόμενους. Έχεις χωθεί μέσα στους ώμους μου, μεταγγίζω το αίμα μου μέσα σου. Τα φώτα στην πλατεία μένουν σβηστά, δίπλα μας […]

Παλιά φουρτούνα ξέβρασε του νου τα περασμένα. Ο κόσμος βουβός χάνεται στην ομίχλη των τροπικών. Στο υποτονικό φως των καιρών αστράφτουν οι συνοπτικές γιορτές της καρδιάς. Το πέπλο του χρόνου σκέπασε την αλήθεια, αποκαμωμένη βαριανασαίνει. Μια μάχη συνεχή με τις αυταπάτες που θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή. Στη μυρωδιά της θαλασσινής αρμύρας φανερώνονται οι δυνατές […]

Δυο μάτια μικραίνουν, αντιστέκονται στο φως των αναμνήσεων. Συνέβαινε παρά τη θέλησή της, η αίσθηση του ανικανοποίητου διαπότισε το σώμα. Στάθηκε γυμνή στον καθρέφτη να περιμένει τη νύχτα, η απόλυτη σιωπή με αιφνιδίασε. Απροστάτευτη βορά μπροστά στα μάτια μου, μια περιπλάνηση αργή σε κάθε μόριο του σώματος δώρο ζωής η προσμονή της. Η ομορφιά κάλπασε […]

Μια ελαφρότητα προσποιητή στο βλέμμα, ένα συμβόλαιο ανάρμοστο για τους πολλούς, για το πλήθος που κρίνει και δικάζει, υπογράφτηκε στο κρεβάτι. Ο έρωτας μια ακατάσχετη έλλειψη τροφής μέσα της. Μόνη λογική διέξοδος η απόδραση από τα τετριμμένα. Μετά από χρόνια σιωπής δόθηκε προτεραιότητα στη ζωή, τα συρρικνωμένα συναισθήματα γιγαντώθηκαν. Έπαψε πια να προσπερνά τη ζωή […]

Αποκηρύσσω την πραγματικότητα φέρνω μέσα μου τους άλλους κόσμους. Η μουντάδα της λογικής και η νηφαλιότητα χάνονται. Παραβιάζω το χρόνο γίνομαι αόρατος. Η ανάγκη της σεμνότητας καταργείται, γλύφει το κορμί η υγρασία. Ένα κόμπιασμα σφίγγει την ανάσα, πότε θα σε ξαναδώ στα σύννεφα; Οι μικροδεσμεύσεις διέλυσαν το θαύμα της φύσης. Αναγνωρίζω το άρωμά σου όλα […]