Τραγούδια και εποχές

[…αιφνιδίως εξοκείλει…] Το Νησί των Αζορών Κριτική σε παρενθέσεις Χρύσανθος Μποσταντζόγλου, κατά κόσμον, Μποστ Η αισθητική υπήρξε φροντισμένη. Τα κάδρα είχαν τοποθετηθεί με την κατάλληλη σειρά, πάει να πει χρονολογικώς. Οι τάξεις διαδέχονταν η μια την άλλη και κάθε τόσο παρεμβάλλονταν σε μοναχικά πορτραίτα οι κορυφαίοι των εποχών. Στις εσοχές πλάι στα φωτιστικά που δημιουργούσαν […]

Θεατρικό που παίζεται ανάμεσα στα τραπεζάκια του δημοφιλούς αναψυκτηρίου, πάντα βράδυ Κυριακής, με ένα αλλότριο κοινό, τριάντα εννέα χρόνια τώρα. Για τέτοια επιτυχία σας μιλώ. (Στούντιο ηχογράφησης. Στο φόντο της αίθουσας εγγραφής μια ολιγομελής χορωδία. Και εμπρός τους η πριμαντόνα, σαν να λέμε μια ξεχωριστή φωνή με αστραφτερό χαμόγελο. Ο μαέστρος δίνει τον τόνο και […]

Εδώ πολυτεχνείο, εκεί Πολυτεχνείο, πουθενά το Πολυτεχνείο. Όλα γίνηκαν ανθολογίες και αναμνήσεις. Τώρα παιανίζει η Ελλάς η διαφωτισμένη με καθυστέρηση πεντακοσίων μόλις ετών. Ο ιδεαλισμός δείχνει τον δρόμο και ας μην φτιάξαμε ακόμη την καινούρια μας μεγάλη ιδέα, αυτή που θα μας πάει ίσια ως τον κατήφορο, και ξανά προς τη δόξα τραβά, χαίρε ω […]

*στην πίστα του χρόνου στέκει μοναχή της Τις Κυριακές τ’απογεύματα η Πατησίων χάνεται στα φανάρια της. Δεν την βρίσκεις πουθενά, κρύβεται μες στα Χαυτεία και ύστερα σβήνει. Μόνο το πλήθος που περνά, άρρωστο, κουρασμένο, το ερωτευμένο παράφορα πλήθος, κάτι κομπάρσοι από το χθες κιόλας, που περνούν τις ατέλειωτες οντισιόν. Και στις κάθετες οδούς μια σκοτεινή […]

Χρόνης Αηδονίδης 1928 – 2023 Και ήρθε ο ύπνος. Φάνηκε μέσα από τα ρουμάνια, ήσυχα που ερχόταν να πάρει ότι είναι δικό του. Πέρασε τα χωριά και τα κατάκλειστα τα σπίτια, τα ποτάμια πέρασε και τις πηγές που κλαίνε. Σπίτι γερμένα από τον χρόνο και από τον καημό προσπέρασε. Για ποιο βλέφαρο κίνησες και πας […]

«να με σκέφτεσαι, όταν υποφέρεις και όταν θέλεις να κλάψεις. Και εγώ δεν θα πάψω ποτέ να συλλογιέμαι το νεανικό σου στόμα όταν ετοιμάζεται να με διδάξει την αμαρτία. Να με σκέφτεσαι, όταν νιώθεις δυστυχισμένος, θεία μου μορφή», τραγουδά ένας παλιός αυτοκράτορας Μάλλον όνειρο θα ‘ταν η μορφή της στον καθρέφτη. Επειδή τώρα πια δεν […]

“η ζωή είναι κάτι μεγαλύτερο και από εσένα». 1991 και οι REM κυκλοφορούν ένα από τα πεντακόσια σημαντικότερα τραγούδια του περασμένου αιώνα. Το τραγούδι δεν είχε καμιά σχέση με ζητήματα θρησκείας, μα απόψε αυτές οι λέξεις το μεταφράζουν αλλιώτικα. Και οι στίχοι μεταμορφώνονται στο πρόσωπο του Αλμπερτ την ώρα που η ελπίδα του κόσμου μένει […]

Επιστρέφοντας στον Νίκο Καρούζο. Ανάπλι, τρίτη χιλιετία   Απλωνόταν σε πλάγιο λόγο η πεδιάδα του Άργους. Έμεναν πίσω οι αγροικίες και τα κλεισμένα εργοστάσια και οι πορτοκαλεώνες που βάφουν πορτοκαλί κάθε ουρανό. Οι πινακίδες μετρούσαν τα χιλιόμετρα και το Ναύπλιο υπήρξε ολοένα και εγγύτερα. Ο χειμώνας έπεφτε χιλιόμετρο το χιλιόμετρο και έλεγα απνευστί εκείνους τους […]

[…και να παίζει από κάπου μακριά η μπαλάντα ενός λεπτού ανθρώπου και η ιστορία να ξεγλιστρά πάνω στις χαραμάδες του χάρτη. Ότι έχεις είναι ετούτη η πόλη και άλλωστε, το λένε οι στίχοι και τα τραγούδια δεν λαθεύουν ποτέ. «Όμως κάτι συμβαίνει εδώ πέρα και μάλλον δεν έχεις ιδέα, έτσι δεν είναι κύριε Τζόουνς;»…] Απόψε […]

Οι μνήμες να μας κοιτάζουν σαν χρυσόψαρα, όσο η ορχήστρα υπακούει σε έναν ξέφρενο ρυθμό   Κατά τις πέντε οι τελευταίοι δείξανε επιτέλους προθυμία να του αδειάσουν τη γωνιά. Ορισμένοι από αυτούς έκαναν για τελευταία φορά το νούμερο τους και ορκίστηκαν να ζουν σε αιώνια θλίψη. Ο παππούς σας υπήρξε ένας άνθρωπος δοτικός και τρυφερός, […]