Το Μέλλον Είναι Εδώ
“Για όσα δε μπορεί να μιλά κανείς, θα πρέπει να σωπαίνει”, έγραψε ο Βίτγκενσταϊν. Αλλά ο αφορισμός, στην περίπτωση του Βασίλη Αμανατίδη, κουτσαίνει.
Το “Πλαγκτόν: οι ιστορίες” συγκεντρώνει σε ένα τόμο το πεζογραφικό σύνολο του Β.Α. – το “Σκύλο της Χάρυβδης”, το “Μη με Φας” και κάποιες νέες ιστορίες. Όλες τους μοιάζουν να επιχειρούν το φαινομενικά ακατόρθωτο: να συζητήσουν την ασυνείδητη, άλογη, πολύπλαγκτη περιοχή του ανθρώπινου. Ο συγγραφέας το καταφέρνει, με αίσθηση ευθύνης, ενσυναίσθηση και οξυδέρκεια. Ιστορίες ψυχαναλυτικών προεκτάσεων, που αξιώνουν προσοχή και σκέψη από τον αναγνώστη, τον οποίο ο συγγραφέας σέβεται.
Η ευφυία των κειμένων σημαντική και πολυσήμαντη. Ενδεικτικά: λόγος ψυχαναλυτικός, εκφρασμένος μέσα από τον υβριδισμό, το παράλογο, τα σύμβολα, τις προβολές – οι γονείς της Χάρυβδης που επιζούν ως μνήμη σε ένα νάνο, η διαίρεση του ενός σε πολλούς στο “Κλάμα (Τους)”. Λόγος κανιβαλικός – το δέρμα της Κριστίνα που σχίζεται ως σελοφάν στο “Μη με Φας”, το φροντίζω να με φροντίζεις στο “Ένα Μνημείο (Μας)”. Λόγος που ειρωνεύεται και ανατρέπει το συγγραφέα – από παντοδύναμος, όταν η Χάρυβδη του ζητά να κλείσει το διήγημά της, τιμωρείται με σβήσιμο και ανυπαρξία στο “Coitus Ιnterruptus”. Λόγος σουρεαλιστικός και αναφορικός στην τέχνη – η Χάρυβδη που πλαγιοφιλά τον εαυτό της, παραπέμποντας στις μορφές του Πικάσο. Λόγος φουτουριστικός-δυστοπικός – το ανεξέλεγκτο του “Πόμολου στη Γλάστρα”, τόσο προφητικά σύγχρονο. Τέλος, λόγος τρυφερός – η συγκινητική γιορτή των χαμόγελων στο “Τραγούδι της Γιορτής”, η Μυρτώ που βήχει τα φιλιά της, στο “Νιπτήρα”.
Ιστορίες επεξεργασμένες, υψηλής αισθητικής, με βλέμμα στην πτώση και μαζί την άνοδο, στέρεες και πυκνές, που πειραματίζονται, κερδίζοντας το στοίχημα της μεταδοσιμότητας. Γλώσσα φιλόδοξη, με ικανότητα και σθένος να φτιάξει τα δικά της εργαλεία.
Γραφή που ανήκει στο παρόν. Μα, ακόμα περισσότερο, στο μέλλον.
Μαριάννα Πλιάκου
Γκέρνσι, Ιούνιος 2020
Βασίλης Αμανατίδης - Πλαγκτόν: Οι ιστορίες – Νεφέλη, 2019
