Έχουμε κάθε λόγο να είμαστε μόνοι.
Της θάλασσας μπλε και πράσινο
στα μάτια μας ακίνητο
και ανοιχτό παγώνι˙
στο τόξο του ορίζοντα
η ρόδινη ζώνη.
Χαρά σ’ εκείνον που καθώς τ’ αόρατο τριζόνι
δεν καταδικάστηκε να πετύχει.
Τί ευτυχία να τον περιζώνει
ενώ αδιάκοπα η σφύρα του θανάτου
χτυπά του ήλιου το αμόνι…
Έχουμε δει τη μοίρα να στομώνει
κι αν η καρδιά
όπως άλλοτε λέγαμε ματώνει
κι αν η δίψα στην έρημο του σώματος,
αλήθεια, μας σκοτώνει
ας ακουστούν ακόμη
της γλυκειάς μουσικής οι τόνοι.
Κι αν τα φτερά
ο εσώτερος αϊτός διπλώνει
μαζί με τις αγάπες τις αμύριστες
ας έρχονται στο στήθος μας οι στόνοι.
Τίποτα δε γλιτώνει
σ’ αυτή τη μαύρη λύση
σ’ αυτήν την άσπρη περιπέτεια ούτε το αλώνι
της μετάξινης σελήνης, ω σιγή
μαγικά που απλώνει
όταν η ώρα είναι μόνη.
Μ’ ασημένια φύλλα
των ονείρων οι κλώνοι
στην ακλόνητη νύχτα
ώς την πρώτη πηγή
που θνητούς μας υψώνει
και με φως αρχικό στεφανώνει
όσους δεν κατανίκησαν οι απίθανες λύπες
οι ακούραστοι πόνοι.
Μες στον ήλιο ο νους πώς αθόρυβα λιώνει
και στιγμή με στιγμή το τραγούδι
συνεχίζετ’ απόλυτα
δεν τελειώνει.
Ρόδος 1967
Νίκος Καρούζος - Οιδίπους τυραννούμενος και άλλα ποιήματα – Ίκαρος, 2014
