Κάποιες φορές μου επιτρέπονται
ελάχιστα μικρές απολαύσεις
όπως λόγου χάριν να αγναντεύω τον ήλιο
χωρίς να είναι θολό το τοπίο
από την κάπνα της φωτιάς
που έβαλε ο συνήθης οικοπεδοφάγος
ενώ οι επαΐοντες αυτοσυγχαίρονται
για τις αλλεπάλληλες αποτυχίες τους.
Ρωτάω για τα νέα από το μέτωπο
και συ εξακολουθείς να στριφογυρίζεις αδιάφορα
αναμασώντας ξανά και ξανά
ανεπίκαιρες και σκόρπιες σκέψεις
γύρω από το ίδιο θέμα
αδυνατώντας ωστόσο να δώσεις σαφή εξήγηση
ανίκανος να τιθασεύσεις τις απροσδιόριστες
όσο και απροσδόκητες εξηγήσεις περί του πρακτέου.
Ανέβηκα στη ταράτσα να απολαύσω
την έκλειψη της Σελήνης
στάθηκα εν τούτοις άτυχος
γιατί αποφασίστηκε να αναβληθεί
λόγω της προχωρημένης ώρας.
Στο βάθος τα φώτα του λιμανιού
σηματοδοτούν πορείες άγνωστες στους θαλασσοπόρους
ενώ πέντε έξη βαπόρια αρόδο* πάσχιζαν
να επωφεληθούν από την επικρατούσα νηνεμία
αδυνατώντας να εξηγήσουν τις φωτιές της νύχτας
καθώς αναφλέγονται από αέριες μάζες
σαν γλιστράνε από τις χαραμάδες
του ατελώς κατασκευασμένου ουράνιου θόλου.
Αποστρέφω το βλέμμα μου
από τις καινοφανείς φωταψίες του
αγναντεύοντας την άβυσσο που χάσκει μέσα μου
προσπαθώντας να κατανοήσω
την αφηρημένη έννοια του άπειρου.
* Αγκυροβολημένα έξω από το λιμάνι.
Ο Δημήτρης Παπαλιάς γεννήθηκε στην Ξάνθη αλλά κατοικεί στη Θεσσαλονίκη όλη του την ζωή. Ζωγραφίζει και γράφει για να ταξιδεύει αλλά και να εξευμενίζει τα καινά και τα κενά δαιμόνια. Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά έντυπα και ηλεκτρονικά και σε συλλογικά έργα.
