Είδα τα ματωμένα χέρια σου
να ψάχνουν στη βροχή
και τα ένιωσα σαν να είχαν
βουλιάξει στο μυαλό μου
και να άφησαν εκεί
την φωτογραφία σου.
Άκουγα από μακριά τότε
κραυγές και πληγωμένους ήχους
και νόμιζα πως ήταν κεραυνοί…
Ξέρεις, από αυτά που
φέρνει η καταιγίδα μαζί της.
Κατάλαβα μετά τη λάθος σκέψη μου…
Σε θυμάμαι τότε…
Είχες τρομάξει που έφευγα έτσι
και έκανες το πιο αξιοθαύμαστο πράγμα
που έχουν κάνει για μένα…
Έβγαλες τη ραγισμένη σου καρδιά
και μου έδωσες το πιο μεγάλο
από τα χίλια κομμάτια της.
Είχες πει μου ανήκει.
Είχες πει και τα υπόλοιπα μου άνηκαν,
αλλά μόνο ένα μπορούσες να δώσεις.
Και είχες πολύ αγάπη σε αυτή την καρδιά.
Και έγινε το πιο ωραίο στολίδι μου…
εκείνη η μισή ματωμένη καρδιά σου…
Η Βιβή Λιάκου γεννήθηκε το 1991.Είναι απόφοιτος της Ιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Κατοικεί και εργάζεται στην Αθήνα. Στον ελεύθερο της χρόνο διαβάζει, κάνει βόλτες και γράφει ποιήματα.
