Ι.
Από μικρός θυμάται το παιδί
που έσπασε τα παιχνίδια του
να στήσει οδοφράγματα
κι εκείνη τη γυναίκα που
πυρπόλησε το κορμί της
και σκόρπισε στ’ αστέρια.
Στον ύπνο του τού έγνεφαν
να τους ακολουθήσει.
ΙΙ.
Έτσι
όργωνε τις ανοιχτωσιές
διέσχιζε λεωφόρους
για να βρεθεί στην έρημο
ή το φεγγάρι
και σε βαθιά φαράγγια κάτω απ’ τη θάλασσα.
Μες στο πετσί του η άσφαλτος
τους χάρτες της ζωγράφιζε
ό,τι τον έσπρωχνε ήταν φως
κι ό,τι τον έδιωχνε ευλογία.
Μόνη πληγή στο δρόμο του
ξένες φωνές
από νεκρά λαρύγγια
μα πώς θα ζήσεις, του ‘λεγαν
πώς θα ζήσεις;
Ώσπου
οι χάρτες του ξεθώριασαν
κι ο κόσμος κλείστηκε σφιχτά
σε ένα δωμάτιο
άλλο ρυθμό απ’ της καρδιάς του
πήρε η αναπνοή του.
Πες μου αν υπάρχει τέλος
πες μου αν ακόμα τώρα
με κυρτωμένη ράχη περπατά
ανάμεσά μας διάφανος
πες μου από πού ακούγονται
οι φωνές
-μα πώς θα ζήσεις, πώς θα ζήσεις-
χίλιες φωνές
κάτω απ’ το δέρμα του.
Η Ηρώ Κάπα γεννήθηκε το 1987 στην Αθήνα. Σπούδασε Γερμανική Γλώσσα και Φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Μετάφραση-Μεταφρασεολογία. Όλα ξεκίνησαν το 2011 με το διήγημα Η μαύρη τρύπα, που απέσπασε το δεύτερο βραβείο στον διαγωνισμό διηγήματος του περιοδικού τέχνης και λόγου Νησίδες (τεύχος 7, σελ. 29-32 / http://nesides.blogspot.com/2011/10/2011-7.html). Διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό Χάρτης (https://www.hartismag.gr/hrw-kapa), στην Bookpress (https://bookpress.gr/prodimosieuseis/diigimata/11927-to-empodio-iro-koza) και στο 6ο τεύχος του Βόρεια Βορειοανατολικά.
