Αναίτιος ο αφορισμός σου.
Μια άδεια ψυχή με ανδριάντες κορυφές, αντάμα.
Φόβητρο η σιδεροδεμένη όψη τους.
Μα εγώ, ξύλινο κάτοπτρο με άναρθρη φωνή.
Κι όλα τα μέσα μου ,άναρχα βαλμένα.
Με σκέψεις σάρκες.
Οι κόρες του Διονύσου καταφθάνουν, με άκρατο οίνο στις αγκάλες τους .
Δούρειος ίππος στην κερκόπορτα μου.
Ψυχής βάλσαμο.
Ξαφνικό χωρατό η αλήθεια;
Ευχή εκπληρωμένη;
Πάνω σε λάγνο βάθρο, χωρίς ανάσα, η νύχτα τούτη.
Όλες οι ευχές του φεγγαριού, αντανακλούν στα μάτια.
Δάκρυα ποτάμια αγαλλίασης.
Μεθυσμένα χαμόγελα ολόγυρα.
Παλάμες γεμάτες κόκκινους χιτώνες και πετράδια.
Προσφορά στο νεοσσό μου χρόνο που ξυπνά.
Αλκυονίδες νύχτες.
Υποσχόμενες.
Έλευση γλυκιά και προσμονή μεγάλη.
Μοναχικός ο δρόμος της απόλαυσης να’ ναι.
Καθάριο πνεύμα, αέναο.
Γαλήνη αλαργοτάξιδη.
Χωρίς αγκυροβόλι.
Ο Αναστάσιος Δελλαπόρτας γεννήθηκε το 1984 στην Αθήνα. Κατάγεται από την Ομηρική Ιθάκη, τόπο έμπνευσης για εκείνον. Από μικρή ηλικία θυμάται τον εαυτό του να γράφει στοίχους. Έχει σπουδάσει Μουσική τεχνολογία, ηχοληψία και Ναυτιλιακά. Το 2018 βραβεύτηκε με 2ο έπαινο στον 1ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης «ΚΕΦΑΛΟΣ». Ποιήματα και κείμενα του έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και διαδικτυακά λογοτεχνικά περιοδικά.
