Ω , Ανθρωπότητα,
δεν πιστεύω ό,τι κι αν πεις ,
ό,τι κι αν κάνεις.
Λίγα άλλαξαν απ’ την εποχή
των δεινοσαύρων.
Πάλι δόντια μεγάλα και σαγόνια
κομματιάζουν
: θάλασσες , βουνά κι υπάρξεις.
Ω , Ανθρωπότητα,
ήρθα στον κόσμο
μόνο με γράμματα και μνήμες.
Κι αν στάχτη με κάνεις
και την τέφρα μου
στους λάκκους την πετάξεις,
θα συνεχίσω με λέξεις
να σε πολεμώ.
Ω, Ανθρωπότητα
στον ουρανό λες πως έφτασες,
μα μπόλικα μασκαρέματα χόρτασες
την πλάση ( όπως και παλιά ).
Και χοροπηδητά οργάνωσες
στις πολιτείες ,
φουσκώνοντας τις αγορές
με χρωματιστές βεσπασιανές,
για σύντομες ηδονές κι απολαύσεις.
Ω , Ανθρωπότητα
κι αν βαθιά στη γη με χώσεις,
θ’ ακούσεις τη φωνή μου.
Κι άλλοι
( λίγοι , είναι η αλήθεια )
θα ‘ναι μαζί μου.
Μα , με φωνές ασίγαστες
θα λένε για τη δική
μας πίστη κι ομορφιά .
Ω , Ανθρωπότητα
δεν σε πιστεύω
ακόμα κι αν με ανεβάσεις στις εξέδρες,
το υπέρτατο ον ν’ αποθαυμάσω,
ένα μισογελοίο κατασκεύασμα
του τίποτα .
Την ομορφιά κι αυτούς
που θα ρθουν
να σ’ αλλάξουν
πιστεύω ,
( μόνο ) Ανθρωπότητα …
Ο Χριστόφορος Τριάντης υπηρετεί στη δημόσια εκπαίδευση από το 1998 . Αρθρογραφεί στον τοπικό τύπο των Τρικάλων και στην ιστοσελίδα του τοπικού συνδέσμου φιλολόγων (filologoi.gr). Επιθυμία του είναι να γράφει ποιήματα χρησιμοποιώντας τις λέξεις «με προσοχή, πάθος και αίμα!» όπως είπε ο Νίτσε και «να εξαφανίσει τη ματαιοδοξία του» όπως είπε ο Έζρα Πάουντ.
