Κάνε αδέρφια σου
Τα όνειρα και
Τα έργα
Κ. Παλαμάς
Χειρόγραφο, με κόκκινο μελάνι.
Έγραφε και άλλα μα είναι σε γλώσσες κλειδωμένες.
Πιο κάτω ό,τι σώζεται, ένα απόσπασμα δηλαδή από τις σημειώσεις
πάνω στο έργο με τον πιθανό τίτλο
Ο Εδουάρδος του Βουνού.
¥
(Τα λόγια θα πρέπει να είναι ειπωμένα σαν άνεμος αιώνιος που προχωρά.)
Μια κυματιστή φωνή,
μια Καρυάτιδα τραγουδά
κάτω από το νεοκλασικό φεγγάρι,
έχει πεθάνει χρόνια τώρα
το γυάλινο στοχαστικό κορίτσι
¥
(Θα΄χει την Πασχαλιά πάνω στο αμάνικο φουστάνι της, φανταστείτε. Αυτό το τελευταίο είναι φυσικά καμωμένο από το μαλλί της νεροτριβής. Αφού όλα τα παραπάνω ειπωθούν πρέπει να πέσει το πανώ. Δυσκολίες είπατε; Πρόκειται περί άθλου. Φανταστείτε. Δερβενάκια, Μαραθώνας, Θερμοπύλες, Αετοράχη, Οδυσσέας Ανδρούτσος, Μεσολόγγι, Χίος, Κρήτη, Σούλι, εμπρός λεβέντες μου, ρίξτε το σαν φτερό πεταλούδας και σαν όνειρο, ήχο φτερουγίσματος σε έρημους καθεδρικούς, μωρέ λεβέντες μου μην το φοβάστε.
Έπειτα παύση στ΄αμφιθέατρο και σκοτάδι, φανταστείτε. Ένα άλλο γκρουπ πρέπει να σταθεί στην άκρη της σκηνής και να πει τα παρακάτω. Άντε μωρέ λεβέντες, καρτερικά.
Το γκρουπ εκτελεί την οδηγία καθώς φτερουγίζει το πανώ απ΄τον εξώστη και όλοι χειροκροτούν συγκρατημένοι.)
Μια νύχτα, τι νύχτα,
Οι Εύζωνες δεν παραστάθηκαν
Η αστροφεγγιά πάει, πικράθηκε.
Σκοτάδι παντού, ξεστρατισμένο
¥
(Να μην επαναλαμβάνομαι. Λοιπόν εσείς κάνετε δυο βήματα πίσω, κορίτσια εμπρός. Φανταστείτε το όλο πράγμα ως ένα εθνικόν καμπαρέ. Εδώ όλα τα ρεύματα συναντιόνται, εδώ μέσα συμπάσχουν όλοι. Φώτα σκηνής διαλυμένα, πιο πίσω μια βροχή παρακαλώ, εσείς δεσποινίς, παριστάνετε την ιδέα, πλησιάστε παρακαλώ)
¥
Ξανά οι Εύζωνες,
Τρακάρουν τσιγάρο την
Νεοελληνική νύχτα,
Τι νύχτα πέτρινη!
Κορίτσια του ΄21 και εντεύθεν
Ιέρειες του υφαντηρίου Κουρτάλη
Και πιστά κορίτσια του Γερμανού Σταπ
Ακόμη σας χρωστώ
τα παιδικά σας χρόνια
¥
(Παρακαλώ, εδώ θα στηθεί! Η αίθουσα της διακοσονταετίας. Να ειδοποιηθούν οι διακοσμητές, οι διακοσμητές! Μα όλοι τους πέθαναν; Πώς, δηλητηρίαση, ο δαίμων; Έτσι εξηγείται ετούτη η ασχήμια, λοιπόν. Τι κρίμα, κανείς δεν αξίζει ένα τέτοιο τέλος και όμως!)
¥
Οι Εύζωνες,
Πολύ πίσω από τα φώτα του θεάτρου,
Ειδοποιημένοι ποιος ξέρει από τι συναγερμό
Γαντζωμένοι από τους τροχούς του χρέους
Βουτηγμένοι ως την λάσπη μα ωραίοι
Μες στην μαρμαρυγή της πολιτείας τους
Αργοί, πικροί τσάμικοι
Σπονδές στις νύχτες
Που εν όπλοις
Θεμελιώναμε τον έρωτα.
¥
(Τώρα βάλτε πάθος, κλονιστείτε, μια ψυχή που θέλει να εξαρθεί όλα τ΄αξίζει. Παρακαλώ, τα στερνά λόγια δίχως διδακτισμό. Όλα τα γκρουπ μαζί, δίχως άλλες διακοσμήσεις. Από εδώ ξεκινά η κρυφή ζωή και η δέηση του ερημίτη.)
«Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος,
είναι ένα όνομα,
από εδώ ως την αιωνιότητα»
