[Το δάκρυ του Αχιλλέα]
Ξύπνησα έχοντας στο χέρι μου
Το άγαλμα της Αθηνάς
Σοφό το όνειρο
Που δε γίνεται πραγματικότητα
Που σε ξεβολεύει
Όπως ο φίλος που χάθηκε πρόωρα
Όπως η βροχή στο τζάμι
Από μέσα
Δάκρυ.
[Ιούνιος]
Το φεγγάρι αυτό του Ιουνίου
αν μπορούσε να μιλήσει…
θα φώναζε
«σας περιμένει όλους μια νύχτα»
[ΠΛΑΝΗΤΗΣ γη σε μια κλωστή]
Λες και ζω
σ’ ένα γαλάζιο θόλο
με άσπρους καπνούς
που συναντά το μαβί
μετά το πράσινο
ένα φύκι με χαϊδεύει
κι ανατριχιάζω
νιώθω τυχερή
για πόσο ακόμη ;
[Πτεριγισμοί]
Με το κλάμα ενός μωρού
Με το σπασμό ενός άνδρα
στην ύστατη στιγμή ηδονής
Με το φτερούγισμα της καρδιάς της
στην αγκαλιά του
Ο χρόνος ξαναρχίζει.
Μαρίκα Συμεωνίδου - Ξέρεις πού οδηγεί - ΑΩ Εκδόσεις, 2020
