Νεφέλη

Σήκωσα το σεντόνι και ήταν πάλι γυμνή πλάι μου και πριν χαθεί γύρισα να την κοιτάξω και μη με κοιτάζεις μου είπε δεν είμαι το σώμα που αγάπησες αλλά εκείνο που θέλεις να θυμάσαι κι εκείνο που δεν μπορείς να θυμηθείς κι εκείνο που νομίζεις πως θυμάσαι. Γιώργης Παυλόπουλος – Λίγος άμμος – Νεφέλη, 1997

Ο ωκεανός πλάι αχνίζει. Η άπνοια του ατέρμονου κύκλου τους, απλώνεται σαν κούφιον όραμα μέθης. Ο «Σταυρός» λες πετάει. Τόσο “σιδερωμένη” είναι η θάλασσα, που – λες – σχίζει τζάμι, ως την κόφτει. Κι’ αναστραμμένη η σιλουέτα του, μέσα της, φεύγει – μαζί – ρεούμενη ως πνεύμα. Μορφές απατηλές διαγράφονται – ως γελαστά τέρατα – […]