Δεν είχαμε ούτε τα προς το ζην. Χρήματα για ολόκληρο φεγγάρι δεν υπήρχαν. Μια φέτα μόνο, κι αυτή αλκοολική από το πρώτο γέμισμα. Στις τσέπες μας φούσκωναν μεταλλικά καπάκια μπίρας. Για στέγη ούτε λόγος. Μια χούφτα αστέρια φιλοδώρημα, αιώνια αφημένα στο ουράνιο στερέωμα. Οι ζωές μας έρμαιο μιας νύχτας ιδιοφυούς, που έπλαθε σώματα με κόκκινους καρπούς. Μεγανθή, κι ορατά στο καυτό σκοτάδι. Στο διάκενο μέθης κι αλμύρας τ’ άστεγα δάχτυλά μας ξεκλείδωναν την ευτυχία μ’ ένα ανοιχτήρι μπίρας. Για διαρροή αγάπης έκαναν λόγο οι γνωρίζοντες. Τρόμος κι οργή στα μάτια του φιλεύσπλαχνου πλανήτη…
Αντώνης Τσόκος - Σουίνγκ με τ’ άστρα – Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2013
