Δημήτρης Καρπέτης

Στην τρικυμία του κόσμου τα δάκρυα των πνιγμένων επιπλέουν. Μια συγνώμη δε φτάνει για το γδύσιμο ψυχής και σώματος απ’ τους λεηλάτες των ονείρων. Η ζωή σπρώχνεται σε αδιέξοδα. Ένα τοπίο ασύλληπτο γυμνώθηκε χωρίς ντροπή με χρωματισμούς αισιόδοξους. Η καρδιά αρχίζει να πάλλεται ξανά. Έχω διανύσει χιλιόμετρα για ν ‘αποφύγω το βάραθρο της λογικής. Έβγαλα […]

Ένας μυς είναι η καρδιά, γυμνάζεται με το συναίσθημα. Ένα μούδιασμα γκρίζαρε μια ολάκερη μέρα. Τα μάτια στέγνωσαν ν ‘αγναντεύουν τα ερείπια. Στα τοιχώματα της καρδιάς γράφονται συνθήματα. Τα μάτια θωπεύουν τη σελήνη, μια ταραχή ανέβηκε στα στήθη. Κοντανασαίνοντας με συγκλόνισε μια χαρά απόκοσμη. Αναρριχώμαι στα αδιέξοδα χρόνων. Φιλώ τις αμυχές, το αίμα εκτινάσσεται πνίγει […]

Φυτά αναρριχώμενα κάλυψαν τις ρωγμές των σωμάτων. Αποκαΐδια ψεύτικων εικόνων έκρυψαν τα ηλιοβασιλέματα. Ένα φιλί πικρό σφράγισε την προδοσία των πόθων. Αναγνωρίζω τα γυμνά σου πέλματα, φτεροκοπούν αδέσποτα στη μουσική που ανεμίζει. Η νοσηρή σιωπή με παρασύρει, καθώς απομακρύνεσαι η μονοτονία κυριαρχεί. Αναζητώ την όψη σου. Χωρίς τροφή, εξαντλημένος απ’ την οδύνη η ανάσα εξασθενεί. […]

Στα χρόνια της μελαγχολίας τα ένστικτα δυσκολεύουν τη ζωή. Σε σχοινί τεντωμένο διασχίζουν τις αδιέξοδες ώρες οι συλλογισμοί. Ξεθωριάζουν στην αναμονή τα πολύχρωμα συναισθήματα. Σκύβω και χαϊδεύω τις ουλές, περιμένω αδρανής. Εξαναγκάζομαι σε μια συγκατάβαση μ’ έναν ορίζοντα θαμπό. Στον άδειο κόρφο σου κυλά μια ιερή σιγή. Τα σώματα ξαπλωμένα στην αιώρα του κήπου εκμυστηρεύονται […]

Ο ιδρώτας νότισε το σκοτάδι. Στυφό το αίμα διατρέχει τα μέσα μου. Επισκέπτομαι το σώμα σου ένας τόπος άγνωστος. Ένα φως αδέσποτο δείχνει το δρόμο στους πόθους. Ζητώ το αχαρτογράφητο, μια επιθυμία ν’αγναντεύσω το ηλιοβασίλεμα. Πεσμένος στα στάχυα να γεύομαι το μόχθο των ανασασμών. Βιαιοπραγώ σ’ ένα κορμί χαοτικό. Απερίσκεπτα εισβάλλω στις πυρακτωμένες αυλακώσεις της […]

Τολμώ να ονειρεύομαι, όταν ανοίγω τα μάτια γοητεύομαι απ’ την ευαισθησία, φτιάχνω στεφάνια για μια ζωή σύντομη. Ξαπλωμένος αφήνομαι στις προσδοκίες που διαπερνούν τη σάρκα. Με βλέμμα άχρωμο κρυφοκοιτώ τους χαμένους παραδείσους. Οι πόθοι ραμφίζουν τα σκοτάδια, η συστολή αφαιρείται. Περπατώ στην ακροθαλασσιά μπολιασμένος με το γλύκασμα της ζωής. Η ανόθευτη ομορφιά κατακρημνίζει τον πόνο. […]

Ανεβαίνω τα σκαλιά της ζωής όντας θνητός ακόμα. Τα πρωινά κοιτώ τις παρεκτροπές  να αργοσβήνουν. Οι βίαιες σκηνές εκτυλίχθηκαν κατά μήκος των μονοπατιών της ζωής. Η λαγνεία του σώματος κορδέλα κόκκινη τυλίγει τη σιωπή. Τ’ απωθημένα αγκάλιασαν τα καθιερωμένα.  Αγγίζω το καινούριο σώμα,  αγκιστρώνομαι στην ξαναμμένη σάρκα, ξεπλένω τα όνειρα με τα συναισθήματα μου. Η […]

Βροχή καταρρακτώδη οι ιδρώτες. Κλείνω το στόμα εισπνέω θάνατο. Ο κόσμος βουβάθηκε, οι ψευδαισθήσεις μελάνιασαν τον ουρανό. Αναζητώ τις πατημασιές του αποχαιρετισμού, εισβάλλω στην πραγματικότητα, αντιστέκομαι στα αδιέξοδα. Στο υποτονικό φως του χάους φάνηκε η άνοιξη. Αγγίζω ένα κορμί τρεμάμενο, μυρίζω τα στεφάνια των αγγέλων. Σκύβω , κοιτώ ντροπαλά τις ρωγμές της σάρκας. Οι κανόνες […]

Υπηρετούμε τα άδεια πρόσωπα και τις κενές ψυχές. Σκοντάφτουμε πάνω στα πετρωμένα δάκρυα χρόνων. Το κατεστημένο ραγίζει και αποσυντίθεται. Στα πυκνά φυλλώματα της καρδιάς έμεινε η προσδοκία. Απόψε σε είδα… φορούσες την αιώνια νιότη, ν ‘ανθίζεις πάνω στις πληγές. Αγγίζω τα στολίδια σου, τυλίγω το σώμα σου με χρώματα ανεξίτηλα. Το ξέρω όταν ξυπνήσω θα […]

Τρωτό το πλήρωμα του χρόνου, παρωχημένο τσαλακώνεται μέσα στην άβυσσο. Τα φωτεινά χαμόγελα στοίχειωσαν. Μια νηνεμία εκκωφαντική βεβήλωσε τους αλαλαγμούς του πάθους. Την ώρα των αναστεναγμών συλλέγω τις ταλαντώσεις του σώματος, τα κρυφά σου στολίδια. Στροβιλίζομαι σε μια επιθυμία που καταλύει τις απαγορεύσεις. Η οπτική των επιτρεπτών ορίων αλλοιώνεται, έχω εθιστεί σε οράματα που ίπτανται. […]