Μη μου το πεις,
η μοναξιά σου πλοίο
που δεν άραξε
Ένα κείμενο λεζάντα για ένα από τα ομορφότερα παιδιά της Αθήνας. Που λάτρεψε τα τραγούδια και ενσάρκωσε τον στίχο του Νίκου Καμπά.
Ο ουρανός της λίμνης είσαι εσύ Μπίλυ Μπο. Ένας Αντίνοος που υπεξέστη το θανείν , βινιέτα μες στο τρομερό μαρτυρολόγιο του καιρού.
Όνομα, Μπίλυ, Μπίλυ Μπο, γεννήθηκε, περιοχή Καμίνια Πειραιώς. Έλαμψε μες στην ευτυχία των ατελιέ του που μεσουράνησαν την δεκαετία του ΄80. Πρώτα χορευτής, ομορφότερος από κάθε αθηναϊκή νύχτα, με σπάνια χαρακτηριστικά, το αγόρι της μπαλάντας που φανταστήκαμε διαβάζοντας ποιήματα δεν ζει πια εδώ. Ο Βασίλης Κουρκουμέλης σχεδιάζει με ξεχωριστό ταλέντο τις γραμμές που εκφράζουν την γυναίκα του ΄χθες. Εκείνη που πεθαίνει αργά μες στην γυναίκα του σήμερα και φαντάζει κιόλας μια ποιητική στιγμή.
Όμως το άστρο δεν μένει πάντα δεκαπεντάχρονο, είναι καμωμένο από τις πιο ψηλές οκτάβες και γίνεται κομμάτια. Ο Μπίλυ Μπο σε μια φωτογραφία μετά την άφιξή του, επιστρέφοντας για να πεθάνει από τον άγνωστο τότε ιό που απειλούσε την ανθρωπότητα. Σκιά του εαυτού του, μόνο φύλλα από μια δική μας πατρίδα και τίποτε. Ο θάνατός του θα προκαλέσει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και ένας καινούριος, σεξουαλικός πολιτισμός μόλις γεννήθηκε.
Όμως ο Μπίλυ Μπο όταν βγαίνει είκοσι χρονών στην πίστα του μαγαζιού, ήδη έχει κάνει τα μάτια του κόσμου να λάμψουν. Μες στα χαμηλά σπίτια του συνοικισμού μετατρέπεται σε ήρωα του Παζολίνι, μια αδέσποτη ομορφιά σε έναν κάλπικο κόσμο που γνωρίζει την μοίρα της.
Το περιοδικό Γυναίκα τον βραβεύει και η φήμη του εκτινάσσεται. Μια ζωή σαν παραμύθι και ένας πανέμορφος νέος που ζει σαν όλα να τα αποχαιρετά. Δεν υπάρχουν εφόδια για την άλλη πλευρά, εδώ μονάχα παίζεται το παιχνίδι. Με τους ιππείς και με τους στρατηγούς και τις βασίλισσες που οργώνουν τους αποκλεισμένους δρόμους. Κάποιος γράφει στους τοίχους στίχους του Κέρουακ, κάποιος ανοίγει έναν δρόμο για να περάσει το άστρο του. Ο Μπίλυ Μπο ήρθε για να ντύσει την κοσμική Αθήνα με την πικρή του δόξα σημαδεύοντας τον καιρό μας.
Το φιλμ τελειώνει με μια ερασιτεχνική λήψη. Πριν χρόνια ένας άγγελος μες στην βοή της Αθήνας που μεγαλώνει. Λυπημένος πίσω από τις κουρτίνες, εκεί που βρίσκεται κανονικά ο Θεός. Την σκηνή ντύνουν επιθαλάμια και θρήνοι για τον Αντίνοο που υπήρξε αναγεννησιακά πλασμένος και τον φυλούσαν τρεις γκρεμοί.
Η τύχη είναι μια άγνωστη υπόθεση και η ζωή πυροβολεί με μοιραία περίστροφα τα πιο λαμπερά παιδιά της γράφει σε κάποιον τοίχο της οδού Μαγνησίας. Και τα χρόνια να κυλάνε ξέφρενα με σπασμένα τα φρένα τους.
Σαν άσμα ασμάτων ο Μπίλυ Μπο με τα λαδιά του μάτια περνά και χάνεται από αυτές τις γραμμές.
Α.Θ
