Στον Αντώνη Φωστιέρη Καημένο ξυπνητήρι πολύτιμε υποτακτικέ μου της συνέπειάς μου είσαι το δεξί το χέρι όταν κάθε πρωινό την ίδια πάντα ώρα βιαίως σπεύδεις να μ’ αρπάξεις απ’ του Μορφέα την απύθμενη αγκαλιά. Όμως, αυτό το «βιαίως» όπως ξέρεις γέννησε ανθρώπινη έχθρα – πόσα από τ’ αδέρφια σου άραγε χρόνια και χρόνια τώρα […]
