Αντρέας Μαντάς | Τριακοστή πέμπτη μέρα

Από την ταινία Memories of Underdevelopment , του Tomas Gutierrez Alea

29 Απριλίου

Μέρα Τριακοστή Πέμπτη

Μ’ αρέσει που ζω την ζωή μου σα να είμαι ήρωας ταινίας του Max Ophuls.

Όλη αυτή η ρητορική για το ποιές πρέπει να είναι οι αξίες, για το πώς πρέπει να αναλύσεις τις καταστάσεις ή τους ανθρώπους, δεν μ’ ενδιαφέρει καθόλου.

Ο τρόπος που ζούμε σ’ αυτόν τον πλανήτη είναι αρκετά θλιβερός.
Και ο τρόπος που τον αντιμετωπίζουμε επίσης.
Δεν μας έχει απομείνει τίποτα, παρά μόνο ν’ ασχολούμαστε με λεπτομέρειες, με όσες απ’ αυτές έχουν ακόμα κάποια σημασία.

Χωρίς αμφιβολία, η περιφρόνηση χωρίς πίκρα είναι σωστή, αλλά νομίζω ότι η άρνηση είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Αυτή η άρνηση είναι μια απάντηση σ’ όλα αυτά. Η άρνηση ακόμα της πόλης ή τουλάχιστον της επίσημης εικόνας της.

Αγαπώ την πόλη.
Πάντα θα την αγαπώ.
Αλλά μ’ αρέσει η μη αναμενόμενη πλευρά της.
Αυτή που μοιάζει με καρτ – ποστάλ.
Εκεί, όπου οι άνθρωποι ζουν, αλλά την ίδια στιγμή υπάρχει και κάτι το μινιμαλιστικό.

Είναι ωραία στο σαλόνι σήμερα.
Έφαγα το πρωινό μου ακούγοντας το Joeboy in Rotterdam, των Tuxedo Moon και σκέφτηκα ότι η Pop μουσική του σήμερα δεν πιστεύει στο μέλλον.

Υπάρχουν πολλά σκουπίδια που προωθούν εγωιστικές και κοντόφθαλμες απόψεις για τον κόσμο, κι αυτό οδηγεί τους ανθρώπους να σκέφτονται αποκλειστικά το παρόν.
Είναι λίγο κυνική η Pop του σήμερα, και δε νομίζω να προκαλέσει αισθήματα νοσταλγίας μετά από μερικά χρόνια.
Για να μην πω μήνες ή ακόμα και μέρες.

Ακούγομαι σαν τον τύπο στο τραγούδι των Ferrets. Το ‘Record Man’.
Θα σηκωθώ. Θα το βάλω. Θα χορέψω και θα πω, ότι παρ’ όλα αυτά, ουσιαστικοί στίχοι και τραγούδια γράφονται και θα γράφονται πάντα.
Γι’ αυτό ας τα ερωτευτούμε με πάθος και έξαρση, όπως ταιριάζει στην τέχνη.

Είναι δύσκολη εποχή. Μας περιμένει μεγάλο και δύσκολο Καλοκαίρι και ακόμα πιο δύσκολο Φθινόπωρο.
Δεν θέλω να μιλήσω ακόμα γι’ αυτό.

Σε τέτοιες εποχές, αυτό που νομίζω ότι πρέπει να κάνει κάποιος, είναι να κρατάει ασβέστη τη φλόγα της λογικής.

Κλείνω με αυτό.
Για σήμερα.

“All Europe contributed to the making of Kurtz; and by-and-by I learned that,

most appropriately, the International Society for the Suppression of Savage

Customs had intrusted him with the making of a report, for its future guidance.

And he had written it, too. I’ve seen it. I’ve read it. It was eloquent, vibrating

with eloquence.… ‘By the simple exercise of our will we can exert a power for

good practically unbounded,’ etc. etc. From that point he soared and took me

with him. The peroration was magnificent, although difficult to remember, you

know. It gave me the notion of an exotic Immensity ruled by an august

Benevolence. It made me tingle with enthusiasm. This was the unbounded power

of eloquence—of words—of burning noble words. There were no practical hints

to interrupt the magic current of phrases, unless a kind of note at the foot of the

last page, scrawled evidently much later, in an unsteady hand, may be regarded

as the exposition of a method. It was very simple, and at the end of that moving

appeal to every altruistic sentiment it blazed at you, luminous and terrifying, like

a flash of lightning in a serene sky: ‘Exterminate all the brutes!’ ”

—Joseph Conrad,

Heart of Darkness

*Ο Αντρέας Μαντάς είναι Ηθοποιός και Καταστασιακός.