Απόσπασμα από το διήγημα “Νηπενθείς”, σελίδα 21.
Ήτανε Κάποτε Μια γυναίκα που δεν είχε ταξιδέψει ποτέ. Όταν έφτασε λοιπόν η ώρα να πεθάνει, ήταν πολύ χαρούμενη που θα πήγαινε κάπου. Αυτή της η χαρά έφερνε σε δύσκολη θέση τους αγαπημένους της που έμεναν πίσω. “Κοίτα τη πώς χαίρεται! Με τι καρδιά θα τη θρηνήσουμε;” ψιθύριζαν αμήχανα μεταξύ τους. Κάποιο από τα παιδιά της πρότεινε κάτι έξυπνο. “Δεν θα σκεφτόμαστε ότι φεύγει, αφού αυτό της δίνει χαρά, αλλά ότι δεν θα την ξαναδούμε, αφού αυτό μας δίνει λύπη. Η λύπη θα φέρει να δάκρυα”. “Μα ούτε αυτή θα μας ξαναδεί, αλλά δεν μοιάζει να την απασχολεί καθόλου. Α, όχι, αυτή η σκέψη μόνο θυμό θα μου φέρει, κι εγώ θέλω να λυπηθώ και να κλάψω, όπως κάνουν όλοι οι άνθρωποι από καταβολής κόσμου, όταν χάνουν κάποιον δικό τους” είπε έντονα κάποιο άλλο της παιδί.
Μαίρη Σταθοπούλου - Προϊστορίες - Εκδόσεις Ο Μωβ Σκίουρος, 2016
