Δημήτρης Καρπέτης

Αναπνέω φως, τις στάλες του ήλιου καθώς φωτίζει την άβυσσο. Ένας ορίζοντας στενός μουδιάζει τις φωνές των σπαραγμών. Τη νύχτα οι πληγές ανασταίνονται λιώνουν οι ανέμελες μέρες. Στη μέση του χειμώνα τα άκρα μας αγγίζουν τον πάγο κρύβονται οι ευωδιές στης απόγνωσης τα υγρά κελιά. Αναπνέω φως, όταν τα βλέφαρα ανοιγοκλείνουν τις νύχτες διαβαίνοντας τους […]

Κεντημένα στον καμβά τ’ ουρανού τα πορφυρά φεγγάρια. Καμιόνια φορτωμένα με τους μόχθους μας κυλούν στις ράγες της ζωής. Χάρτινοι κόσμοι αδειάζουν πάνω μας τις τελευταίες αγκαλιές. Εξανεμίζομαι σαν φιλί, σαν κηλίδα νοσταλγίας πεταμένη στο πάτωμα. Απαλύνω τις στιγμές αιμορραγώντας, περπατώ πάνω στα ρίσκα των χρόνων. Παλεύω με το μαρτύριο μιας επανάστασης ξεχασμένης, καθώς στενεύουν […]

Υπομονή, σιωπή η ελευθερία ξαποσταίνει το βράδυ στο κατώφλι μου. Μια μικρή ηλιαχτίδα ξεπηδά τη χαραυγή. Υπομονή, σιωπή θα εξαγνίσει τους παλμούς στα στήθη μας. Στο κατώφλι στην άκρη του κενού ματωμένα τα αργύρια της προδοσίας μένουν πεταμένα. Η ελευθερία λιώνει τα εφήμερα δοκιμάζει τις αντοχές μας. Τυλιγμένη η κόρη με χιτώνες λευκούς περιμένει το […]

Στην καταχνιά της θάλασσας, εκεί μέσα στο όνειρο αγγίζουμε τους αναστεναγμούς της ηδονής. Ένας κόσμος επιρρεπής στην ασφυξία να πεθαίνει στη σκήτη των ονείρων του. Μπροστά μας να περνά η νύχτα αναλαμπές μνήμης που γλιστρούν κάτω απ’ τα μάτια μας. Ένα δάκρυ που ξεχείλισε, μια απόγνωση που τις ψυχές διάβρωσε, να ταξιδεύουν καταμεσής στο πιο […]

Λείπουν οι στιγμές της αλήθειας. Το προνόμιο της αγάπης χάνεται, παγώνουν οι σταγόνες της στα σκοτεινά τοπία. Μια ψευδαίσθηση ζωής να φτάνει μέχρι το κόκκαλο. Φθονούμε την ώρα της περιφρόνησης τους ψίθυρους της ανθρώπινης ανάγκης. Τα κλωνάρια του χρόνου συμπλέκονται, ο άνεμος κινάει το νήμα του. Κύματα παρασύρουν τις ωχρές αγάπες, προσφέρουν ένα ναυάγιο ακόμα. […]

Άρωμα ζωής εκσφενδονίζεται στα ανατέλλοντα φεγγάρια. Μένουμε ανάπηροι απ’ τις πληγές των παρελθόντων χρόνων. Αντέχουμε τη γύμνια του κορμιού σφαδάζοντας ψυχικά ανήμποροι. Ρίγη ψυχής αγκυλώθηκαν στο πέρασμα κυμάτων στεγνών, πνοές πνιγμένες στη φθορά. Άρωμα λιτό ποτίζει τα στήθη, μύρισε άνοιξη στην παγωμένη λήθη.   Ο Δημήτρης Καρπέτης εργάζεται σε Δημ.Υπηρεσία από το 2000 και κατάγεται […]

Μιλώ στους καθρέφτες παραδίδω το σώμα μου και μένα στο φως. Ζήσαμε φορώντας τη μάσκα, θεατρίνοι, υποδυόμενοι τα συναισθήματα που βγαίνουν απ’ τα σπλάχνα μας. Στα βουνά που σηκώνονται οι ομίχλες τα πρωινά, η ψυχή μας ταξιδεύει, προχωρά, ανάμεσα στις γοερές κραυγές που πλανώνται στον αέρα. Αν αφαιρέσεις τη μάσκα θα κομματιάσεις την τυχαία βεβαιότητα […]

Ελάχιστα τα εχέγγυα για να προσεγγίσουμε την υπέρβαση. Στον ουρανό ‘μείναν πια τα φεγγάρια με μια θηλιά στο λαιμό, να αχνοφέγγουν. Στον καιάδα πετάχτηκαν οι ατέλειες της αγάπης και η αδύναμη εκδοχή του ήλιου. Ελάχιστη η βεβαιότητα που διαχέεται στο σκοτάδι, πως το χάραμα θα ξεπεράσουμε τα όρια. Τεντώνω τη σκιά μου για ν’ ακούσω […]

Το δάκρυ βαθαίνει, διαβρώνει τις ψυχές. Καταμεσής του πιο όμορφου τοπίου χάθηκαν οι ίσκιοι μας. Έγειραν πάνω στην κατάπτωση. Η ψυχή μας σε πλήρη ανακωχή αγνοεί την καθαρότητα των αιθέρων. Δανείσου λίγες σταγόνες ζωής για να νικήσουμε την ερημιά μας. Καθώς κατεδαφίζονται τα όνειρα κρατώ τις εικόνες που αναδύονται απ’ τα υγρά μου μάτια. Ακόμα […]

Ακολουθώ την πορεία του ανέμου, βουλιάζω στης μοίρας τους κανόνες. Ακολουθώ το αεράκι που αγκαλιάζει τους ιδρώτες μας καθώς ξεδιπλώνεται το νήμα του χρόνου. Μια πορεία ανέμου που στιγματίστηκε απ’ τα φθαρμένα σύμβολα της ανθρώπινης ανάγκης. Μια ζωή που στο τέλος τσάκισε απ’ τις ριπές των ανέμων γαντζωμένη στα μισοσκόταδα. Σκιές που αγκαλιάζουν τη νύχτα […]