Δημήτρης Καρπέτης

Το βεβαρημένο παρελθόν συμμερίζεται το παρόν. Επιμένω να κωπηλατώ στα αζήτητα των συναισθημάτων, εύθραυστος να κρέμομαι απ’ τα χείλια σου. Με ριγμένο στους ώμους το πανωφόρι των αναμνήσεων αγναντεύω τους χειμώνες. Τις ατέλειωτες νύχτες ντύνω το σώμα με το ρίγος σου. Οι αχόρταγες σάρκες κούμπωσαν, η ολοκλήρωση χαράσσεται στα βλέμματα, δεν χρειάζονται δυσνόητες λέξεις. Απόψε […]

Ζούμε σε κόσμους παράλληλους, σε μια αδιαφορία προσποιητή που καίει με το πρώτο άγγιγμα. Στις σχισμές της καρδιάς ξεπροβάλλει διστακτικά η αλήθεια. Στον κάθε χτύπο της αποτυπώνεται η ένταση. Αφήνω στα χέρια σου την ανάσα μου, τη μυρουδιά των όσων ζήσαμε. Στα τοπία των αισθήσεων ο χρόνος μηδενίζεται, μια αίσθηση ελευθερίας μαλακώνει το σκληρό υπέδαφος. […]

Στην τάξη του άπειρου μένω θεατής ενός κόσμου ματαιόδοξου. Στο χειμωνιάτικο φεγγάρι ξεπαγιάζουν τα βλέμματα, ο χώρος μέσα μου σώνεται. Κρύβω τα μυστικά τις αγκαλιές που χάθηκαν, τις στενάχωρες νύχτες. Με διέλυσε η μεγάλη ηρεμία. Οι στάλες της βροχής μια χούφτα όνειρα, κυοφορούν το άφθαρτο. Η ηχώ σου κατακλύζει τους άνυδρους πόρους του δέρματος ξεσηκώνει […]

Στα σκαλιά του ανέμου πεσμένος, υποφέρω τις δύσκολες νύχτες. Μια θέληση αδύναμη στροβιλίζεται, ένα πέπλο καλύπτει την ανήσυχη ψυχή. Το φως της αυγής φωτίζει τη θολότητα των ονείρων. Προκαλεί ίλιγγο η πλάνη στην εσωτερική μου έρημο. Φορτωμένος με πόθους, αναμένω ένα νεύμα να χορέψω μαζί σου. Το αμήχανο άγγιγμα στην τρεμάμενη θάλασσα του κορμιού προκαλεί […]

Η ψυχή πολιορκείται από ένα φως αχνό. Επιλέγουμε όνειρα, μια αναγκαιότητα απαραίτητη να αφανίσουμε τα δύσκολα. Μέσα στη νωθρότητα των καιρών με σημάδεψαν τα αφρόντιστα μαλλιά σου. Οι στάλες του πάθους στόχευσαν στην καρδιά. Η πολύωρη αναμονή για ένα χαμόγελο, μέρος του ονείρου που επέλεξα. Ίσως ήρθε η ώρα να διεγείρω της σάρκας το ανάγλυφο. […]

Ο αέρας σέρνει την επιβίωση για μια μέρα ακόμα. Μέσα απ’ τις ρωγμές των χειλιών, απ’ τις γεύσεις των φιλιών η ψυχή αυτονομείται. Σαν αποδημητικό φεύγει σε άγνωστο προορισμό, επέλεξε να ζει στα ανεκπλήρωτα. Μέσα στη σκόνη του χρόνου πάνω στο σώμα μου συλλέγω τα δακτυλικά σου αποτυπώματα. Ανακτώ την ισορροπία μου, στο λιγοστό φεγγάρι […]

Στα χάσματα του γυμνού σου κορμιού το πεπρωμένο μεταλλάσσεται, η ψυχή χρωματίζεται. Στο άπειρο του χρόνου τεμαχίσαμε τον εαυτό μας σε κομμάτια, τα ανταλλάξαμε στα σεντόνια της σφοδρής επιθυμίας. Στη θολερή φυλλωσιά του συναισθήματος σμιλεύω τα ακρωτηριασμένα μέλη σου. Η αληθινή έλξη τρεμουλιάζει το περίγραμμα του σώματος. Η υπερένταση που κανείς δεν έλαβε υπόψιν αυλακώνει […]

Ο ορίζοντας στενεύει και σβήνει. Μια βροχή καταρρακτώδη μελάνιασε τον ουρανό, κυριαρχεί η παρακμή. Δυο κορμιά γυμνά βολτάρουν κι απόψε ανταλλάσσουν τα χνώτα τους. Το άδηλο αύριο στριμώχνεται ως την χαραυγή. Προσπαθούμε να χωρέσουμε τα τόσα όνειρα σε ένα χρόνο αδιέξοδο. Σκεπάζω το σώμα σου με τα βήματα των χεριών μου. Στα δηλητήρια που παραμονεύουν […]

Αναμοχλεύω τα πιο κρυφά σημεία της ύπαρξής μου, ανακτώ την ισορροπία. Φορτωμένος με πόθους ακατέργαστους υποκύπτω στον εναγκαλισμό σε δυο μάτια λαίμαργα. Νεύματα προσμονής να διασχίσουμε τα επικίνδυνα. Οι ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά εμάς τους διερχόμενους. Έχεις χωθεί μέσα στους ώμους μου, μεταγγίζω το αίμα μου μέσα σου. Τα φώτα στην πλατεία μένουν σβηστά, δίπλα μας […]

Παλιά φουρτούνα ξέβρασε του νου τα περασμένα. Ο κόσμος βουβός χάνεται στην ομίχλη των τροπικών. Στο υποτονικό φως των καιρών αστράφτουν οι συνοπτικές γιορτές της καρδιάς. Το πέπλο του χρόνου σκέπασε την αλήθεια, αποκαμωμένη βαριανασαίνει. Μια μάχη συνεχή με τις αυταπάτες που θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή. Στη μυρωδιά της θαλασσινής αρμύρας φανερώνονται οι δυνατές […]