Να στρώνει η νύχτα τα πανιά της
σε μαγική ακρογιαλιά
και να δροσίζεται στης μοναξιάς
τη λήθη διψασμένη.
Χάδι απαλό να λούζεται,
μελωδική σιγή
και στ’ ουρανού το απέραντο
σ’ αγνάντεμα να αφήνεται δοσμένη
με κάλεσμα ερωτικό,
με βλέμμα ηλεκτρισμένο,
τον έρωτα τον ποθητό της
ζητώντας κείνον τον τρελό
και με φεγγάρι ολόγιομο
σε δίχτυ αστροφεγγιάς
δώρο ανάστασης να ζει
σκορπώντας όνειρο γλυκό.
Να καίει το πέλαγο γυμνό
ποθώντας γνώριμο φιλί,
στο φως ν’ αλλάζει το νερό,
στάμπα ν’ αφήνει στη σκιά
σε κυματώδη στεναγμό
και σε καρδιά που νοσταλγεί
χέρι ν’ απλώνεται αδειανό
σε χίλια μίλια μακριά.
Να στρώνει η νύχτα τα πανιά της
σε μαγική ακρογιαλιά
κι ο έρωτας να νοσταλγεί
κάποια χαμένη αγκαλιά.
Από την ποιητική συλλογή «Θάλασσα κι Ουρανός», εκδόσεις «άλφα πι»
*Η Στέλλα Πετρίδου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λέσβο. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και στη Σχολή Δοκίμων Υπαξιωματικών Λιμενικού Σώματος. Έχει εκδώσει 4 ποιητικές συλλογές από τις εκδόσεις «άλφα πι», τις α) «Μίλα μου γι’ αγάπη», β) «Αποχωρισμός», γ) «Προσφυγιά» και δ) «Θάλασσα κι Ουρανός», ενώ ποιήματά της φιλοξενούνται σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά.
