Αγαπημένη μου φίλη
χαθήκαμε. Δεν είσαι πια εδώ- έγινες απουσία.
Μου λείπει η φωνή σου, αυτή η απαλή αντήχηση των φωνηέντων, όταν ο θόρυβος της πόλης με κουράζει. Δεν είχες πάντα λύσεις. Μα ποιος έχει απάντηση για όλα; Σε μένα ήταν αρκετό να ξέρω πως ο πόνος μας μοιράζεται. Το βάρος βλέπεις έτσι πέφτει πιο ελαφρύ στο στήθος, δεν το πνίγει.
Θυμάσαι τότε που ήμασταν κορίτσια; Έφερνα λουλούδια κάθε πρωινό κι εσύ γελούσες. Ανέμελες-τότε ο πόνος μας ήταν γλυκός. Δεν ξέραμε το κατακάθι των ερώτων. Δεν είχαμε γευτεί την πίκρα του σπαταλημένου χρόνου. Κοιτάζαμε το αύριο και τρέχαμε. Βιαζόμασταν να έρθει-ανυποψίαστες για τους γκρεμούς που μας προσμέναν. Μάτωνε η καρδιά από την επιθυμία, δάκρυζαν τα μάτια από την έκσταση του πόθου. Δεν είχαμε τη γνώση της φωτιάς. Το σώμα μας υποσχόταν του Αυγούστου τη δροσιά.
Τώρα;
Ποιες είμαστε αλήθεια;
Ανεμοθύελλες σκορπίζουν τα όνειρά μας, τα άστρα μας προδίδουν και η ανάγκη σφιχτά μας περιτυλίγει. Ηττηθήκαμε λοιπόν;
Θα ρίξουμε την ασπίδα να παύσουμε τη μάχη ή μήπως η παραίτηση είναι νωρίς να γίνει;
Αγαπημένη μου φίλη,
έλα
πενθήσαμε αρκετά τις θηριωδίες της αποτυχίας-
είναι καιρός ο χρόνος να έρθει με το μέρος μας. Τώρα
που μεγαλώνουμε
η ηλικία μοιάζει με ψεύδος αναγκαίο. Μα τα δευτερόλεπτα είναι δικά σου είναι δικά μου είναι δικά μας
και το παρόν βηματίζει στις ράγες του απρόσμενου. Σήμερα, αύριο
θα δρασκελίσουμε την ερημιά
και βέβαιες για το χθες
θα ατενίσουμε το μέλλον.
Η Άντζελα Γεωργοτά γεννήθηκε στην Κέρκυρα. Εργάζεται ως φιλόλογος στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Κυκλοφορούν δύο ποιητικές της συλλογές, Στην πιθανότητα στηρίζεται η αγάπη (εκδόσεις Γαβριηλίδη) και Το ανεπίδοτο της συντριβής (εκδόσεις Κουκκίδα).