blues alley

έργο θεατρικό διά εξαπατημένον αρραβωνιαστικό (Σκηνικό πόλεως των αρχών του περασμένου αιώνα. Λαδοφάναρα ψηλά πάνω από τους λασπωμένους δρόμους. Κάθε τόσο συναντάει κανείς παρέες ζητιάνων, τριγύρω από αναμμένες φωτιές. Συνήθως προλαβαίνουν όσο περνά κανείς να γυρέψουν το κατιτίς τους. Μια αίσθηση σκοτεινιάς και κινδύνου τριγύρω. Ακόμη, σπίτια σε ρυθμούς αντίστοιχους με εκείνους των νεοκλασικών του […]

Τον γύρεψαν στο λιοτρίβι, στα υποστατικά και σε όλες τις ρούγες. Μόνον στο καλύβι του δεν πήγανε. Μα αυτός ήσαν εκεί και μαστόρευε μια ψάθινη καρέκλα, με τόση προσοχή, με πόσο μελετημένες τις κινήσεις. Σαν τον είδαν δεν του μίλησαν ευθύς, επειδή γοητεύτηκαν και ένιωσαν πως μες στην τέχνη του θα’πρεπε να τον αφήσουν πρόσκαιρα. […]

διδασκαλία διασκευής “…Οι αρχές είχαν συγκεντρωθεί σε μια ορισμένη περιοχή. Οι ντεντέκτιβ της κοντινής πόλης είχαν καταλήξει πως σε μια συγκεκριμένη ακτίνα, θα μπορούσαν με την κατάλληλη έρευνα, να βρουν τα στοιχεία, αν όχι τον ίδιο τον ένοχο. Είχε δοθεί εντολή σε όλες τις εξόδους των αυτοκινητοδρόμων να πραγματοποιούνται έλεγχοι. Ειδικά εκπαιδευμένοι αστυνομικοί, μαιτρ στην […]

θέατρο […το φεγγαρίσιο πρόσωπό της το λαμπρύνουν δυο μαύρα μάτια κάτω από το φακιόλι…] (Ν. Εγγονόπουλος, “A Revoir:Theophilos”)   (Μικρή, δασώδης έκταση πλάι στη λίμνη. Φύσης πυκνή και έξαλλη, δέντρα και άνθη και πουρνάρια φουντωτά, απ’όλα διαθέτει το τοπίο. Ήχοι πουλιών, φτεροκοπήματα, αγριόπαπιες και κοπάδια τσίχλες που κάθε τόσο σκορπίζουν και ύστερα επιστρέφουν, παίζοντας το […]

(έργο θεατρικό, προϊόν της βιομηχανίας της τουριστικής,  που μιλά, λέει για την εποχή μας) (Καφενεδάκι γραφικό με ψάθινες καρέκλες πολυκαιρισμένες και τραπεζάκι μαρμάρινα, μιας άλλης αισθητικής, ολότελα ξεχασμένης πια. Πέρα μακριά η μέρα που ξανοίγει, κάτι αδέσποτα στο δρόμο που τεντώνουν το κουφάρι τους αράθυμα, σαν να λένε “άιντε να δούμε και σήμερα πώς θα […]

[..οι αθώες καρδιές τίποτε δεν ξέρουν…] Έργο βασισμένο σε κάποια ρήση του Γκαίτε σύμφωνη με τα ήθη μιας εποχής (Καλαίσθητο σαλονάκι εποχής. Με όλες τις ανέσεις, καναπέδες με ταφταδένιες μαξιλάρες και γυριστά πόδια, φτιαγμένοι από το πιο σπάνιο ξύλο. Σερβάντες και καθρέφτες από υδράργυρο και επιχρυσωμένη κορνίζα. Στις τέσσερις γωνιές του σαλονιού, οι ψηλοί κηροστάτες […]

εργάκι με θέμα του κάποιο δράμα επαρχιακό από όσα αφηγούνται τα κραυγαλέα πρωτοσέλιδα των καθημερινών φυλλάδων [Σαλόνι παλιού επιβατηγού πλοίου, από εκείνα που παίρνουν το δρόμο για τα νησιά και όλο ταξιδεύουν σαν τις αιωνιότητες. Σκηνικό δεκαετίας του ‘ 80 με ξεφτισμένες ταπετσαρίες και ιστορίες από παλιές γοργόνες. Είμαι βέβαιος πως καταλάβατε για τι πράγμα […]

Φραντς Κάφκα   Καμιά φορά φορά ένα φεγγάρι δρεπάνι στο πρόσωπό του. Και περνάει νύχτες ολόκληρες καρφώνοντας το κενό. Γιατί, αν δεν το ξέρεις, η νύχτα δεν τελειώνει εκεί ψηλά. Κρατάει για πάντα Του μοιάζει απαράλλαχτη μα φταίει που κάθε φορά είναι αλλιώτικη, άλλοτε λίγο φωτισμένη και πάλι, σκοτεινή σαν βάμμα.   Εκείνες τις ώρες […]

[…ανοίγω τα συρτάρια μου και βρίσκω ουρανό…] Γιάννης Κοντός   Νύχτα ήταν που έφτασε στο χωριό. Έπεφτε η νύχτα και μια σιωπή ανίκητη. Λίγα πράγματα είχαν αλλάξει. Το κοινοτικό κατάστημα, έρμο και κλειδωμένο έστεκε στην ίδια θέση.  Το κεντρικό καφενείο που ονομάζεται σαν όλα τα άλλα “Ελλάς” είχε ξεδοντιασμένη τη μαρκίζα του και κάτι παλιά […]

Διήγημα από το βιβλίο “των αδέξιων αυτοχείρων”   Τα ‘χε όλα υπολογίσει. Τις τελευταίες του σκέψεις, το γράμμα με τις οδηγίες για την καύση της σορού του, μην γεμίζει ετούτο τον κόσμο που πνίγηκε μες στο περιττό. Είχε περάσει όλη τη μέρα συγυρίζοντας τα πράγματα. Φωτογραφίες και ντοκουμέντα που μαρτυρούν πως κάποτε έζησε εδώ πέρα […]