Τη νύχτα των λυγμών τρέμουν τα χείλη
στον κήπο της Εδέμ μια καταχνιά
της Λευκοθέας ψάχνουν το μαντήλι
του Ίκαρου γυρεύουν τα φτερά.
Θ’ ακούσεις σιωπηλά να ψιθυρίζουν
αγγέλων ύμνους, λόγια μυστικά
παλιές φωτογραφίες να δακρύζουν
αγκάθινα στεφάνια στα μαλλιά.
Εκείνη την ανάλγητη την ώρα
λυτή η ψυχή ζητά παρηγοριά
ανώφελα των Δαναών τα δώρα
ρίξτε τα τείχη, σπάστε τα δεσμά.
Μ’ αθάνατο νερό να ξεδιψάσουν
δεσμώτες της φωτιάς και του καιρού
την ατραπό της μοίρας να αλλάξουν
το φόβο του δυσοίωνου χρησμού.
Σκυφτός ο ουρανός αναστενάζει
ανέβηκε η κόλαση στη γη
ακόμη κι ο Κέρβερος τρομάζει.
Η πύλη του Άδη έμεινε ανοιχτή.
[Αφιερωμένο στα θύματα της πύρινης λαίλαπας 23/7/2018]
Η Μαρία Βίτσα – Σουλιώτη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε φιλολογία στη φιλοσοφική σχολή του ΕΚΠΑ. Φοιτά στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα δημιουργικής γραφής του ΕΑΠ. Πεζογραφήματα και ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικούς ιστότοπους,περιοδικά και συλλογικές εκδόσεις.
