– του χώματος –
πέφτει κανείς χαμηλά
εξαιτίας μιας έλξης ανυπέρβλητης
ενός φυσικού νόμου ξετσίπωτου
ή απλά απ’ την ανάγκη του χώματος
περνώντας απ’ τα χαμαιτυπεία της Βιόν
συλλογίστηκα πως
η παρακμή θέλει μια κάπως γενναία φροντίδα
έβαλα το χέρι στην τσέπη
ξήλωσα τα πλινθόκτιστα μέλη μου
τον πηλό ανασκάλεψα
τ’ άχερα
κι απίθωσα δυο σβώλους λέξεις
ανυπεράσπιστες
– η ευθύνη –
στο δωμάτιο χιονίζει απ’ το πρωί
έβγαλα τις κάλτσες
ξέστρωσα τα χαλιά
άδειασα τον χώρο από έπιπλα κι άλλα περιττά
μείναμε οι δυο μας
κι όμως τίποτε δεν μοιάζει να ‘ναι αρκετό
μπροστά στο θαύμα
κοιτώντας ψηλά με το στόμα ανοιχτό
σχηματίζω ένα πηγάδι
για τους κρυστάλλους
από δω και μπρος δεν θα ‘ναι δικιά μου η ευθύνη
για ο,τι μένει εκτός
Ο Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος γεννήθηκε το 1979 στην Καλαμάτα. Για την ποιητική του συλλογή “Αταξίδευτα” (poema 2015) έλαβε το βραβείο Μαρία Πολυδούρη το 2016.”
