Iντερμέτζο
Οι πόρτες έχουν κάγκελα.
Κάθε πρωί, γυμνός, στα ενενήντα
τα σπάει με τα χέρια του και βγαίνει
Φωνάζουν από μέσα τα παιδιά του
” Δεν πάει άλλο πια πατέρα”.
Αυτός, σα να μην άκουσε
ποτέ την προσβολή τους
χώνει το κεφάλι του
στην άμμο της βεράντας
σκάβει ένα τούνελ μακρινό
και πνίγεται στη θάλασσα.
Παρατήρηση
Κοιτάζω ένα παλιό παράθυρο
η θλίψη -λέω- δεν σκοτώνει
τρώει από μέσα τον καρπό
μα το περίβλημα δηλώνει
πως αντέχει ο χρόνος να
πεθαίνει με καθέναν από μας
ξεχωριστά σαν έρθει η ώρα.
Ονειρεύτηκες
Έναν άπυρο κόσμο.
Το χρώμα της φωτιάς
δεν το ήξερε κανείς
ούτε ο Ήφαιστος
ούτε ο Προμηθέας.
Αυτός που πρώτος
θα το μάθαινε θα ήταν
ο ποταμός που θα την έσβηνε.
Το πουθενά
Το πουθενά υπάρχει παντού γύρω μου
μέσα σε κάθε λέξη σε κάθε χειρονομία
σε κάθε μικρή ή μεγάλη συνάντηση
σε κάθε τρυφερό ή βίαιο άγγιγμα σε
κάθε ευγενικό κάλεσμα, σε κάθε ματιά
σε κάθε πανηγυρική ήττα σε κάθε
καθηλωτική εξαφάνιση, ερχομό ή φυγή.
Το πουθενά είναι ένας ολόκληρος
κόσμος από σημεία στο πουθενά
εμφανίζεται από το πουθενά
καταλήγει στο πουθενά χωρίς
ενδιάμεση διαδρομή, αφήνοντας
πίσω του μια παράξενη δύναμη από το πουθενά.
Αυτή τη δύναμη παίρνω από το πουθενά.
Η Ειρήνη Πυλαρινού γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Παραϊατρικές Επιστήμες στο ΤΕΙ Πειραιά και εργάζεται στο Δημόσιο. Έχει παρακολουθήσει σειρά σεμιναρίων Δημιουργικής Γραφής, στον Ιανό, στην Ανοιχτή Τέχνη και στον Γκοβόστη. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε ηλεκτρονικά κι έντυπα περιοδικά κι έχουν βραβευτεί σε πολλούς ποιητικούς διαγωνισμούς.
