Είσαι καύτρα
άστρο που γκρεμίζεται
ανάστροφα
θρυμματισμένο αχτιδοβόλημα
εκεί όπου συσπάται άμαθος ο
δυνατός μυς της μνήμης.
Ξέρω όμως τα απώτατα
σημεία σου.
Στο ψέμα και την περηφάνια
μπήγω τα νύχια μου και σκάβω.
Κι έχε λοιπόν στον νου πως εγώ
την αμοιβή μου θα τη λάβω.
Ψίχα απ’ το ψωμάκι της ψυχής
μες στα ζουμιά σου σε μουλιάζω
γρήγορα ν’ αποδομηθείς
να δεις κι εγώ ωραία
πώς βουλιάζω.
