Μαρία Βίτσα Σουλιώτη

Πού να ‘ναι η αγάπη; Πού τριγυρνά μόνη κι έρημη; Ψυχορραγεί στους πολύβουους δρόμους της πόλης άστεγη και ρακένδυτη. Εγκαταλελειμμένη και πάσχουσα. Ο εγωισμός την πληγώνει. Το ψέμα την υποτιμά. Ο φόβος την καταδιώκει. Εκείνη όμως αντέχει. Δεν εγκαταλείπει, δεν παραδίνεται. Ικετεύει για μια ευκαιρία. Εκλιπαρεί για ένα άγγιγμα. Επαιτεί να φωλιάσει σε μια καρδιά, […]

Κύλησαν οι μέρες… Αναστεναγμοί κρυμμένοι στο στήθος βουρκώνουν την αλήθεια που μας έκλεψαν. Ένα ματωμένο χαμόγελο γνέφει αντίο στο φως που θαμπώνει τη μνήμη. Κύλησαν οι μέρες… Ερινύες με πύρινες γλώσσες ξορκίζουν τη λήθη που μας ταξίδευε στην παραπλάνηση. Σε ιστούς αράχνης αιχμάλωτοι γευόμαστε δηλητήριο σε κάθε μπουκιά που μας κερνάνε. Κύλησαν οι μέρες… Κλείνουμε […]

Κοιτάζεις εμβρόντητος το ρολόι. Οι δείκτες του κινούνται ακούραστα, αδιάκοπα. Αλλάζουν διαρκώς τη θέση τους στο χώρο. Κυνηγούν το χρόνο που βιάζεται. Μαζί τους κινείσαι κι εσύ, γρήγορα, νευρικά. Καρδιοχτύπι και αγωνία στην πορεία σου. Τρέχεις ασθμαίνοντας να προφτάσεις. Να προχωρήσεις. Να προηγηθείς. Να προλάβεις. Το λεωφορείο, τη δουλειά, την αγάπη, τη ζωή. Πώς να […]

Θεέ της θάλασσας,  Μέρεψε  την οργή σου.  Ξεχείλισαν με πόνο  Απύθμενο τα νερά σου.  Ναυαγός του ονείρου  Σε πέλαγος γλυφό  Προσμένεις την αγάπη.  Πόθοι κρυφοί με κόκκινο  Μελάνι χαραγμένοι στην ψυχή.  Ελπίδα ανομολόγητη  Σε συμφωνία μυστική  Με τον περιπλανώμενο χρόνο.  Κι εκεί που αμίλητος  Το απέραντο της μοναξιάς  Σου αγναντεύεις,  Κάποιος τυχαία θα μαγευτεί  Από […]

Έφτασες λοιπόν! Όλοι φτάνουν κάποτε. Ορθώνονται απροσπέλαστες οι Συμπληγάδες μπρος σου. Συνθλίβουν το χρόνο, κατακερματίζουν τις στιγμές. Πώς θα τις παρακάμψεις; Πώς θα τις ξεγελάσεις; Δεν έχει άλλο πέρασμα. Όλοι περνούν από δω. Αναπόφευκτα. Μοιραία. Θα αγωνιστείς ή θα παραδοθείς; Θα ενδώσεις ή θα αμυνθείς; Η απόφαση βαραίνει τους ώμους σου. Ήρθε η ώρα να […]

Είπαν πως έφυγες! Στο θρόισμα των φύλλων η φωνή σου ψιθυρίζει ακόμη. Ανασαίνεις με την πνοή του ανέμου. Κρύβεσαι στο πέταγμα των πουλιών. Στα φτερά τους φωλιάζεις, μοιράζεις ελπίδα. Καθρεφτίζεσαι στις στάλες της βροχής, στο βρεγμένο τζάμι γίνεσαι δάκρυ. Με τα σύννεφα παραβγαίνεις, δρομέας τ´ουρανού. Και τις νύχτες στ´αστέρια ανεβαίνεις κρυφά, το φεγγάρι ανάβεις, να […]

Είναι κι εκείνα τα παιδιά… Με μάτια σύννεφα, Με βλέμμα καταιγίδας, Χέρια ικέτη. Εκείνα τ’ αγέλαστα παιδιά… Με δόντια πεινασμένα, Χείλη ορφανά. Δραπέτες βιαστικοί μιας Αβάσταχτης παιδικότητας. Εκείνα τα παιδιά… Άγουρα σώματα Με ψυχές υπέργηρες. Ερήμην ένοχα. Το θάνατο σπουδάζουν, Πριν να γνωρίσουν τη ζωή. Εκείνα τα παιδιά… Έκπτωτοι άγγελοι Ερειπωμένου παράδεισου…   Η Μαρία […]